In de blog van vriend Frans, zijn blog onderdeel zat een zin die me bezig hield:
"
Nadat haar zoon bij de US Marines kwam, is fotograaf
Claire Felicie begonnen met het fotograferen van soldaten
voor, tijdens en na hun tijd in Afghanistan. "
Ik heb de foto's bekeken die bij zijn blog stonden en ik zag daar iets wat ik ook veel zie bij leerlingen van mijn school in de ISK (internationale schakelklas). De blikken op de laatste foto's is zo herkenbaar voor mij. Soms zie ik aan ze dat het nog zo diep zit dat wat ze hebben meegemaakt, dat het ze nog steeds raakt, maar ook dat ze dit nooit meer kunnen vergeten.
Deze jonge soldaten, van de foto's, zie ik het ook, voordat ze gaan de open blikken in hun ogen, dan de foto's van hun als ze in Afghanistan zijn, en daarna.. je ziet het in hun ogen staan, de gruwel die ze meemaken, de angst die ze hebben gekend, maar ook aan na afloop als ze terug zijn, zie je dat ze anders zijn geworden, ineens volwassen, ineens zijn ze man in plaats van jongen.
Als ik nu kijk naar mijn leerlingen, het verhaal van twee broertjes, de ene was vroeger heel druk, de ander heel rustig, maar nadat ze gevlucht zijn, is het omgedraaid, de jongste is nu heel druk, de oudste heel rustig geworden. Ook zie ik het in hun ogen, ze kunnen het aardig verbergen maar ik zie het toch.
Tijdens mijn lessen komt er veel los, ze spelen en ze lachen, ze hebben lol, ze genieten, dan zie ik even de blik van angst, van verdriet, van eenzaamheid verdwijnen, even maar zijn ze ineens weer even kind
Leerlingen, zowel jongens als meisjes van 16 jaar en ouder die genieten van het spel ballontrappen, van het spel raten en raven, van het spel fopbal, van peter zegt, van olifant, vis krokodil, ze lachen ze genieten, ze mogen even weer kind zijn.. zo mooi om te zien.
Hieronder de foto's die ik heb gevonden van Claire, omdat ik ze graag ook aan mijn lezers wil laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten