recensie van de film:
Het zou je talent maar zijn: monsterlijke mensen neerzetten. Maar sir Anthony Hopkins heeft er toch maar een tweetal acteer-Oscars mee binnen gevist. Eerst als de ijskoude seriemoordenaar Hannibal Lecter in Silence of the Lambs. En nu de vader Anthony uit de titel van The Father, waarbij het venijn er juist in zit dat hij je hart wint met zijn charme en zijn warmte, om abrupt bruut tekeer te gaan tegen de mensen in zijn leven die het niet verdienen. Maar hij kan er niks aan doen, want zijn eigen brein is zich langzaam tegen hem aan het keren. Paps heeft Alzheimer, en het eindstation is in zicht.
Het is een beetje te merken dat
dit verhaal in origine een toneelstuk was, want alle belangrijkste
manieren om ons steeds maar op het verkeerde been te zetten, zijn van
die trucjes die je ook makkelijk op een podium kunt creëren. En toch zou
deze film zonder de manier van filmen en de montage niet werken.
Florian Zeller bewerkte zijn eigen voorstelling tot een film en wist
wonder boven wonder zijn eerste keuze voor de hoofdrol te strikken.
Hopkins zal er achteraf ook zeker geen spijt van hebben gehad, met zijn
onverwachte Oscarwinst. Hij versloeg zelfs de gedoodverfde winnaar,
wijlen Chadwick Boseman, op een moment dat zelfs de productie achter de
uitreikingsceremonie het nooit had verwacht.
Er zit weliswaar wat
plot in de film, maar dat is niet het belangrijkste. Anthony is
stervens bang dat zijn dochter hem in een tehuis stopt, maar hij kan ook
onmogelijk opschieten met de thuisverpleging die zij voor hem regelt.
Haar man Paul is hem al helemaal liever kwijt dan rijk, als die niet al
jaren geleden van Anne is gescheiden. Soms is Anne nooit getrouwd
geweest en staat ze op het punt om te verhuizen naar Parijs, andere
keren staat ze in de ruimte ernaast ovenkip te prepareren.
Want
dat is het: al deze zaken spelen in het hoofd van Anthony, maar zijn
geheugen laat hem zo erg in de steek dat hij niet kan bijhouden waar of
wanneer hij is. Hoe langer, hoe meer het verhaal een onnavolgbare brij
wordt. Alles steekt uiteindelijk minutieus in elkaar, inclusief de
puzzelstukjes die niet of nauwelijks met elkaar te rijmen vallen. En
daardoor weet je nooit helemaal zeker wat er allemaal nou echt aan de
hand is, net zoals iemand die aan deze vorm van dementie lijdt. Dit
soort vondsten maken de tweede Oscar, die voor Beste Bewerkte Script,
net zo terecht als die voor Hopkins.
Een kanttekening is dat het
einde van de film een mysterie lijkt te willen op te lossen dat niet per
se een mysterie hoeft te zijn. Het heeft te maken met het verschijnsel
dat Alzheimer-patiënten soms mensen door de war halen, bijvoorbeeld
iemand aanzien voor een van hun ouders. In The Father zit een
soort omgekeerd geredeneerde variant die evengoed had gewerkt als we
geen plotresolutie hadden gekregen. Verwarring had ook gewoon verwarring
kunnen blijven. Maar het einde heeft wel weer een andere emotionele
diepgang, die veel meer indruk achterlaat. Het voelt als een laat,
waarschijnlijk zeldzaam helder moment in het slopende traject. En we
voelen alle pijn die ermee gepaard gaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten