My Policeman ( Film)

 

Het was er even in komen maar dan heb je ook wat, wat een mooie film, hij kruipt onder je huid, de onmogelijkheid die er is omdat in het jaar dat deze film speelt, men zeker niet een LTBHQ+ er mocht zijn.. en dat raakt me altijd weer. dat mensen om hun liefde, hun gevoelens worden opgepakt en dat ze dan worden gevangen gezet, in elkaar getrapt etc.. het is heftig vind ik..  ik word er altijd emotioneel van. Ook dat om die reden iedereen in de relatie ongelukkig is omdat ze niet kunnen doen wat ze willen. niet mogen.. en ook als blijkt dat uiteindelijk men elkaar alleen maar pijn doet... Al is het eind heel ontroerend. wat ik ook had bij de film The Best Marigold hotel.. waarin ook zon mooie scene zit, twee mannen die elkaar weer zien na jaren, dat ze nog steeds verliefd zijn op elkaar.. en dan...  als ze elkaar zien als twee oude mannen, elkaar in de armen vallen. en daarna dat die ene overlijd.. als hij terug is in het hotel, maar met een glimlach op zijn gezicht, hij heeft zijn liefde weer gezien.. en al is het eind in deze film anders.. hij is wel heel erg mooi en raakt ook..  maar ach wat kunnen mensen elkaar toch veel verdriet aan doen.. door niet te kunnen accepteren dat liefde ook een gevoel is..

recensie van de film:

Regie: Michael Grandage | Scenario: Ron Nyswaner | Cast: Harry Styles (Younger Tom), Emma Corrin (Younger Marion), Rupert Everett (Patrick), Gina McKee (Marion), David Dawson (Younger Patrick), Linus Roache (Tom), e.a. | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2022

Als je leeft in een tijd waarin de maatschappij meent dat twee volwassen mensen niet verliefd op elkaar mogen zijn omdat het afwijkt van de norm en je daarvoor zelfs de bak in kan draaien, valt er weinig anders te doen dan de schijn hoog houden en je ware gevoelens achter gesloten deuren bewaren. My Policeman toont zo'n relatie, inclusief de haken en ogen die daaraan zitten. Maar zo'n blik door meerdere brillen zorgt wel voor gemengde gevoelens.

 Marion besluit de jeugdvriend van haar en haar man Tom in huis te nemen nadat deze een beroerte heeft gehad en zorg nodig heeft. Alleen wil Tom hem niet eens onder ogen komen. Marion haalt herinneringen op en vult de gaten daarin door de dagboeken van deze vriend te lezen. Geconfronteerd worden met het verleden brengt twijfels naar boven in Marion over haar huidige leven. Want de man die ze in huis heeft gehaald, Patrick, had vroeger een homoseksuele relatie met Tom.

Het eerste stuk van de film gaat over de groeiende band tussen Marion en Tom in de jaren vijftig. Hij heeft interesse om zijn cultuurkennis te vergroten en vraagt haar daarbij om hulp. Al gauw leert ze Toms maatje Patrick ook kennen en gaan ze regelmatig met zijn drieën op stap.

Pas later leer je via een verdere flashback hoe de band tussen beide mannen was op het moment dat er een vrouw tussen hen kwam. En daar begint de film pas echt te boeien. De beelden die je zojuist hebt gezien worden nu in een ander perspectief geplaatst en dat maakt gehakt van een idyllische herinnering.

Daar blijft het qua conflict niet bij, want dit is pas hoe het balletje aan het rollen komt. Gevoelens gaan niet zomaar weg, hoe graag je dat ook zou willen. Alleen wordt het daarmee ook lastiger. Je leeft mee met zowel Tom, Patrick als Marion, maar tegelijkertijd valt ze ook alle drie ergens wat kwalijk te nemen.

Tom en Patrick kunnen er weinig aan doen dat ze zijn zoals ze zijn. Maar toch maakt Tom de bewuste keuze om een meisje te versieren, wetende dat de relatie een leugen zal zijn. Patrick kan zijn liefde niet uitschakelen, maar hij speelt nu wel mooi weer tegenover de persoon achter wier rug hij haar het liefst ziet vertrekken. Ook Marion blijkt uiteindelijk niet zondevrij, maar dat komt laat genoeg in de film om hier niet te verklappen.

Maar het gevoel blijft: wat moet ik vinden van deze mensen? Je begrijpt ze en het is verder leuk volk, maar je kan het met niemand echt eens zijn. Gelukkig begint dit tenminste op latere leeftijd ook te dagen bij Marion. Al vanaf het begin schommelt het verhaal behoorlijk heen en weer tussen het verleden en het heden (de jaren negentig), waardoor je een beetje moeizaam in het verhaal wordt getrokken.

Maar zodra het meer helder wordt wat er vroeger allemaal heeft gespeeld, komen die momenten in het heden wat harder aan. My Policeman is echt een film waarbij je even door het begin heen moet om bij het hart te komen. Mogelijk kunnen de plaatjes je in de tussentijd vermaken. Nergens is de compositie indrukwekkend genoeg om echt op te vallen, maar de film toont wel een overtuigend Brighton van zeventig jaar geleden.

Dat is natuurlijk meer te danken aan de sets, kleding en make-up, en niet zozeer de rock-'n-roll-hits die in lichte overdaad voorbijkomen. Dat tijdsbeeld is dan ook essentieel, want in het Groot-Brittannië van de jaren vijftig was er een ware heksenjacht op homo's. De film laat dit zien, maar had nog een tikje beklemmender mogen zijn om een echt goed gevoel te geven van hoe moet zijn geweest om destijds in de schoenen van een lhbt'er te staan.

De titel klinkt een beetje suf, haast iets wat een klein kind zou zeggen bij het zien van de wijkagent. Maar het moment waarop hardop "my policeman" wordt uitgesproken, blijkt dit een waardige titel. Alle drie de hoofdpersonages eigenen zich iets toe, terwijl het vanzelf had moeten komen - en gebeurde dat niet, dan mag het gewoon niet zo zijn. Niet weten aan wie je je moet ankeren is een interessant gegeven, maar zorgt er ook voor dat je de hele film slechts meedrijft en op afstand betrokken bent. Maar dat je op den duur betrokken raakt staat vast.