Afgelopen woensdag was de onrust in de ISK erg hoog, er was van alles aan de hand. Geroutineerd als ik inmiddels ben weet ik dat er een stuk angst bij de leerlingen zit. Ze gaan namelijk weg.
Dinsdagavond was de afscheidsavond waardoor het ineens duidelijk begint te worden dat ze echt gaan, het is pijnlijk voor ze, ze moeten de grote wereld in maar vinden dat ook doodeng.. ze gaan naar een andere school, ze moeten uitvliegen... en dat is nog al wat.
woensdag was er zoveel onrust in de school dat ik mijn laatste les met een klas van de ISK eerst maar heb ingevuld met praten, er werd van alles akeligs gezegd tegen en over anderen. Alles is logisch verklaarbaar.. als je ruzie hebt kan je blij zeggen dat je gaat, dan is het goed dan is het minder pijnlijk..
Ze schelden elkaar uit, zeggen van alles tegen elkaar, ze doen dit om gewoon niet verdrietig te hoeven zijn, ze hebben al te vaak en te veel afscheid moeten nemen in hun korte leventje.
Ik maakte bewust tijd voor ze vrij, mede omdat ik vond dat het nodig is, ze moeten hun rouwproces begrijpen en weten waarom ze zo doen.
Je merkt al tijdens het gesprek dat het rustiger in hun hart en hoofd gaat worden, ze zien dat de onrecht die ze zien niet echt onrecht is maar dat het iets is wat gebeurt en dat het moet... het is prima.
Tijdens dit gesprek werd er veel gehuild, de tranen bij de meiden zaten hoog, ik laat ze altijd zijn, ik ga niet lopen deppen met zakdoekjes etc, ik ga niet een arm om ze heen leggen, ik laat hun tranen zijn. dat is alleen maar goed.
Na het gesprek over afscheid nemen heb ik aan deze klas, voor het eerst bij het afscheid een steentje gegeven, ze mochten deze uitzoeken uit mijn hand.
Daarna vertelde ik het verhaal erbij dat ik zo trots op ze ben, dat ze 1 ding nooit mogen vergeten.. Zij hebben één ding voor op alle Nederlanders. Zij hebben namelijk Nederland overleefd. Zij hebben, al dan niet gedwongen, de stap gemaakt die heel veel Nederlanders niet durven. zij zijn vertrokken uit hun land om in een ander land opnieuw te beginnen, om wederom hun toekomst op te bouwen, alles achterlaten en dan toch nog weer vrolijk het leven in te gaan, vol vertrouwen in de toekomst kijken in een land waar ze zijn gekomen.
Daarnaast vertel ik ze dat ze de steen die ze hebben gekregen gewoon bij zich moeten houden, dat ze die in hun hand moeten pakken als ze het moeilijk hebben, en dan tegen zichzelf moeten zeggen ik ben een kei.. ik ben diegene die toch maar even mooi sterk is omdat ik in Nederland ben gekomen..
Ze moeten hoe dan ook trost op zichzelf zijn. Ze zijn Keien.
Het valt bij ze dat zie je, een stom steentje is ineens iets belangrijks.. ze begonnen de steen anders te zien, het was hun.. ze stopten het steentje in hun beur, anderen vroegen of ze er misschien ook een gaatje in konden boren zodat hij om hun nek kon.. zo mooi...
Ik heb afgesloten met de zin, ook om het wat luchtiger te maken, dat ik hoop dat ze dit steentje altijd bij zich houden, dat ze ooit, als ze later, tegen de mannen 4 vrouwen hebben, tegen de meisjes als ze 10 kinderen hebben dat ze op een dag aan hun kinderen deze steen laten zien, dat ze dan het verhaal vertellen dat ze een kei zijn... en misschien even iets over mij zeggen, zodat ik nog een tijdje bij ze ben zoals ze altijd in mijn hart zullen wonen...
Het is mooi, je ziet ze landen, je ziet ze rusten en je ziet dat ze er zijn.. prachtig......
Een mooier cadeau als isk docent kan je eigenlijk niet krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten