Een beetje stuk (Theater)

 De zoon van een vriendin van mij speelt sinds kort bij een theatergroep. Hij is hier speciaal voor gevraagd om mee te doen. Deze groep bestaat uit allemaal spelers die een beetje stuk zijn.
De spelers  variëren van transgender, tot mensen met een stoornis in het autistische spectrum,en alles wat er tussenin zit, kortom mensen met een beperking die samen 1 doel hebben, namelijk een toneelstuk te maken en deze te spelen voor publiek.

Omschrijving die op de folder staat die ze verspreiden om nieuwe spelers erbij te halen  staat dan ook het volgende geschreven:

Een Beetje stuk maakt theater met mensen die over het algemeen wat minder in  de spotlights staan: mensen met een beperking, een stoornis, een handicap. Volwassenen en kinderen die door hun beperking niet altijd overal aan mee kunnen doen, of in ieder geval dat gevoel hebben. De mensen die om die reden, of om een andere reden, het gevoel hebben altijd aan de zijlijn te staan. Dat doen we, niet omdat we vinden dat die mensen zielig zijn en aandacht nodig hebben, maar omdat we vinden dat iedereen de mogelijkheid moet krijgen zijn of haar talenten te ontdekken en die te ontwikkelen.

Aangezien vriend Rick ook werkt met mensen met een beperking en de meest waanzinnige producties maakt met deze mensen was ik reuze benieuwd wat men in Alphen aan den Rijn met mensen met een beperking doen.

Met de kennis van wat er in Rotterdam gebeurt en gemaakt word was het voor mij even wennen, het was heel anders. Het duurde even voordat ik dat had laten binnenkomen en dus met andere ogen ging kijken. Het is heerlijk om deze groep mensen te zien spelen, te zien wat ze leren en geleerd hebben in een jaar lang spelen met elkaar. Via die vriendin hoorde ik dan ook dat er spelers bij zijn die nooit hadden gepraat in groepen en die nu op het toneel ineens rollen spelen. ( Ik was altijd al overtuigd dat mensen met een stoornis in het autistische spectrum altijd mee moesten doen met drama, omdat dit juist er voor kon zorgen dat ze meer bij zichzelf komen en dat ze juist doordat ze leren wat emoties zijn en hoe ze die kunnen laten zien bij kan dragen aan hun ontwikkeling en zeker dat ze opener kunnen worden, ondanks dat in heel veel boekjes geschreven staat, door zgn mensen die er verstand van hebben, dat dit niet goed is en dat je juist aan mensen met een stoornis in het autistische spectrum geen drama moet geven... voor mij is vanavond weer het tegendeel bewezen en weer bevestig dat er grote uitzonderingen zijn die juist daardoor wel tot hun recht komen)

Het stuk speelde zich af in een boerenschuur waarin een boerin een boek vind, een magisch boek, je stelt een vraag en je krijgt het antwoord, maar je kan je er ook in verliezen..... en dan versteen je... maar als je het boek opent dan kunnen de dieren praten, kan de schilder op het schilderij ineens praten en bewegen, zo ook de vogelverschrikker... het is een prachtig idee en verhaal wat ze hebben gemaakt.

Het stuk is slechts 60 tot 90 minuten en de tijd vliegt om, het stuk is enig om te zien, de spelers ook, er zit humor in..  en mooie zinnen..

Het was erg leuk om deze spelers te zien spelen op hun eigen niveau en ze waren bijzondere spelers en lieten zien wat ze konden, dat deden ze goed en mooi.

Het was een bijzonder avond, zeker toen bleek dat de zoon  een muis speelde en dat hij ineen vader was van 12 muisjes...  heel veel muisjes dus...

Als gast kreeg je heel aardig een pakje zakdoekjes mee voor als je emotioneel werd, erg attent.

Volgend jaar ga ik weer kijken om te zien hoe deze groep zich verder ontwikkeld en wat ze nu nog meer kunnen doen.

de cast