The Post (film)

Zaterdagavond met Els naar bovenstaande film geweest. Het was grappig, ik had vrijdagnacht slecht geslapen, Els was ook bekaf.. dus we waren wel toe aan een avondje ontspanning. Echter was de pech dat deze film heel traag op gang kwam, we zaten dan ook samen heel gebroederlijk te gapen.. maar het verhaal is op zich wel interessant. Het is een film waarbij je voor de pauze echt je even er toe moet zetten, het komt niet echt op gang... maar na de pauze, is het wat boeiender.

Of ik deze film een aanrader vind weet ik niet, dat mag een ieder voor zichzelf beoordelen

Kay Graham

Ben  Bradlee

recensie van de film:

Regie: Steven Spielberg | Cast: Meryl Streep (Kay Graham), Tom Hanks (Ben Bradlee), Sarah Paulson (Tony Bradlee), Bob Odenkirk (Ben Bagdikian), Tracy Letts (Fritz Beebe), Bradley Whitford (Arthur Parsons), Bruce Greenwood (Robert McNamara), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2017

Het is een gotspe in een recensie: het einde van een film verklappen. Maar dat ligt anders bij films gebaseerd op historische gebeurtenissen. Daarbij mag je best verwachten dat de kijker enigszins op de hoogte is van de geschiedenis. In het laatste shot van Steven Spielbergs The Post wordt gehint op de Watergate-affaire. Door toedoen van twee journalisten van The Washington Post kwam een enorm afluisterschandaal aan het licht dat uiteindelijk leidde tot het aftreden van Richard Nixon.

De krant uit regeringsstad Washington had inmiddels naam en faam verworven. Hoe dat zo gekomen is, probeert Spielberg te illustreren in zijn relaas over de Pentagon Papers. De vermaarde filmmaker schoof andere projecten aan de kant om zich eerst op dit verhaal te storten, dat draait om het onthullen van een stapel geheime documenten waaruit blijkt dat de oorlog in Vietnam onder vier presidenten al jaren kansloos was.

Het sluit aan bij de praktijken van de huidige bewoner van het Witte Huis, dacht Spielberg. Maar The Post is naast een flauwe sneer naar Trump ook allesbehalve een prequel op All The President's Men. Deze seventiesklassieker draaide om Watergate en wierp een minutieuze blik op het werk dat journalisten Carl Bernstein en Bob Woodward verzetten om de waarheid boven tafel te krijgen.

Bij The Post is er, anders dan de opening in Vietnam doet vermoeden, veel minder focus op de zaak waar het allemaal om draait. Er speelt namelijk nog een heleboel anders. Meryl Streeps Kay Graham die zich als uitgever staande moet zien te houden in een mannenwereld bijvoorbeeld. Of de strijd van The Post als nietszeggend buurtblaadje, dat mag berichten over de bruiloft van de dochter van Nixon, tegenover de machtige moloch The New York Times, dat niet alleen beter in het geld en middelen zat maar ook een immense reputatie kende.

De eerste scène met Streep en tegenspeler Hanks, in de rol van hoofdredacteur Ben Bradlee, geeft feilloos weer hoe de verhoudingen liggen. Als Hanks zich nog niet heeft voorgesteld zou je denken dat hij de superieur van Streep speelt. The Post legt sterk de nadruk op de rol van de vrouw in de zakenwereld. Zo moet Kay haar krant naar de beurs zien te krijgen. De potentiële aandeelhouders nemen haar niet serieus en vinden dat ze deze baan alleen heeft gekregen omdat haar man overleden is.

Ook tijdens een etentje mogen de vrouwen van tafel zodat de mannen het over echte zaken kunnen gaan hebben. Spielberg schetst hierbij een sterk tijdsbeeld, waar we ons tegenwoordig weinig bij voor kunnen stellen. Het snijdt zeker hout, maar Streeps personage is er wel voor geslachtofferd. Daarnaast krijgt ook de strijd tussen de Times en de Post in vlotte scènes en pittige redactievergaderingen vorm, hetgeen weer op het bordje van Hanks komt.

En daar ligt nu precies het probleem. The Post zou veel meer moeten gaan over het onthullen van een overheidsschandaal. Doordat Spielberg een scala aan elementen wil combineren raakt de hoofdmoot ondergesneeuwd. Het is best onderhoudend, maar vooral de link met het huidige Amerikaanse politieke klimaat is een uiterst zwakke. Nostalgisch hoe het toen allemaal ging. Nachtenlang een kopieerapparaat laten ronken en de documenten stiekem op een redactie droppen.

Maar weer gaat het veel minder om de inhoud van de geheime papieren die de politiek en de media deden wakker schudden. Dat het thematisch allemaal wat vol is doet overigens niets af aan de voortreffelijke vertolkingen. Streep ontving er, zoals het hoort, haar eenentwintigste Oscarnonimatie voor. Maar laten we eerlijk zijn: de actrice zou zelfs in de rol van defecte schemerlamp nog iedereen omverblazen. Hanks geeft Streep prettig tegengas en de momenten waarop de twee acteertitanen samen het scherm delen vormen de beste momenten van deze biopic.

Je kunt je echter niet aan het gevoel onttrekken dat er veel meer in had gezeten. De relevantie die de Pentagon Papers (en later Watergate) nog steeds hebben en de kritiek op het huidige politiek gekonkel komen niet uit de verf. Dit is helemaal teleurstellend gezien het feit dat een van de twee scenaristen verantwoordelijk is voor afleveringen van The West Wing en het aan The Post verwante Spotlight. Dit laatste drama draaide om het blootleggen van seksueel misbruik bij de katholieke kerk en de wijze waarop een onderzoeksredactie dit openbaarde.

Spielbergs vierendertigste speelfilm is een serie gemiste kansen die doet denken aan de wijze waarop ook Oliver Stone in zijn laatste projecten vervlakt is. De aansprekende cast compenseert het missende venijn en het staat buiten kijf dat Spielberg nog steeds zijn vak uitstekend verstaat met zijn strakke, verfijnde regie.