donderdag 29 maart 2018

The passion 2018



Zoals elk jaar kijk ik naar The Passion. Elk jaar bestel ik de dvd, inmiddels heb ik ze allemaal, al kijk ik er nooit meer naar, maar het is voor de heb.

Toen Noraly haar woorden neerlegde, of eigenlijk was het zingen was ik al in een andere sfeer. Ik kreeg al meteen rillingen. Haar stem mooi, warm en ook het verhaal over de Bijlmer, zo warm en mooi.. het raakt me.

Tommie Christiaan, prachtige stem, hij zingt mooi, een woord kunstenaar met zijn zang,  er zit emotie in, prachtig, ook de opbouw van de discipelen mannen met vrouwen samen, mooi. 

De stem van Glennis raakt me niet, ze zingt zuiver en goed, maar haar stem mist warmte en is zo iel.. heeft totaal geen emotie in haar stem en ook niet in haar gezicht.. zou ze strak getrokken zijn door een facelift? het deed me niets helaas.

Toch blijft het bijzonder om er naar te kijken en in mee te gaan.

De verhalen bij het kruis, de mevrouw die haar intense verdriet verteld over haar verloren kinderen door de Bijlmerramp, haar verdriet, het ondiepe zwart waar ze zat... aangrijpend... ik had haar verhaal graag langer gehoord, maar daar is geen tijd voor, Bert kapt het met botte bijl af en wil naar de climax namelijk dat deze mevrouw God heeft gevonden... daar gaat het om bij de Passion.. niet de weg er naar toe.. terwijl juist de verhalen daar gaat het om voor mij, de kracht...hoe ze heeft gevochten.... gemiste kans helaas.

Na de keuze tussen Jezus en Barabas het gezongen lied ik kies jou.. die stem mooi emoties en goed, ik denk dat ze al bekend is, maar ik herkende haar niet helaas, Graziëllia Hunsel Rivero.
... een mooie Maria voor volgend jaar.

Het eindpleidooi van Noraly over de Bijlmer, haar lach prachtig.
Ook de rol van Arjen Ederveen was goed, al versprak hij zich even. hij leek te willen zeggen willen jullie Jezus of toch liever dat Pilatus vrijkomt...  Het zou toch wat geweest zijn als men dan ineens roept Jezus.. geeft ineens een hele andere wending in het aloude verhaal.... modern jasje...

Voor mij blijft, en ik blijf in herhaling vallen, René van Kooten nog steeds het meest aangrijpend met zijn scène op de vijver in Den Haag, al moet ik zeggen, dat Tommie ook het prachtig deed zo hoog op de Arena..





Geen opmerkingen:

Een reactie posten