In mijn klas met isk leerlingen zitten natuurlijk heel veel moslim kinderen, ook kinderen uit Syrië zijn er onderdeel van. Vanaf het begin dat de leerlingen geconfronteerd werden met het oorlogsgeweld, bij ons in de school kwamen en ik heb het niet alleen over de leerlingen uit Syrië maar ook de leerlingen uit oa Somalië, is het lastig voor ze. Ze hebben nog zoveel angst en woede in zich, ze moeten leren dat ze veilig zijn, ze moeten leren dat ze niet meer bang hoeven zijn. Niet meer te schrikken als iemand voor de grap op een leeg pakje drinken springt wat het geluid geeft van een pistoolschot. Ze hebben een lange weg te gaan. Zoals ooit iemand eens schreef je kan een kind( mensen) uit een oorlog halen, maar niet de oorlogservaringen uit het kind( of mensen). Ik zie het, ik hoor het, ik merk het. De gesprekken die ik met de leerlingen voer over het gebeuren in Syrië, in Somalië, de kinderen die verplicht uit hun land moesten omdat hun ouders werk kregen in Nederland, of omdat moeder een man heeft leren kennen en daarom dus naar Nederland komt om daar haar geluk voor haar zelf en haar kinderen te waarborgen. Al deze kinderen praat ik veel mee. Ik heb aan de kinderen uit een oorlogsgebied, met een oorlogsverleden, met een oorlogstrauma, verteld dat mijn hart huilt om wat hun over komen is. Dat ik, als ik ze zie spelen, ik zie dat ze er lol in hebben, ik de lach zie op hun gezicht, ik zie dat ze even los zijn van wat is geweest. Ik dan blij ben, maar diep van binnen weet dat hun pijn zo groot is dat het soms ondragelijk is om wat ze hebben gezien, wat ze hebben meegemaakt wat ze is overkomen. Al deze gedachten komen op in mijn hoofd, na de aanslag in Parijs. Ik heb het gezien, ik heb gezwegen, ik heb gedacht dit mag niet en dit kan niet, een geloof mag nooit een reden zijn tot moorden van mensen. Na het lezen van vele berichten op Facebook, het delen van de foto "Je suis Charley" op Facebook, het aangeven we zijn niet bang we laten ons niet bang maken. Al dit te lezen, te zien, komt dan ineens een leerling van mij aan gelopen , hij komt bij me, en vraagt in zijn nog gebrekkig Nederlands wat ik vind wat er is gebeurt in Parijs. Ik vertel hem dat ik dit niet vind kunnen, dat ik het niet begrijp. Dat ik niet begrijp, dat heb ik al veel vaker gezegd tegen leerlingen, een geloof mag nooit een reden zijn om mensen te vermoorden. Wat er ook gebeurt het mag niet, dat mogen we nooit toejuichen of aanmoedigen of accepteren. Moord is nooit goed. Hij kijkt me aan en vraagt me wat hij nu moet, zijn God is belachelijk gemaakt. Ik zie de vertwijfeling in zijn ogen, en vraag hem te gaan zitten, ik praat met hem, over dat volgens mij zijn Allah, zijn Mohammed, mijn God, mijn Jezus, zelf wel in staat zijn om mensen die dit soort dingen doen, aan te pakken en te straffen. Het is niet aan ons dat we dit moeten doen. Tevens geef ik aan dat ik hem wel begrijp, zijn geloof is zijn enige houvast en vanuit zijn geloof worden ineens mensen doodgeschoten, mensen die zijn God belachelijk hebben gemaakt zijn Profeet, dat mag toch niet volgens hem Ik vertel hem dat ik dat ook vind, maar dat ik ook vind dat dan nog wij niet het recht hebben om andere mensen te vermoorden. Op mijn vraag waar in de Koran staat dat men mensen mag vermoorden als ze het geloof belachelijk maken, is hij stil dat staat er niet, ik zeg hem dat volgens mij het grootste gebod liefde en vergeven is, het respecteren en accepteren van anders denkenden. Dat Mohammed nooit dit zou toestaan. Hij kijkt me aan, ik zie de twijfel wegtrekken uit zijn ogen, hij geeft me een hand en bedankt me. Terwijl hij mijn lokaal uitloopt, besef ik weer dat die gouden harten die in die kinderen zitten het wel heel moeilijk hebben, dat het lastig is in een nieuw land te moeten overleven, de enige houvast is je geloof en vanuit je geloof gebeuren er dingen die er voor kunnen zorgen dat jij ineens ook argwanend word bekeken, dat jij ook door andere mensen kan worden gepakt omdat ze vinden dat jij ook zo bent. Het is een vreemde wereld en de wereld is even zwart geworden. Dan zie ik ineens het bovenstaande staan op Facebook, ik ben blij, dat de moslim gemeenschap van zich laat horen, dat ze kenbaar maken dat ze niet achter deze acties staan. Ze geven aan dat ze het afkeuren. Ik zie ze bij de herdenkingen in de diverse steden, ze zijn ineens zichtbaar, laten zien dat zij tegen het haat zaaien zijn, dat ze ook vinden dat dit niet kan. Het maak mijn dag goed, voor het eerst is het zichtbaar, voor het eerst wordt er niet gezwegen maar er word zichtbaar gemaakt dat ook zij hier niet achter staan. Ineens is het niet meer de moslims die het doen, maar een groepje moslims die vanuit hun geloof dit doen en dit wordt afgekeurd, men is tegen en dat laten ze weten. Misschien is dat wel heel bijzonder voor ons dat ineens aan ons zichtbaar word dat we samen zijn, samen vechten tegen het onrecht wat er is gebeurt, Christen, Moslim of wat dan ook, wij zijn de mensen met ons geloof, of niet geloof die vinden dat dit niet kan en mag en samen laten we zien Wij zijn niet bang.... Ik denk dat een bepaalde politicus ineens inziet dat hij nu toch geen grond krijgt voor zijn partij en zijn haat zaaiende woorden en gedrag. Ik vind het een groot goed, dat ondanks dat de reden waarom dit gebeurt, we ineens samen staan en niet meer tegenover elkaar. We staan op zij aan zij om te laten zijn wij zijn niet bang en we zijn er met elkaar..
(Al zal dit wel niet het doel zijn geweest van de aanslag, het is wel een groots gebaar waarin duidelijk word dat we het niet pikken.. ik ben trots op ons landje, waarin we samen sterk gaan staan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten