Eindelijk konden vriend Frans en ik vanavond naar de film die ik al heel graag wilde zien. Het had heel veel voeten in de aarde, maar laat ik beginnen bij het begin, het begon er al mee dat we de vroege voorstelling hadden, die van 18.45, dit is natuurlijk best te doen, als je gewoon op tijd vertrekt, op tijd eet en er niets tussenkomt. maar ja zoals zo vaak, als je iets heel strak plant dan gaat het anders... Ik vertrok vol goede moed om 17.15 uit Alphen om halverwege Alphen te bedenken dat mijn gas nog aan stond, dus ik mijn buuf appen, maar ik kreeg geen reactie, dus ik neem dan maar aan dat ze niet thuis is, dus ben ik terug gegaan, weg 15 minuten extra tijd om op tijd te zijn. Goed dat ik naar huis ben gegaan, het gas stond inderdaad nog aan, ik wist het was namelijk te gehaast en dan let ik niet goed op, vaak is het een gewoonte reactie maar nu wist ik het zeker van niet. Dus plankgas op weg naar de film.. om om 17.20 in de eerste file te belanden bij Gouda, die wel oploste dus weer volle gas vooruit, om nog geen 10 minuten later weer in ene file te belanden, ik zou om 18.00 bij Frans zijn om daar de metro te nemen, maar ja dat zou hem niet worden. Wijs als Frans is besloot die alvast te gaan, ik zou mijn auto gaan parkeren bij de Capelse brug zodat ik dichter bij de stad was, een langere stuk snelweg had en dat ik dus op dit metro station sneller weg kon dan waar ook. Dus dat was handig. Moet je natuurlijk niet eigenwijs zijn, als de tom tom zegt dat je ergens af moet moet je dat ook doen en niet denken dit klopt niet dus ik rij door, om te zien dat je de juiste afslag mist.. dus ja om rijden via de kuip.. maar ja toch aangekomen. Hollen naar de metro inmiddels was het 18.30, om te bedenken als je halverwege bent dat je deur van de auto niet op slot is gedaan... dus ja weer terug rennen om te ontdekken dat hij dus wel dicht was. Wederom rennen om de metro te halen en dat gaat goed. Frans de mail gestuurd met de kaartjes zodat hij ze kon scannen en we dus zo naar binnen konden als ik er was. Het ging helemaal goed, even de kluts kwijt in Rotterdam omdat de wegwijzering ineens we wat vaag was maar goed toch gevonden. Snel naar binnen om te ontdekken dat we beiden een verkeerde 3d film bril hadden we moesten een speciale Imax 3 d bril hebben die nog snel gekocht voor een euro en snel naar binnen, om helemaal weg te dromen bij de film, wat een prachtige film, met tranen, met spanning en zo mooi, een aanrader..voor een ieder, alleen ik zou geen kleine kinderen er heen laten gaan....
Ik hoop stiekem op een vervolg van deze film. zo mooi gemaakt en zo prachtig
Ik hoop stiekem op een vervolg van deze film. zo mooi gemaakt en zo prachtig
recensie van de film:
Regie: Jon Favreau | Cast:
Neel Sethi (Mowgli), Bill Murray (Baloo), Ben Kingsley (Bagheera), Idris
Elba (Shere Khan), Lupita Nyong’o (Raksha), Scarlett Johansson (Kaa),
Giancarlo Esposito (Akela), Christopher Walken (King Louie) | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2016.
Disney zet de laatste jaren niet alleen heftig in op aangekochte boxofficekanonnen zoals Marvel en Star Wars, er is ook een soort creatieve renaissance bij de huismerken gaande. Sinds Disney Animation een inhaalslag maakte met Frozen en Kenneth Branagh met Cinderella een klassieker nieuw leven inblies, is de Disney-sprookjesmachine echt op stoom gekomen. Jon Favreau gelooft erin dat ook animatieklassiekers zoals het bijna vijftig jaar oude The Jungle Book kunnen profiteren van moderne filmtechnieken. Hij regisseert een van de meest technologisch geavanceerde remakes van het jaar.
Disney zet de laatste jaren niet alleen heftig in op aangekochte boxofficekanonnen zoals Marvel en Star Wars, er is ook een soort creatieve renaissance bij de huismerken gaande. Sinds Disney Animation een inhaalslag maakte met Frozen en Kenneth Branagh met Cinderella een klassieker nieuw leven inblies, is de Disney-sprookjesmachine echt op stoom gekomen. Jon Favreau gelooft erin dat ook animatieklassiekers zoals het bijna vijftig jaar oude The Jungle Book kunnen profiteren van moderne filmtechnieken. Hij regisseert een van de meest technologisch geavanceerde remakes van het jaar.
Een van de heikele punten van de latere
trailers was dat de stemmen toch wel erg menselijk klonken. Zonder
toegevoegde effecten om meer dierlijk te klinken, lijkt dat wat te
botsen met de bijna fotorealistische animatie. Dat gevoel houdt aan in
de eerste minuten, maar het verdwijnt zodra Favreaus insteek duidelijk
wordt. In tegenstelling tot de Disneyklassieker, waar dieren gekoppeld
werden aan menselijke stereotypes, laat de moderne versie alles
duidelijk zien vanuit een veel realistischer dierenperspectief.
Olifanten worden hier als machtige wezens gezien en alle dieren hebben hun natuurlijke trekjes behouden en reageren vanuit hun dierlijke instinct. Vuur, gereedschap en mensen worden als compleet onnatuurlijk gezien, wat Shere Khan ertoe beweegt om Mowgli op te jagen. Dankzij dat dierlijke wereldbeeld en de manier waarop Kaa, Shere Khan of King Louie reageren op menselijkheid, zie je hen niet meer als dieren die kunnen praten, maar als personages met een compleet andere belevingswereld.
Wat de film ontzettend siert is de volwassen toon. Een enkel sentimenteel moment daargelaten is de film weinig prekerig. De mooiste momenten zijn die waarop Baloo en Bagheera als twee bezorgde stiefouders – met compleet verschillende ideologieën – botsen over hetgeen Mowgli moet doen om te overleven. Geen van beide denkbeelden wordt duidelijk naar voren geschoven als het juiste, waarmee de film meer dan zijn voorgangers een grijs wereldbeeld schetst. Dat komt ook terug in de vele personages die Mowgli proberen te beïnvloeden op zijn epische jungletrip van zelfontplooiing.
De cast is ijzersterk: Scarlett Johansson en Christopher Walken bieden ontzettend leuke bijrollen die extra indruk zullen maken in een flinke bioscoop. Ben Kingsley past ook goed in zijn vertolking van Bagheera maar de beste rollen zijn zonder twijfel weggelegd voor Idris Elba en Bill Murray. De tijger Shere Khan maakt niet alleen indruk in zijn kalme en arrogante manier van dreigen, maar zijn motivatie en temperament zijn ook geheel begrijpelijk. Bill Murray is zijn exacte tegenpool als de schooierige knuffelbeer die veel nobeler is en brengt naast een flinke dosis humor ook een heel andere levensstijl met zich mee. Beiden trekken aan de toon van de film en laten deze mooi schommelen tussen het gevaar en de pracht van de natuur.
Tussen hen in staat Neel Sethi als de immer optimistische Mowgli. Hij biedt als kindacteur niet per se diepgaand acteerwerk, maar komt wel bijzonder authentiek en kinderlijk over in zijn enthousiasme. Hij heeft nimmer last van het greenscreeneffect mede dankzij het gebruik van poppen op de set. Over het algemeen is zijn integratie met de omgeving zo geweldig uitgewerkt dat je je best moet doen om te zien dat de hele film is opgenomen in een studio. De prachtige beelden komen nooit statisch over en lijken op locatie geschoten te zijn. Dat is een technische prestatie die niet onderschat moet worden.
In zekere zin is The Jungle Book een ideale remake. Het respect voor het eerdere materiaal druipt ervan af met identieke beelden zoals het letterlijke jungle boek waarmee de animatieklassieker opende, maar er zijn ook elementen uit de originele teksten van Rudyard Kipling zoals zijn 'wetten van de jungle'. De kern van de film en alle iconische personages zijn intact gebleven, nochtans is er behoorlijk wat vernieuwing dankzij een complexer thema, subtiele veranderingen in de uitingen van Baloo, Shere Khan en King Louie en neemt het einde een andere wending.
Het is niet de theatrale musicalfilm van vroeger, maar het is zeker geen overbodig grauwe live-actionreboot. Drie muzikale pareltjes blijven bovendien behouden in een iets subtielere vorm. Het allerbelangrijkst is die zeldzaam magische toon die Jon Favreau heeft weten te vangen: hartverwarmend en luchtig, maar ook serieus en soms net even te eng voor jonge kinderen. Het komt dicht in de buurt van de balans die The Lion King vond. Als dit de toon zet voor de komende animatieremakes van Disney dan zien wij een gouden tijd tegemoet. Dit avontuur van Mowgli is namelijk nog beter dan het origineel.
Olifanten worden hier als machtige wezens gezien en alle dieren hebben hun natuurlijke trekjes behouden en reageren vanuit hun dierlijke instinct. Vuur, gereedschap en mensen worden als compleet onnatuurlijk gezien, wat Shere Khan ertoe beweegt om Mowgli op te jagen. Dankzij dat dierlijke wereldbeeld en de manier waarop Kaa, Shere Khan of King Louie reageren op menselijkheid, zie je hen niet meer als dieren die kunnen praten, maar als personages met een compleet andere belevingswereld.
Wat de film ontzettend siert is de volwassen toon. Een enkel sentimenteel moment daargelaten is de film weinig prekerig. De mooiste momenten zijn die waarop Baloo en Bagheera als twee bezorgde stiefouders – met compleet verschillende ideologieën – botsen over hetgeen Mowgli moet doen om te overleven. Geen van beide denkbeelden wordt duidelijk naar voren geschoven als het juiste, waarmee de film meer dan zijn voorgangers een grijs wereldbeeld schetst. Dat komt ook terug in de vele personages die Mowgli proberen te beïnvloeden op zijn epische jungletrip van zelfontplooiing.
De cast is ijzersterk: Scarlett Johansson en Christopher Walken bieden ontzettend leuke bijrollen die extra indruk zullen maken in een flinke bioscoop. Ben Kingsley past ook goed in zijn vertolking van Bagheera maar de beste rollen zijn zonder twijfel weggelegd voor Idris Elba en Bill Murray. De tijger Shere Khan maakt niet alleen indruk in zijn kalme en arrogante manier van dreigen, maar zijn motivatie en temperament zijn ook geheel begrijpelijk. Bill Murray is zijn exacte tegenpool als de schooierige knuffelbeer die veel nobeler is en brengt naast een flinke dosis humor ook een heel andere levensstijl met zich mee. Beiden trekken aan de toon van de film en laten deze mooi schommelen tussen het gevaar en de pracht van de natuur.
Tussen hen in staat Neel Sethi als de immer optimistische Mowgli. Hij biedt als kindacteur niet per se diepgaand acteerwerk, maar komt wel bijzonder authentiek en kinderlijk over in zijn enthousiasme. Hij heeft nimmer last van het greenscreeneffect mede dankzij het gebruik van poppen op de set. Over het algemeen is zijn integratie met de omgeving zo geweldig uitgewerkt dat je je best moet doen om te zien dat de hele film is opgenomen in een studio. De prachtige beelden komen nooit statisch over en lijken op locatie geschoten te zijn. Dat is een technische prestatie die niet onderschat moet worden.
In zekere zin is The Jungle Book een ideale remake. Het respect voor het eerdere materiaal druipt ervan af met identieke beelden zoals het letterlijke jungle boek waarmee de animatieklassieker opende, maar er zijn ook elementen uit de originele teksten van Rudyard Kipling zoals zijn 'wetten van de jungle'. De kern van de film en alle iconische personages zijn intact gebleven, nochtans is er behoorlijk wat vernieuwing dankzij een complexer thema, subtiele veranderingen in de uitingen van Baloo, Shere Khan en King Louie en neemt het einde een andere wending.
Het is niet de theatrale musicalfilm van vroeger, maar het is zeker geen overbodig grauwe live-actionreboot. Drie muzikale pareltjes blijven bovendien behouden in een iets subtielere vorm. Het allerbelangrijkst is die zeldzaam magische toon die Jon Favreau heeft weten te vangen: hartverwarmend en luchtig, maar ook serieus en soms net even te eng voor jonge kinderen. Het komt dicht in de buurt van de balans die The Lion King vond. Als dit de toon zet voor de komende animatieremakes van Disney dan zien wij een gouden tijd tegemoet. Dit avontuur van Mowgli is namelijk nog beter dan het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten