Ik zal de laatste zijn die zegt dat hij niet blij is met de mobiele telefoon, de i-pad etc.. ik geniet ervan.
Zeker omdat ik zo via allerlei kanalen de wereld kan laten weten dat ik nog ben, maar ook dat ik zo mijn dierbare vrienden kan controleren of ze er nog zijn.
Het is een beetje een soort van telefooncirkel van vroeger. Aangezien ik toch met een aantal mensen omga die ook alleengaande zijn, soms zelf voor gekozen, soms gedwongen, soms voor een feit gezet dat ze alleen verder moesten.. is het ideaal om zo elke ochtend en avond even een signaal af te geven dat je nog bent. Vaak gaat dit even via een woordje leggen op wordfeut, of via een appje, soms met een praatje pot.. maar daar gaat het niet om, onbewust heb je toch een soort van sociale controle en je let op elkaar.
Het verhaal dat me deze week ter ore kwam was heftig een oud collega had een herseninfarct gehad, ze had een alarm om haar pols, maar aangezien haar rechterkant verlamd was en haar alarm om haar linker pols zat waar ze dus niet bij kon komen, heeft ze 36 uur op de vloer gelegen in haar huis.... dit stemt mij tot nadenken.. mijn moeder heeft ook een alarm, ze moest van mij, en draagt die om haar nek, dat is verstandiger, mede omdat ze er dan, als ze er tenminste aan denkt, op drukken en dan komt er hopelijk hulp.
Daarom ben ik zo blij met de wordfeut met de alleen staande, maar ook de vrienden die in een relatie zitten, zodat ik elke dag weet en kan laten weten dat ik nog ben. Het spel is grappig, maar de meerwaarde is veel belangrijker... de sociale controle.. Als ik niet weet of een vriendin of vriend ergens is en dus niet kan appen of wordfeuten, dan probeer ik toch snel even te bellen.. als er niet op genomen word dan wacht ik nog even, maar als het te lang duurt probeer ik toch iemand te vinden die in de buurt woont om even te gaan kijken als het ver weg is.
Wat ik wel opvallend vind is hoe vanzelfsprekend men de telefoon pakt tijdens een gesprek. Tijdens een gesprek staat hij aan en hoor je de geluidjes van de app. Men pakt de telefoon en kijkt erop, soms is het zelfs zo erg dat men zelfs ineens door het gesprek heen iets moet laten zien van een foto, dat totaal niet met het onderwerp te maken heeft, of dat men ineens terug gaat appen... Laatst was ik ergens en van de 5 mensen ,zaten drie mensen steeds op hun mobiele telefoon te staren.... en te reageren. Ik vind dit ronduit onbeschoft, mede omdat ik denk men is er dus eigenlijk niet, waarom kom je dan als je niet zonder je telefoon kan.
Laatst had een hele team een afspraak met een mevrouw van GO!, ze was keurig op tijd dit keer, meestal is ze al te laat, maar tot mijn stomme verbazing liep ze steeds de vergadering uit met haar mobiel.. het was belangrijk... ik heb dit geobserveerd en gadegeslagen.. bedacht me later dat ik eigenlijk had moeten vragen hoe belangrijk ze deze vergadering vond, omdat er heel veel mensen speciaal voor waren gebleven, misschien ook wel de opmerking moeten maken dat haar telefoon voor haar belangrijk is, maar dat deze vergadering over onze leerlingen voor ons heel belangrijk is en dat het zeer storend is dat als de hoofdgast die informatie moet geven steeds wegloopt met haar telefoon in haar hand omdat ze een belangrijk telefoontje krijgt....
Daarnaast had ik twee leerlingen, twee zusjes die dus met elkaar in een kamertje even moesten wachten en dus met elkaar moesten praten.. tot mijn stomme verbazing kom ik er aan lopen en zie ik dat de ene op haar i-pad zit en de ander op haar telefoon. Op mijn opmerking dat ze wel lekker zitten te kletsen. zeggen ze dat doen we ook, ze zaten tegenover elkaar en stuurden elkaar berichtjes... heel bijzonder.. ik heb even gedacht dat ik misschien wel te oud ben, maar ik vind het gek dat men dus niet gewoon met een stem praat maar via een apparaat terwijl men tegenover elkaar zit.
Laatst hoorde ik een verhaal waarin 4 zussen ruzie met elkaar hadden, het was doodstil in huis. geen dichtslaande deuren, geen schreeuwende kinderen etc.. dus op mijn opmerking dat het wel een koude oorlog leek, zei de moeder.. nee hoor ze maken elkaar af via de telefoon... dus het is echt heftig.. ze praten niet eens meer life.. Ergens is dat ook wel een voordeel, je merkt het niet zo erg als er ruzie is.. het is wel heel rustgevend ook... maar toch..
Men communiceert niet meer, met is altijd met die telefoon bezig, tijdens het eten word te pas en te onpas de telefoon gepakt en moeten we weer kijken of iets bekijken.. ik vind dat toch wel iets van deze tijd... maar toch.. ergens mis ik het ongedwongen praten met elkaar zonder dat apparaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten