Van der laan en Woe

Gisteravond ben ik met mijn Portugese soep, die volgens een maaltijdsoep is, maar toch in de Portugal word gegeten als een smakelijk voor gerecht, vertrokken naar Capelle aan den IJssel, om daar met vriend Frans te gaan kijken naar ons 1 na laatste theatervoorstelling van dit seizoen,

Netjes opgevoed als ik ben, had ik heel keurig een lange broek aan, waar ik al uit zweette voordat ik ook nog maar een stap buiten de deur had gezet, maar ja het oog wil ook wat, zeker als je de eerste rij zit.. laten we eerlijk zijn.. het kan niet anders je moet wel goed smoelen..

 De weg er naar toe was al een beleving op zich, het leek wel of er een heel leger van zondagsrijders was opengetrokken op vrijdagavond. Gelukkig had ik geen botsing maar niet dank zij de rijvaardigheid van mij mede rijders, men voegt in, men voegt uit men snijd af etc.. het was bijna alsof ik in de slechtste horror film aller tijden was terecht gekomen.


Bij Frans meteen de soep, het brood, de eieren, de boter en de tomaten die ik over had in de koelkast gezet, even met Frans bijgepraat en daarna naar het theater.

Wijs geworden in het leven heb ik meteen de eerste de beste parkeerplek ingepikt, okey ik reed weer tegen de stroom in, ik begin het te leren.

We konden meteen de zaal in, dit was wel lekker voor Frans die deze week door zijn rug was gegaan, dat was ook goed te zien hoe hij liep... ik kreeg ineens visioenen over later.... Ooit willen we met 4 mannen in een groot huis gaan wonen om voor elkaar te zorgen... ik had  meteen het idee dat ik er al in beland was. Als ik net zo kwiek blijf als mijn moeder, dan krijg ik nog een behoorlijke verzorgende taak zag ik al.

De voorstelling begon en het was meteen al goed, ze begonnen zo eenvoudig met een aantal woordgrappen maar het was meteen al raak. De zaal was  gewillig, deed goed mee, en de show was goed, ik kan het niet anders zeggen, het was goed in elkaar gezet, twee verhaal lijnen die elkaar ondersteunen, prachtige effecten, de techniek speelt een belangrijke rol in deze voorstelling, maar hij is goed en mooi.

Het stukje publieksparticipatie waarbij ik werd uitgenodigd, heb ik  geweigerd, mijn ervaring bij een stuk waarbij ik liefdevol door een regisserende vriend werd gevraagd naast hem te komen zitten, met als gevolg, dat ik naar voren werd gehaald en ineens van alles op het podium moest gaan doen, waar ik zo niet van ben... heeft me wijs gemaakt. Je mag ook weigeren als je iets niet wilt, dus dat doe ik tegenwoordig. Gelukkig was Frans, ondanks zijn rug, aardig snel in de benen om zich door de twee mannen te laten omarmen en een stukje gitaar te spelen. Hij mocht en Frans vind dit leuk, dus ik gun hem dit, ik doe het niet meer, na jaren op het podium te hebben gestaan, hoef ik niet meer...

Het is een voorstelling die ik kan aanraden hij is grappig, de vaart zit er in, wel jammer vond ik het stukje waarin ze zgn in de lachschoten om elkaar, dit vind ik goedkope manieren om het publiek de indruk te geven dat ze iets unieks mee maken. Uit de wereld van het theater weet ik dat dit nooit echt gebeurt, het word er in gerepeteerd, om het publiek het gevoel te geven dat de speler uit zijn rol valt..
iets unieks dus, maar het hoort helemaal bij de show.

Het is wel een voorstelling die ik kan aanraden om te kijken.

recensie van het stuk:

'Pesetas' is een verbluffende multimediale show over de verraderlijkheid van nostalgie

Van der Laan en Woe overtreffen zichzelf in zesde voorstelling

We zijn getuige van de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van het duo Van der Laan en Woe: in hun virtuoze nieuwe voorstelling komen cabaretiers Niels van der Laan en Jeroen Woe soms in wel tien gedaanten tegelijk tot ons, met behulp van subliem uitgevoerde videotechnieken op vier prominente schermen.

De verdubbelingen worden ingezet in sketches, maar vooral ook in muzieknummers, waardoor Van der Laan, Woe en hun vele afsplitsingen op beeld een complete Spaanse gitaarband kunnen vormen en uiteindelijk ook een hele musical neerzetten inclusief ensemble en kindercast. Je mond valt open van zoveel vindingrijkheid en theatraal vernuft.

'Pesetas' is een verbluffende multimediale show waarmee Van der Laan en Woe zichzelf overtreffen. De mannen zijn bekend van het tv-programma 'De kwis', maar zijn in de eerste plaats veelzijdige theatermakers. Maar wat deze zesde voorstelling van het duo écht goed maakt, is dat de technische snufjes effectief worden ingezet om een inhoudelijk sterk verhaal te vertellen over de verraderlijkheid van nostalgie. Het is zo aanlokkelijk om 'In mijn tijd was alles beter' te zeggen, maar deze wijsheid is ook net zo makkelijk onderuit te halen, blijkt uit de vele oergeestige scènes en liedjes waarin Van der Laan en Woe het onderwerp uitpluizen. Het is thematiek die perfect past bij de twee mannen, die zich ook in eerder werk al graag afzetten tegen nieuwerwetse aanstellerij en de hectiek en hardheid van de huidige tijd.

Maar is dit verzet tegen moderniteit en verandering niet van alle tijden? Die vraag wordt gesteld in diverse terugkerende verhaallijnen. Zoals mensen na de komst van de euro terugverlangden naar de gulden, zo wilde men in het Spanje van 1869 de escudo terug na introductie van de peseta. Het komt aan de orde in de verhaallijn rond de blinde Spaanse gitarist Francisco Tárrega (Jeroen Woe), de man die de melodie componeerde waarmee telecombedrijf Nokia vele jaren later aan de haal zou gaan als hun eerste ringtone. Hierdoor werden Francisco's muzieknoten het meest afgespeelde deuntje aller tijden.

Deze voorstelling zit in de regie van Lidwien Roothaan razendknap in elkaar. Op ingenieuze wijze schieten Van der Laan en Woe van de 21e eeuw naar de 19de eeuw en van Spanje naar Finland, met af en toe ook nog een tussenstop in Nederland. De musical over de totstandkoming van de eerste mobiele telefoons in de Finse Nokia-fabriek begin jaren negentig zou ook een op zichzelf staande voorstelling kunnen zijn geweest, maar bij Van der Laan en Woe is het slechts een onderdeel van een avond vol fantastische vondsten.