Bij gebrek aan beter, maar wat mijmeringen, deze week gebeurt er veel om me heen en met mij. De verkoudheid die zondagnacht zijn intrede deed met een heerlijk keelpijn, is inmiddels aardig onder controle al is hij nog niet helemaal weg helaas. Ik blijf neusspray spuiten, ik blijf isla moos slikken, ik spuit met van allerlei keelsprays eet paracetamol, ga op tijd naar bed, omdat ik me besef dat ik zaterdag om 10 uur in het vliegtuig naar rome zit, en ik hoop zo dat ik dan geen knallende oorpijn krijg wegens de verkoudheid. Eerlijk gezegd ga ik maar van het ergste uit dan valt het altijd nog mee. Door mijn hoofd gaan dus dat soort gedachten, heb ik alles ingepakt wat mee moet/ Wat moet ik niet vergeten om uit te doen, omdat ik weet dat mijn buuf nu in Dubai zit en dus kan ik haar niet bellen als er wat is vergeten. Zij komt zondag terug, dus er is niet echt een man over boord maar je weet het nooit natuurlijk. Daarnaast loopt ik te tobben over wat ik mee moet, al is mijn keus al een stuk gemakkelijker doordat ik alles in mooie altijd stijlvolle zwart heb maar toch wat trek je aan in het nog net niet voorjaarweer, wat neem je mee en wat niet. Het ander eten wat ik nu volg vraagt ook enige aanpassingen. Vroeger in de vakantie had ik me op mijn hotel kamer scheel aan borrelnoten, aan Japanse mix, nu gaat er heel keurig 1 bakje walnoten mee voor in de avond, waar ik dan meteen de hele dag rekenschap mee moet houden. kortom mijmeringen over hoe mooi Rome zal zijn en daarnaast gedachten hoe en wat. De lessen lopen lekker zoals altijd, vandaag twee leerlingen binnen met de opmerking, meneer moeten we nu weer een dag extra wachten totdat we les krijgen van u.. vind ik zo mooi en leuk, Ik geniet dan van deze gasten en het kleurt mijn dag tig keer mooier. De gedachte om toch nog snel even onder de zonnebank te duiken, maar dan de vraag wat is handig de donderdag of de vrijdag? Net nu ik bezig ben met de afrondings gesprekken met de leerlingen in de counseling, komen er ineens een hele boel nieuwe aanvragen met soms speciaal vraag naar mij, terwijl ik eindelijk wat ruimte kreeg omdat een aantal, best wel zware gevallen, inmiddels zover zijn dat ze het weer zelf kunnen. Al hou ik altijd een vinger aan de pols omdat ik ze blijf begeleiden. Vandaag ineens een mail van een neef van mij die ik jaren niet heb gezien laat staan gesproken met de vraag of hij een flard van mij mag gebruiken bij de begrafenis van zijn baas die ineens afgelopen vrijdag is overleden. Ik zoek me lens welke flard hij bedoelt en kan hem niet vinden, dat kan ik dan weer niet uitstaan, "Er viel een lege plek ineens" en pieker me suf wat ik hier mee kan en waar ik hem kan vinden, maar wie weet krijg ik dit nog te horen, Ik ben er altijd voor, en voel me echt vereerd, als men mijn flard wil gebruiken bij een dienst of wat dan ook, maar vraag altijd wel of ze mijn naam en mijn site www.flarden,nl dan willen vermelden omdat dit toch ook weer reclame is. Zeker omdat ik binnenkort weer eens ga beginnen met een nieuw bundel om deze uit te geven. Moet nog even kijken voor een leuke titel en een mooie foto voor op de voorkant, al heb ik die wel al, moet toestemming vragen of ik hem mag gebruiken. De bundel zal dit keer bestaan uit, alleen flarden maar als extra de twee kerstverhalen erin. Zodat dezen ook een plek in het archief hebben en wie weet ooit nog eens worden gelezen. Dat weet je nooit natuurlijk. kortom ik mijmer wat af momenteel, en eigenlijk is het peinzen, maar ik vind het woord mijmeren zo mooi daarom noem ik het maar zo.. De avond toch met een klein succesje afgesloten, een twee uur durend gesprek waarbij een leerling en zijn ouders het gewoon niet meer goed kregen, er was zoveel in dat joch zijn hoofd, hij kon er niet meer bij, en tijdens het gesprek ben ik tig keer in gesprongen om het joch te helpen en te beschermen. De spanning liep zo hoog op bij hem, en zo veel verdriet dat hij weg liep van tafel en scheldend naar boven ging. Na een half uurtje ben ik naar hem toe gegaan op zijn kamer en daar rustig zitten te praten, wat goed ging gelukkig. Na een half uurtje wat grappen te maken en serieus te praten was hij zover dat hij weer kon deelnemen aan het gesprek dat hij dus ook kon zeggen dat hij zijn best wil doen om het weer goed te krijgen. Gelukkig pakten zijn ouders het ook op om te zeggen dat ze van hem houden nadat hij dit had gezegd. Ik heb nog nooit een kind zo zien stralen toen dit werd gezegd, dat hij gehoord werd door zijn ouders, zo mooi zo prachtig.. En dit keer werd er echt naar hem geluisterd. Ik hoop zo dat dit twee en half uur durend gesprek een stuk rust geeft in het gezin en dat het verder kan groeien in een mooi proces.. ik geloof er in. Moe, gesloopt , heb echt alle zeilen bij moeten zetten, maar er is resultaat.. ik kan nu tevreden gaan slapen en lekker doordromen over de mijmeringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten