Elk jaar weer weet ik dat het er aan gaat komen, elk jaar weer weet ik dat het zal slijten, toch elk jaar weer is het weer even slikken dat het jaar voorbij is en dat ik dus dag moet zeggen tegen een aantal leerlingen uit klas 2 die ik nog wel op school zal zien maar die niet meer in mijn lessen komen. Mijn dierbare kinderen van de ISK (= internationale schakelklas) zijn voor mij het meest lastige, ik had ze nog zoveel willen zeggen, had nog zoveel met ze willen meemaken, alleen ze moeten verder nu het leven in, het groot worden, op eigen benen gaan staan, weg uit de veilige omgeving van de klas die er is, de docenten die ze koesteren, die er hoe dan ook altijd voor ze zijn, al zijn ze van school, ze zijn toch altijd welkom. Ik heb altijd diepe bewondering voor deze kids, die met soms zware traumatische ervaringen lopen, die soms een toekomst in gaan waar ik zoveel zorg om heb, die een thuissituatie hebben waar ik het zo vreselijk koud van krijg dat ik ze maar lastig los kan laten. Vaker brul ik dat een les met deze kinderen geslaagd is als ik ze zie lachen, als ik zie dat ze het leuk hebben, dat ze genieten van de les. Het afscheid van de tweede klassen gaat altijd gepaard van mijn kant met de opmerking dat ze de afgelopen twee jaar zoveel geleerd hebben. Ik begin met de opmerking dat ik ze meeneem naar de allereerste les dat ze niets durfden dat ze bang waren, dat als ik nu naar ze kijk en zeg dit gaan we doen dat ze zomaar op het podium staan dat ze enorm gegroeid zijn en dat ze toch veel zekerder en vrijer zijn geworden. Ik ben ze dankbaar zeg ik altijd dat ze me deze kans hebben gegeven om dit stukje met ze mee te mogen lopen en dat mijn deur van mijn lokaal altijd voor ze open zal blijven staan dat ze welkom blijven. Mijn leerlingen van de ISK geef ik altijd een vingerpopje bij het afscheid, als een vriendje voor het leven. Ze krijgen hem omdat ik vind dat ze dat verdienen maar ook omdat ik dan weet dat ze een glimlach krijgen als ze het poppetje zien en wie weet wel heel even aan mij denken en wie weet misschien wel heel even,. heel kort moeten lachen om de mooie dingen die ze hebben gespeeld en gedaan in mijn lessen. Ik hoop altijd dat het zo gaat werken dat ze waar ze ook terecht komen of waar ze ook zitten, dat ze weten dat ze in mijn hart wonen en daar blijven wonen. Het grote afscheid is begonnen, vandaag de eerste klas dag kunnen zeggen, ze mochten gaan en ik heb ze op mijn manier bedankt en uitgezwaaid. Als de klas weggaat gaan de lijsten met alle aantekeningen over hun in de papierversnipperaar en is dat deel afgesloten en zo ga ik dit jaar 15 lln van de isk dag zeggen, 8 klassen laten gaan en tevens een paar leerlingen uit de counseling die nu de wijde wereld in gaan, ik hoop dat ze mooie uitvliegen en dat ze prachtige tochten gaan maken en vooral dat ze zo gaan genieten van al het moois van het leven.. dat zou een pracht van een cadeau zijn voor mij omdat ik heel even maar hun leven mocht aanraken, heel even maar met ze mee mocht lopen op hun levenspad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten