Vanavond met vriendin Els, vriendin Heleen en vriend Jaap naar Lincoln geweest, ik moet bekennen dat ik er erg veel zin in had, het leek me een boeiende film over een toch wel icoon voor het afschaffen van de Slavernij, en ik had wat verhalen gehoord van mensen die dit helemaal geweldig vonden. Het was een extra lange film en dus is het altijd extra spannend hoe het gaat verlopen... Het gedeelte van voor de pauze was lang, lang en net zo langdraderig dat ik me zelf er op betrapte dat ik mijn ogen even dicht deed en toen werd overvallen door een soort van moeheid die ik nog nooit eerder heb gevoeld, ik dacht mezelf ook nog te betrappen op een heel klein ik schrik wakker snurkje.. maar dat weet ik niet zeker.. Maar ondanks dat het een prachtig verhaal is, is het ook erg langdraderig en valt het bijna niet te volgen.. en in de pauze hadden 3 van de vier dan ook de opmerking nou zeg wat lang duurt het en waar gaat het over. Uiteindelijk was het gedeelte na de pauze beter en boeide meer maar ik vind dit geen film, zeker als je niet van geschiedenis houd, een aanrader om te bekijken. Wel vond ik het erg boeiend om te ontdekken dat Lincoln dood is geschoten, dat wist ik dus weer niet. en het schijnt precies 100 jaar voor de moordaanslag op jfk te zijn..
King George VI, Harvey Milk, Idi Amin, Truman Capote en Ray Charles. Allemaal kregen ze ergens de laatste acht jaar een Oscar voor beste mannelijke hoofdrol. Althans de acteur die hen vertolkte. En het moet wel heel gek lopen wil Abraham ‘Abe’ Lincoln zich dit jaar niet in dat rijtje voegen.
Biopics over hun helden. Amerikanen zijn er gek op. Het was daarom een kwestie van tijd voordat één van de allergrootste Amerikaanse helden Abraham ‘Abe’ Lincoln eindelijk zijn eerbetoon kreeg. Steven Spielberg nam de handschoen op en maakte met Lincoln de beste biopic in jaren. Een compliment waard, want Lincoln zit vol potentiële valkuilen.
Zo is er de lange speelduur. Op zich geen probleem. Maar een film van 2,5 uur die enkel uit dialogen bestaat, moet wel van hele goeden huize komen wil hij blijven boeien. Lincoln doet dat en dat ligt onder meer aan het script. De monologen en verbale confrontaties zijn een verbluffend stukje schrijfwerk. Vooral tijdens de debatten en gedurende de uiteindelijke stemming over de afschaffing van de slavernij, laten het script en de feilloze regie van Spielberg de spanning tot een hoogtepunt oplopen. Extra knap omdat je als kijker de afloop al lang en breed kent.
Een grootste prestatie maar ook een prestatie die in het niet valt bij de glansrol van Daniel Day-Lewis. De man die Lincoln in zijn eentje naar een hoger plan tilt. Day-Lewis begiftigd met een overdaad aan acteertalent, maakt van een iconisch personage moeiteloos een verhalenverteller van vlees en bloed. Een president die schaakt op vele borden maar daarbij altijd zijn eer, stijl en waardigheid behoudt. Day-Lewis doet dit met zoveel overtuiging, klasse en wijsheid dat je als kijker gaat houden van deze man en het na 2,5 uur ronduit moeilijk afscheid nemen is van deze bijzondere president.
Daniel Day-Lewis mag dan de absolute topattractie van Lincoln zijn, ook complimenten voor Steven Spielberg mogen niet uitblijven. Na jaren van mindere tot ronduit slechte films (met uitzondering van het aardige The Adventures of Tintin), toont Spielberg met Lincoln eindelijk weer eens zijn klasse. Hij kiest er niet voor om het hele leven van Lincoln door te nemen, maar focust zich op die beroemde maand in de Amerikaanse geschiedenis. De maand januari van het jaar 1865 waarin de zestiende president van de Verenigde Staten probeerde slavernij afgeschaft te krijgen. Een stemming waarvoor de republikeinse president twintig stemmen nodig heeft van zijn democratische tegenstanders. Een spel dat hij speelt terwijl ook de grote Amerikaanse burgeroorlog in de laatste fase is aanbeland.
Een gouden greep. Al is het maar vanwege de uitwerking van dat morele vraagstuk. De overgave van het zuiden accepteren in de wetenschap dat de afschaffing van slavernij niet doorgaat, of toch eerst stemmen over de afschaffing van slavernij en pas daarna de oorlog beëindigen. Een scenario dat duizenden mensenlevens zal kosten. Spielberg toont dit innerlijke conflict op meeslepende wijze. Het levert een paar fenomenale scènes op waarin Day-Lewis zijn diversiteit laat zien. Want of hij nu met krachtige monologen zijn standpunt moet verdedigen of bijna vaderlijk met twee ondergeschikten omgaat, het is allemaal even goed.
Het maakt van Lincoln een film die ondanks 150 minuten aan dialogen geen moment te lang aanvoelt. Een film die uitblinkt in acteerwerk. Niet alleen van Day-Lewis maar zeker ook van Tommy Lee Jones, Sally Field, en David Strathairn. Lincoln is een biopic zoals het hoort. Een film die ons Abraham ‘Abe’ Lincoln leert kennen door een maand uit zijn leven te tonen. Ik snap eindelijk weer waarom de Amerikanen zo van biopics houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten