De wekker ging af gisterochtend en ik dacht nog dit moet ik niet doen. Wanneer leer ik een keer nee te zeggen, maar kennelijk is dit weer zo leuk, dus zeg ik geen nee en ga ik. De worsteling is snel over hoor als je eenmaal in de auto zit en onderweg bent naar de plek des onheils is het goed. Bij aankomst bij de kazerne zag ik al vriend Ruud lopen en die zei meteen ga maar boven op het dak staan, dus dat heb ik maar gedaan, met de auto. Wel even paniek toen een mevrouw die voor me reed ineens bedacht dat het wel even grappig was om midden in de hele steile oprij baan die alleen maar bochten heeft, stil te gaan staan en haar handrem niet te gebruiken.. kortom paniek in de tent ik volop in de hoeven, en de handrem erop, en in zijn vrij, omdat de dame in kwestie ook nog even dacht dat de helling proef geoefend moest worden en dat kon ze dus duidelijk niet.. zweten maar gelukkig kwam het goed. Daarna de kazerne in waar al een aantal lotusmaatjes waren, dus wij samen een plek gezocht en daar aan het grimeren. Het gekke is dat je in het begin er even in moet komen, en dat het niet lijkt aan te slaan maar als je even bezig bent komt het wel goed. Steeds meer kinderen komen er om een blauw oog of een wondje.. Dus we zijn fanatiek geweest, tussendoor nog twee inzetjes gehad. Opvallend was wel dat veel volwassenen ook wondjes willen, dit hebben we toch een beetje op afstand gehouden omdat zo anders de kinderen niet aan de beurt kwamen, zo ook per kind 1 wondje en niet meer, natuurlijk zijn er dan moeders die proberen om meer wondjes te krijgen, eerst bij de ene, daarna word het kind naar een ander gestuurd. Nadat ik deze mevrouw, drie keer had gezegd dat het niet de bedoeling is dat als een kind een snijwondje heeft hij nog een blauw oog krijgt. keek ze me aan en probeerde het nog een vierde keer. Ik heb toen vriendelijk gevraagd wat er niet duidelijk is aan mijn verhaal en uitleg dat er meer kinderen ook willen, en dat ik het wel jammer vind dat ze kennelijk niet begrijpt wat ik zeg of dat ik het misschien even voor haar moest opschrijven. Eindelijk drong het tot haar door dat het haar dit keer niet ging lukken. ( Het gekke is dat ik net mijn leerlingen de afgelopen week heb geleerd om duidelijk nee te zeggen en dit ook vol te houden, omdat je iets niet wilt, en het werkt ook al is iemand heel hardleers.) Bijzonder is wel dat je op een gegeven moment toch denkt ik kan geen kind meer zien. Uiteindelijk is het prima en voelt het goed dat je dit weer hebt gedaan, het was een heerlijke dag. al willen we de volgende keer wel ergens zitten waar je niet steeds voor een claxon zit die door de kinderen in gedrukt gaat worden, zodat je steeds schrikt.
Ik ben weer blij dat ik dit heb kunnen doen dus de volgende keer ben ik weer van de partij... en als je dan hoort dat er 25000 bezoekers zijn geweest rond 15.00 en dat er al is geadviseerd om niet meer naar Delft te gaan wegens spits en alles al vol is gestroomd, denk ik dat de organisatie alleen maar blij kan zijn en heel erg trots op dat ze dit hebben geregeld en zo de hulpverlening weer eens in het zonnetje is gezet.. prachtig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten