Omdat het bijna vakantie was en de leerlingen van L2c mij heel na aan het hart liggen, ze tevens gigantisch hun best hebben gedaan, ik twee uur met ze had in plaats van 1 uur in de week, heb ik met ze in overleg om met elkaar een film te gaan kijken. Ze mochten zelf met voorstellen komen, en die zouden we dan gaan kijken. Dit keer werd het Marmaduke, een film over een hond en zijn baas , en natuurlijk zit er een moraal in en iets waarbij je moet nadenken etc, maar toch, de film is de moeite waard. Ik was er erg door geraakt, heb zelfs er bij zitten te sniffen terwijl ik niets met honden heb. Een aanrader dus, zeker op een regenachtige dag in de herfst(vakantie.)
recensie van de film:
Er wordt gezegd dat als je maar lang genoeg wacht huisdieren uiteindelijk op hun baasjes gaan lijken. Of andersom. Het liefst dichten we onze viervoeters dan ook menselijke eigenschappen toe. In de filmwereld is het niet veel anders. We lachen het hardst om dieren die zich gedragen zoals wij zouden doen. Anders valt er niet veel mee te vereenzelvigen. Pratende dieren zijn nog tot daaraan toe, maar het wordt een haast onoverkomelijk probleem als een hond nog weinig hondelijks in zich heeft en bijvoorbeeld rechtstreeks in de camera gaat praten.
Dat is dan ook zo'n beetje het eerste dat opvalt bij het bekijken van de verfilming van het in de Verenigde Staten sinds de jaren '40 van de vorige eeuw zeer populaire krantenstripje 'Marmaduke'. Marmaduke is een gigantische Deens Dog, een soort Scooby Doo zonder de neuroses, liefde voor eten en met wat drogere humor. Om zijn eigenaren op te fokken gooit hij zijn flatulente talenten in de strijd. Het beest heeft zijn onderkomen gevonden bij de familie Winslow, bestaande uit een reclameman en zijn vrouw (Lee Pace en Judy Greer), hun drie bloedjes en kat Carlos, Marmadukes beste vriend.
Als vader Phil de kans krijgt om het kortzichtige Kansas te ontvluchten en een baan aan te nemen bij een producent van biologisch verantwoord hondenvoer grijpt hij deze met beide handen aan. Het hele gezin verhuist naar Californië waar het tegen tal van problemen aanloopt. Dochter Barbara vindt maar lastig aansluiting bij de populaire meisjes van haar nieuwe high school en zoonlief Brian wordt door zijn vader gepusht om op voetbal te gaan, terwijl hij liever rondhangt op de skatebaan. De nieuwe baas van Phil (een suffe rol van William H. Macy) mat zijn nieuwe werknemer af. Wel geeft hij hem de gelegenheid Marmaduke mee te nemen naar de werkvloer. Daar ontmoet de lobbes nieuwe vrienden en de hond van zijn dromen.
Wanhopige kunstgrepen
Zo op het eerste gezicht is de verfilming van de comic nog best aardig aangepakt. In ons land is Marmaduke echter alleen in de nagesynchroniseerde versie te bewonderen. Begrijpelijk gezien de jeugdige doelgroep, maar het is toch jammer dat we het stemtalent van Owen Wilson, Kiefer Sutherland en Sam Elliott moeten missen. Bij de beesten is dit nog nauwelijks een probleem, maar het wordt lastiger je over deze complicatie heen te zetten als je een bekende kop als William H. Macy met een vreemde Nederlandse stem hoort. Toch is de voor ons land gelukkig nog steeds ongebruikelijke nabewerking zo'n beetje het kleinste probleem waar Marmaduke zich doorheen moet zien te worstelen.
Veel ernstiger is de gekunstelde manier waarop de vlooienbal met zijn mededieren en zijn publiek omspringt. Ook in de oorspronkelijke strip heeft Marmaduke een stem (die trouwens de mensen om hem heen niet kunnen horen) en menselijke gedachten. Daar kwamen ze in de krant misschien nog aardig mee weg, hier is de directe focus op het publiek vaak ronduit irritant. Regisseur Tom Dey (Failure to Launch) laat zijn hoofdpersoon dan misschien op vier poten rondlopen, het is in al zijn handelen en emoties gewoon een mens. Dit wordt nog eens vetter aangezet als Marmaduke en zijn vrienden het op een breakdancen of surfen zetten. Laat staan het geven van een pool party. Het zijn wanhopige kunstgrepen om Marmaduke leuk en flitsend te maken.
De allerkleinsten onder ons kunnen deze onzinnigheden waarschijnlijk nog een beetje waarderen. Voor hen is ten slotte deze familiefilm gemaakt. Toch zal ook de jeugdige doelgroep wat bedrogen uitkomen. Marmaduke en zijn vrienden praten als volwassenen. Het gevolg is dat veel humor de kids zal ontgaan. Het publiek zal soms geen moer van Marmaduke snappen op dezelfde manier waarop de mensen om de viervoeters heen niets van ze begrijpen. De schrijvers van deze filmbewerking hebben de vertaalslag naar het grote doek niet weten te maken. Nu was dit ook wel een hondenbaan, maar wat meer inspiratie en verplaatsing naar de doelgroep was geen overbodige luxe geweest.
Als vader Phil de kans krijgt om het kortzichtige Kansas te ontvluchten en een baan aan te nemen bij een producent van biologisch verantwoord hondenvoer grijpt hij deze met beide handen aan. Het hele gezin verhuist naar Californië waar het tegen tal van problemen aanloopt. Dochter Barbara vindt maar lastig aansluiting bij de populaire meisjes van haar nieuwe high school en zoonlief Brian wordt door zijn vader gepusht om op voetbal te gaan, terwijl hij liever rondhangt op de skatebaan. De nieuwe baas van Phil (een suffe rol van William H. Macy) mat zijn nieuwe werknemer af. Wel geeft hij hem de gelegenheid Marmaduke mee te nemen naar de werkvloer. Daar ontmoet de lobbes nieuwe vrienden en de hond van zijn dromen.
Zo op het eerste gezicht is de verfilming van de comic nog best aardig aangepakt. In ons land is Marmaduke echter alleen in de nagesynchroniseerde versie te bewonderen. Begrijpelijk gezien de jeugdige doelgroep, maar het is toch jammer dat we het stemtalent van Owen Wilson, Kiefer Sutherland en Sam Elliott moeten missen. Bij de beesten is dit nog nauwelijks een probleem, maar het wordt lastiger je over deze complicatie heen te zetten als je een bekende kop als William H. Macy met een vreemde Nederlandse stem hoort. Toch is de voor ons land gelukkig nog steeds ongebruikelijke nabewerking zo'n beetje het kleinste probleem waar Marmaduke zich doorheen moet zien te worstelen.
Veel ernstiger is de gekunstelde manier waarop de vlooienbal met zijn mededieren en zijn publiek omspringt. Ook in de oorspronkelijke strip heeft Marmaduke een stem (die trouwens de mensen om hem heen niet kunnen horen) en menselijke gedachten. Daar kwamen ze in de krant misschien nog aardig mee weg, hier is de directe focus op het publiek vaak ronduit irritant. Regisseur Tom Dey (Failure to Launch) laat zijn hoofdpersoon dan misschien op vier poten rondlopen, het is in al zijn handelen en emoties gewoon een mens. Dit wordt nog eens vetter aangezet als Marmaduke en zijn vrienden het op een breakdancen of surfen zetten. Laat staan het geven van een pool party. Het zijn wanhopige kunstgrepen om Marmaduke leuk en flitsend te maken.
De allerkleinsten onder ons kunnen deze onzinnigheden waarschijnlijk nog een beetje waarderen. Voor hen is ten slotte deze familiefilm gemaakt. Toch zal ook de jeugdige doelgroep wat bedrogen uitkomen. Marmaduke en zijn vrienden praten als volwassenen. Het gevolg is dat veel humor de kids zal ontgaan. Het publiek zal soms geen moer van Marmaduke snappen op dezelfde manier waarop de mensen om de viervoeters heen niets van ze begrijpen. De schrijvers van deze filmbewerking hebben de vertaalslag naar het grote doek niet weten te maken. Nu was dit ook wel een hondenbaan, maar wat meer inspiratie en verplaatsing naar de doelgroep was geen overbodige luxe geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten