ik had het kunnen weten
zwoegend door de bergen
paden op
omdat mijn lief
zo graag een kruis wil zien
zwetend lopen we
door de brandende zon
om aan te komen
bij een serie loodrechte
trappen die ergens begonnen
maar nergens lijken te eindigen
Mijn lief en ik kijken elkaar aan
zeggen dan,
laten we terug gaan
totdat een jonger stel
ook deze toch heeft gemaakt
het meisje zegt
ik doe het niet
dit is me te stijl
mijn lief krijgt
het al op zijn heupen
hij kent me langer
ik hoor mezelf
tot mijn stomme verbazing zeggen
kom we gaan
ik ga met stevige stap
de trappen op
om halve wege
te beseffen
dat ik weer eens
te stoer
heb gedaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten