De afgelopen dagen hebben de derde klassen bij ons het project mee gedaan, over Wensen en Grenzen, voor de oplettende lezers weten dat ik dit ook heb gedaan in klas twee aan het begin van het jaar. Aangezien de derde klassen dit project niet hebben gehad en ik het toch belangrijk vind dat zeker onze leerlingen dit volgen, ben ik me hard gaan maken om dit te mogen geven aan deze klassen. Gelukkig was de unit leidster helemaal voor en positief als ze is heeft ze volmondig ja gezegd en zich helemaal ingezet om het tot een groot succes te maken. De collegas, mijn counselings maatje Laura, draaide de workshop seksuele rolpatronen, mijn collega levo en Mens en Maatschappij draaide de workshop Verslaving 1, de legale drugs en alcohol, zoals roken etc. Daarnaast hadden we geweldige mensen van de GGD die ons hielpen, mijn liefste maatje van de ggd, Elizabeth draaide het project Sociale media, daarnaast draaide de ander kanjer van de GGD Edwin de workshop verslaving (2) over de illegale drugs, en de jongens ( ARjen en Martin) van Expose yours de workshop seksuele diversiteit en gender, Ik mocht de workshop draaien over Loverboys en Suikeroompjes. Zoals altijd begon ik mijn workshop met de mededeling dat ik alle Facebook paginas van de leerlingen had bezocht en er foto's van af had gehaald die ik erg gewaagd vond en waarin ik vond dat ze te ver gingen en daardoor lokaas voor loverboys of suikeroompjes of lovergirls waren. De reacties zijn overweldigend, men is verontwaardigd want dit mogen ze niet zien op school, dit kan niet, die is prive, en hoe ik het ook breng of wat ik ook zeg, men zit in de weerstand, Ik hou dit gewoon vol en zeg dan ook dat we aan het eind van de les zullen bespreken wat wel en niet kan. Het mooie is dat ineens leerlingen als ik langsloop gaan zeggen, meneer ik ben heel zenuwachtig want ik wil niet dat die foto van mij word gezien. Ik heb ze dan waar ik ze wil hebben, ze gaan nadenken over wat ze er hebben staan. Ik zeg niks en ga gewoon aan de slag. Ik vertel ze van alles over loverboys hoe die nu te werk gaan, ik vertel ze over hoe suikeroompjes te werk gaan, hoe lovergirls werken en dan laat ik een film zien,
rauw en puur en dan de aflevering on line geronseld voor gedwongen sex. Dit is een heftige documentaire waarin een meisje verteld wat haar allemaal overkomen is en wat er is gebeurt. Heel bijzonder om te zien maar ook heel indrukwekkend, mede omdat de leerlingen ineens horen dat ze 11 was toen ze tot sex werd gedwongen. Daarnaast laat ik ze een oefening doen om hun grens te bepalen , eerst met stevig staan, daarna met stop zeggen, en dat vind ze moeilijk van uit hun centrum om dit te doen, maar ze leren het. Natuurlijk besef ik ook wel dat ze dit misschien niet meteen toepassen maar op een dag hoop ik dat ze beseffen dat ze het gaan gebruiken omdat ze in een situatie zitten waar over hun grens word gegaan. Daarna komt het moment de foto's en natuurlijk zijn het niet de foto's van de leerlingen maar willekeurige fotos van het internet. De leerlingen vraag ik dan wat ze van deze houding vinden wat het betekend etc. en wat het oproept. Het mooie is dat ik soms weet dat een zelfde soort foto bij iemand op haar profiel staat en die laat ik het dan beoordelen. Deze gaan dan meteen zeggen dat het wel meevalt etc, maar de hele klas reageert meteen met de opmerking dat lijkt wel een hoer,... dus het is heerlijk hoe deze kinderen elkaar onbewust en soms bewust corrigeren. Daarnaast zit er een meisje in de klas die dreigde in de greep te komen van een loverboy maar gelukkig ging het goed en heeft haar moeder de koe bij de horens gepakt en meteen actie ondernomen. Dit meisje gaf van te voren aan dat ze het moeilijk zou vinden en waarschijnlijk zou gaan huilen. Een collega zei meteen, dan ga ik wel naast haar zitten en dan troost ik haar wel, dan geef ik haar wel een bemoedigend kneepje in de schouder etc. Ik zei meteen, dat moet je niet doen, verdriet mag er zijn, en laat iemand huilen, omdat zo dra je gaat troosten , armen om iemand legt etc, ze voelen dat ze moeten stoppen, en dat is niet goed, laat ze huilen, laat ze uithuilen en daarna ga je ze bemoedigend toespreken geef je aandacht etc, maar laat ze huilen het verdriet mag er zijn en is juist nodig om er voor te zorgen dat het niet van binnen vast gaat zitten. Dit ging geloof ik haar pet ver te boven, maar ze heeft zich er aan gehouden en dat is goed geweest.
Het waren in ieder geval een prachtig dagen en zo goed om weer te draaien en dan ben ik weer zo trots op mijn schooltje dat we weer dit durven aan te pakken en dat we zo onze kinderen die ons zijn toevertrouwd en dat we ze toch een stukje bewustwording mee geven. Hieronder staat een prachtige link van een filmpje ik vind dit goud
ik zou zeggen, hij duurt niet lang maar kijk er na
Geen opmerkingen:
Een reactie posten