Ik moet bekennen dat al jaren, sinds ik hem uit het oog verloor, er altijd een soort van schaduw was, hij was er al was hij er niet. 30 jaar geleden heb ik hem leren kennen en we raakten elkaar enorm. We hebben elkaar vaak bezocht en met elkaar gesproken in die tijd, totdat de tijd zijn weg gaat nemen en je dus langzaam uit elkaar groeit. Hij ging met zijn leven verder ik met de mijne, en we spraken elkaar niet meer. Ooit wel een poging gedaan om hem weer te vinden via een brief waar een keurig mailtje op kwam dat hij getrouwd was en een paar prachtige kinderen had en dat hij liever geen contact meer wilde omdat hij nu zijn leven had. Dat was prima, maar de schaduw bleef altijd bestaan, totdat ik op een dag via Facebook hem weer zag, hem een vriendschapsverzoek stuurde en daarop werd positief gereageerd, dus na een tijdje stilte kwam dan de eerste berichten, we schreven wat en dat was prima, uiteindelijk na maanden hebben we elkaar voor het eerst weer gesproken eerst via de telefoon daarna via Skype en vanavond dus echt life elkaar weer gezien na 30 jaar.
Het is gek hoe dan de tijd zijn sporen niet achterlaat, het was en is meteen weer vertrouwd. Elkaars levensloop vertellen veranderd in een gesprek over hoe we in het leven staan, de humor die we hebben, dan weer naar het verleden, weer even naar het heden en noem maar op. Het eten bij het restaurant met sushi voor een bepaald bedrag, daarna op het plein zitten met kersen eten en praten over van alles en nog wat. Het genieten van hoe een leven kan lopen, de hoogte punten uit elkaars leven delen en praten over de dieptepunten, zo gewoon als of er geen tijd tussen zit. Het zo vanzelfsprekend vinden om elkaar bij begroeting drie zoenen te geven, het is zo prachtig dat na 30 jaar nog steeds dat lijntje er is en dat het goed is en ik weet zeker we spreken weer af om met elkaar te praten en bij te praten over onze levens. Ik ben wederom gezegend met een mooie avond waarin prachtige mensen zijn..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten