zoals ik al zei soms kom je foto's tegen waarbij je denkt hoe komen ze erop en waarom hebben ze deze gemaakt. Ik zie ze en ze ontroeren me of ik krijg er gekke gedachten bij of soms moet ik even glimlachen.. zoals bij deze eerste foto.. ik zie het voor me als je zit te vissen ergens in de middle of nowwhere en ineens zie je uit de lucht een piano aankomen met kruk. ik denk dat je niet meer op je hoofd krabt maar dat je op je minst, tenzij je te langzaam bent je heel snel over boord springt.
Deze foto vind ik zo mooi, omdat hij in al zijn eenvoud toch maar mooi even de lente laat zien en ik moet zeggen naast de witte roos ben ik gek op tulpen.. vaak in paars zwart of wit.. heerlijk om ze te zien en te ruiken
Deze foto deed me denken aan een vulkaan uitbarsting maar ik vind het hele kleine witte licht dat je zit rechtsbovenin.. zon mooi detail..
Okey ik herken het niet maar ik moest vreselijk lachen om de verbeten koppen van deze twee mensen, ik vermoed vader en zoon, en ik kreeg meteen de gedachte hierbij dat dit wel heel bijzonder is, namelijk dat je je kind een strop omdoet en daarna hem ook nog keelt omdat ajax een keer wint.. je ziet ook aan het koppie van dat jochie dat hij het niks vind, maar aan de andere kant vanuit mijn opleiding zie ik hier zo duidelijk de loyaliteit in van zoon naar vader, omdat ik denk dat hij stiekem toch liever fan is van fc groningen.
Deze foto liet me lachen maar meer om de gedachten die ik erbij had
ik zie het al voor me, amber alert. of opsporing verzocht namelijk twee kinderen vermist ergens in een grasveld tussen de bloemen.. Ik zie het namelijk zo voor me dat de ouders de kinderen daar hebben neergezet en dan ineens zomaar in elkaar opgaan nadat ze deze foto hebben gemaakt, en dat ze dan helemaal weer verliefd, door de bloemen en de bijtjes die er vast ook zullen zwerven, naar de auto gaan omdat ze voor meer nakomelingen willen zorgen, helemaal verhit komen ze thuis duiken het bed in en spelen hun ritueel af... dan ineens zo rond het eten, zegt de vrouw ineens, wat zijn ze stil he.. die kleintjes van ons.. en loopt naar de slaapkamer waar ze ontdekt dat de bedjes leeg zijn.. en dan slaat de paniek toe.. ze gaan zoeken schreeuwen tegen elkaar etc en uiteindelijk komen ze erachter terwijl vader de fotos van een dagje uit zit te kijken dat ze ze achter hebben gelaten op een groot bloemen veld.. dus daar gaan ze heen om te ontdekken dat hun kinderen inderdaad weg zijn...
Ach ik zie het voor me ik zou hopen dat ik ooit zo lenig zal worden al vrees ik met grote vreze dat mijn lichaam en mijn lenigheid dit nooit zal halen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten