Omdat ik het voor mijn leerlingen zo belangrijk vind dat ze toch leren zichzelf te laten zien en om ze te leren dat ze de moeite waard zijn en dat ze er mogen zijn, heb ik een onderdeel presenteren in mijn lessen. Nadat ik bezig ben geweest met ze met moppen vertellen, wat toch nog wel een hele bijzondere techniek is voor ze en het best lastig is dat ze moppen moeten vertellen, daarnaast moeten ze ook nog de moppen uitspelen, daarna is het blokje het voordragen van gedichten aan de beurt. Ik maak dan altijd een speciaal decor voor de leerlingen met rozen, met een mooie stoel, veel harten met rozen en zet het blauwe licht aan, zodat ze echt in een bijzonder decor zitten. Dit bouw ik op en daarna ga ik dan het lied van Rob de Nijs opzetten en ga ik de lichten uitdoen zodat er een bijzonder sfeertje ontstaat. De leerlingen vertel ik dan over Candlelight en over Jan van Veen met zijn donkerbruine stem en dan zet ik de muziek zacht en dan mogen de leerlingen om de beurt in het decor gaan zitten en mogen ze een gedicht voordragen die ze zelf hebben uitgekozen. Het aanbod is heel verschillend van een gedicht over Ajax, over de liefde, over vriendschap, over dranken en sigaretten, sinterklaasgedichten, en soms zitten er zelfgeschreven gedichten bij van een leerling en dat is zo teer en kwetsbaar zoals ze dat dan vertellen. een aantal jaren geleden ik een jongen, waarvan ik wist dat zijn moeder heel ernstig ziek was, en hij begon met zijn gedicht voor te lezen, de klas werd stil en stiller.. en hij las het zo met zoveel gevoel voor, en met tranen die over zijn ogen liepen, over wat hij voelde, over zijn angst dat ze zou overlijden.. alles stond in dat gedicht.. na het gedicht bleef de klas stil, en zat ik ook met een brok in mijn keel, daarna ging hij zitten... en heb ik hem alleen maar bedankt voor zijn gedicht en voor zijn woorden en dat het raakt. Op dat moment heb ik er bewust voor gekozen om even niets te doen, mede omdat ik me heel bewust was van dat het moment voor hem was en het even goed was om hem in deze emotie te laten zitten. Na de les ben ik even met hem gaan praten, en wat ik vermoede klopte, voor het eerst had hij zijn gevoel, zijn angst en zijn verdriet, zijn woede, lucht gegeven en gedeeld met de klas waarin hij zat en met mij.... ik heb hem heel erg bedankt voor dat hij dit met mij en de klas wilde delen, en tevens met hem gepraat over alles en het was goed.. hij had het de ruimte gegeven en kon nu ook met zijn moeder praten hierover, het gedicht heeft hij dan ook aan zijn moeder gegeven. Prachtig, en zo zijn er dit jaar ook weer prachtige gedichten geschreven en voorgelezen, en wederom zit ik soms ademloos te luisteren zit ik te kijken en schieten de tranen in mijn ogen.. en ben ik stil, mede als ik hoor over hoe teer ze zijn, het verwerken van hun verleden, over hoe ze gepest zijn en hoe ze zich nu weer meer op hun plek voelen.. het is zo mooi en kostbaar dat ik dit kan doen in mijn lessen, en zoals ik zo vaak zeg ik heb een gouden baan.. en ik heb gouden gasten die bij mij komen en met mij zoveel willen en durven delen.. ik ben een gelukkig en rijk mens..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten