Maandagavond ging de telefoon, mijn moeder op het antwoordapparaat. Zoals zo vaak ben ik bijna geen avond thuis, dus het verbaasd me nooit als het lampje brand. Het kan eigenlijk alleen maar mijn moeder zijn, omdat al mijn vrienden me inmiddels bellen op mijn mobiel. Deze neem ik ook nooit op omdat ik hem zacht heb staan en dus regelmatig mensen terug moet bellen.. hoe handig kan het zijn. Altijd als mijn moeder op een ander tijdstip belt denk ik er is iets aan de hand.. tot dusver gelukkig nog niet.. hooguit wat overleden familieleden wat ook erg is en verdrietig, maar toch gelukkig is het niet bij mijn moeder iets aan de hand. Mijn moeder doet van alles momenteel, ze gaat naar de bingo, gaat nog snel even boodschappen doen, gaat ff langs een buurvrouw die ze meteen even meeneemt op een kop koffie in het dorp en noem maar op. Ze is nog jong en zeer actief van lijf en leden... en ook geestelijk heeft ze nog alles op een rijtje, al denk ik soms dat ze iets vergeet, maar dan merk ik weer dat ze het niet vergeet maar dat ze gewoon uitprobeert of ik het nog weet wat ze heeft verteld. Maar terug naar maandagavond, mijn moeder had de vraag of ik even voor haar de cd's die mijn vader had gemaakt kon branden omdat een aantal mensen hierom hadden gevraagd. De vraag klinkt heel simpel, maar het is dan toch wel even weer een emotioneel moment, ik word geconfronteerd met het feit dat ik dit heel vaak voor mij vader deed, zijn cd's branden, zijn hoesje maken voor de cd's en vooral luisteren naar zijn liedjes, die niet mijn smaak zijn maar toch raakt het, omdat ik zo zijn stem kan horen als ik dat wil. Hij heeft er twee zelfstandig ingezongen en die heeft hij inderdaad veel van verkocht in zijn after baan als straatmuzikant.. De vlegel... vond ik prachtig om eerlijk te zijn. Natuurlijk is dat branden niet zoveel werk maar wel juist in deze week omdat alles zo vol zit met te veel wat leuk en soms noodzakelijk is, kortom ik moest ergens ruimte maken om dit te kunnen doen voor zondag, voor ik naar mijn moeder ga. Het meest vreemde was wel dat ik toen ik het hoesje pakte van de eerste cd die ik had gemaakt voor mijn vader ik ineens ook nog geconfronteerd werd met een foto van een exje, die voor mijn vader een hoesje had gemaakt.. ik keek nog even en dacht. ik begrijp helemaal waarom ik met jou gestopt ben.. heel bijzonder. Kortom naast de emotionele achtbaan waar ik deze week inzit, door zoveel tranen van leerlingen die gepest zijn, die door mijn woorden, dat ze goed zijn zoals ze zijn, die door mijn woorden die ik zeg dat ze goed zijn en dat ze sterk zijn en dat daarom de pester ze heeft uitgekozen, de woorden dat ik het zwaar kloten vind wat hun is overkomen en dat ik zou willen dat ik het van ze af kon pakken. Dat joch dat ineens een belangrijke grote stap heeft gezet waardoor een heel proces op gang kan komen, kortom de achtbaan roetst als een gek op dit moment, ik val van de ene traan in de andere.. en dan de stem van mijn vader even te horen is toch wel een soort van emotie met berusting... wat is het toch mooi dat we zo zijn stem konden bewaren met dat wat hij het liefste deed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten