monologen fesitval

 

Omdat vriend Rick, zo geweldig goed is in zijn nieuwe gekozen richting, namelijk het regisseren van stukken die hij bewerkt, speciaal vormgeving heeft, tevens de spelers tot ongekende hoogtes weet te brengen, ging ik vanavond met vriend Frans naar het monologen festival in Rotterdam. Okey herstel, ik heb hem daar ontmoet. Frans had twee vrienden op bezoek uit Almere en kwam dus met hen daar naar toe. Ik ben altijd super benieuwd wat Rick nu weer heeft bedacht en gedaan. Hij is een regisseur die net is begonnen, maar door het verdwijnen van zijn baan, na dik 20 jaar ergens werkzaam te zijn geweest, kan hij eindelijk zich helemaal op zijn passie storten met als gevolg dat ik een groots man zie die veel kan en gaat bereiken. Hij heeft ook de gave om niets te vertellen wat hij doet. wel waar hij mee bezig is, maar hij kan zwijgen over inhouden, over stukken terwijl ik dat juist altijd wilde vertellen, wilde delen.. gevolg bij mij was de verrassing al weg, bij hem nooit. Zijn spelers zijn altijd spelers met een lichte beperking, en dat maakt het nog unieker wat hij doet. Ze spelen zo oprecht en eerlijk zonder schaamte, zonder gene en hij krijgt ze zover dat ze dingen doen die ik de meesten van ons nog niet zie doen. De lappen tekst die ze leren, die ze toch maar mooi even met emotie produceren, is zo knap. Natuurlijk zijn de spelers goed, anders krijg je ze niet zover, maar het is wel de regisseur die ze uitdaagt en ze steeds verder over grenzen krijgt en ze dit laat doen.

Dit keer niet een compleet stuk maar een monoloog van een speelster, die ik ineens ben gaan bewonderen. Als felle tegenstander van mannen die vrouwen rollen spelen of vrouwen die mannenrollen gaan spelen, omdat de groep niet over genoeg mannen of vrouwen beschikt, ik dan liever nog de rol door een vrouw laat spelen en de rol dan vrouwelijker maakt, heeft Rick bij zijn vorige stuk gekozen om dit meisje een jongen te laten spelen. Heel bijzonder omdat ik in het begin dacht, nee he.. niet doen. zeker niet meet die stoppels gegrimeerd, maar gaande weg het stuk vergat ik , door haar spel, haar nog als een meisje te zien, ze werd een jongen voor mij. Heel gek en een bizarre ervaring wederom.. Dus ik had al van te voren geloof in zijn stuk en het zou me verbazen als hij niet met laaiende recensies uit deze monologenfestival zou komen. In totaal werden er 4 echte monologen gespeeld die ingestudeerd waren, en een drietal eendagsvliegen. Dit zijn stukken die ze in de ochtend om 9 uur zijn begonnen en die zich lieten uitmonden in een voorstelling.  Er was 1 stuk bij wat me echt raakte, dat was een man die een herseninfarct had gehad en hij speelde zijn therapie na,  dat was indringend, mede omdat het zo levensecht was. Heel boeiend. daarnaast was er een stuk van een man die iets met schoenen deed, en een man die een Griekse heersers speelde, die zich liet behagen, hij had bossen okselhaar onder zijn armen, erg onsmakelijk. Ik wist niet dat dat nog bestond. Dat was toch uitgestorven, mannen met okselharen?  Naast het geweldige stuk van Rick, dat opviel omdat het een stuk was dit niet op een je persoon speelde maar die gewoon speelde zoals het was in een ruimte waar de hoofdpersoon eigenlijk alleen was. Waren er nog drie stukken. Eén stuk ging over een leerling die terug keek op haar verleden in de schoolbanken hoe ze een docent hadden weggepest. Het spel was wat te, ik denk dat het mooier was geweest als het ingetogen was gespeeld. Een ander stuk van een meisje over haar opa die in een kamp had gezeten bij de Japanners en hoe hij dat had ervaren, dit had voor mijn gevoel iets moeten oproepen maar helaas haalde ze dit niet. Het laatste stuk was van een meisje dat ons wees op dat wij niets deden aan alles wat er in de wereld gebeurde. Prachtig gespeeld dat zeker, emotioneel ook maar haar spraak en articulatie was nou niet meteen je van het. Naast al het monologen gebeuren, was er ook nog een artistiek verantwoorde dame die nog een verhaal ging ophangen aan het eind van het monologenfestival, ze bleef maar doorgaan en haar hele verhaal sloeg nergens op, tevens het aanspreken van de spelers was totaal ongepast. Kortom deze dame was eigenlijk de afbraak dame van de avond, door haar ongevraagde aanwezigheid met een verhaal dat echt kant nog wal raakte, een vaag en verwarrend geheel. Dit moeten ze niet meer toelaten, deze dame moeten ze tegen zichzelf beschermen.

Het mooie van het geheel vond ik wel dat de stukken zo mooi in elkaar overliepen. Het was een simpel decor van blokken die op allerlei manieren konden worden ingezet, en het licht was het zelfde, de spelers hielpen met het ombouwen van de decors, prachtig simpel en daardoor werd het meteen  een soort van voorstelling in plaats van losse toneelstukjes.

Ik vond het een geslaagde avond, zeker omdat vriend Rick een eerste rangs plek voor mij had gekozen, met alle gevolgen van dien, waar we verder niet over praten en over uitweiden, dit is alleen bestemd voor intimi, al verdenk ik hem er toch stiekem van dat het een vooropgezet plan was. Met een nieuwe manier van parkeren in Rotterdam dat ik nu kon oefenen. Met een ontmoeting met Facebook vriendin  Thalita en facebookvriend Jan en natuurlijk met Frans en Christian. Wat weer erg geslaagd was, kortom een mooie en boeiende avond heerlijk.