Het was een week om toch nog even goed bij stil te staan, een bijzondere week, met prachtige momenten, met ook tranen met tuiten, met zorgen om... kortom een week waarin naast "Wie is de mol" zijn ontknoping, ook nog veel meer dingen speelden dan ik had kunnen voorzien.
Natuurlijk weet ik als counselor op mijn school dat veel problemen in de herfst of in het voorjaar opspelen. De blaadjes aan de bomen of de blaadjes van de bomen. Kortom veel kinderen wisten de weg weer te vinden naar mij. Het doet me goed dat dit gebeurt, dat ze komen en dat ik ze kan proberen door te luisteren te helpen. soms door advies te geven, soms door gewoon te luisteren naar hun verhalen. Deze week heel veel verhalen gehoord, met name van kinderen die gepest zijn. Afschuwelijk gewoon. De lessen Carmen zijn begonnen, de lessen waarin de leerlingen van de eerste klas een brief krijgen voor gelezen, waardoor sommige kinderen ineens in paniek raken, geconfronteerd worden met hun eigen pest gedrag of soms met het verleden waarin ze gepest zijn door anderen. Dit maakt mij naast verdrietig ook heel boos. Soms zitten er in klassen 5 leerlingen met ernstige pestverledens, de verhalen komen los, de tranen ook, dat is ook goed, laat ze huilen, ze mogen het verdriet hierover losweken zeg ik altijd, ik wil geen trauma team zeg ik nog altijd, niet gaan pamperen, geen armen om de schouder, het verdriet mag er zijn en we stoppen het niet weg. Het geeft lucht aan de klas en de leerlingen. De verhalen die dan komen, kinderen die een springtouw om hun nek hebben gebonden hebben gekregen omdat de pesters vonden dat ze zich beter konden ophangen. Kinderen die met springtouwen aan bomen zijn vastgebonden, dat docenten in het basis onderwijs dit zagen maar niets deden, verhalen van een jongen die helemaal in de knoop zit omdat een meisje waarvan hij dacht zijn vriendin was, maar die achteraf toch een pester bleek te zijn. Ze heeft hem op verschillende manieren bedreigt en gestalkt, getreiterd etc. Heftig allemaal. De vraag die hij stelt, dat meisje wil nu weer contact met hem, om sorry te zeggen voor haar gedrag.. .. hij vraagt zich af wat hij moet, want met sorry is het verdriet niet weg van toen, de pijn ook niet, en dan moet hij gewoon doen terwijl het niet gewoon is voor hem. Elke klas heeft deze verhalen, ik luister, ik laat het zijn, ik zeg dat ik herken wat voor pijn het ze moet hebben gedaan, ik vertel ze dat het niet hun fout is, dat ze niets verkeerd hebben gedaan, dat ze prachtige mensen zijn die sterk zijn, ik laat ze ervaren dat ze goed zijn. De erkenning is genoeg voor ze. Ik heb hierboven nog maar een paar dingen geschreven die ik heb gehoord, maar ik heb veel en intensief gesport om het toch maar weer zijn plek te kunnen geven. Daarnaast speelden een paar dingen van leerlingen die appjes sturen met de mededeling dat ze willen stoppen met hun leven. Het enige wat ik doe is deze leerlingen bij mij halen, vragen wat ze er mee bedoelen, en ik laat ze soms zelf hun ouders bellen, of ik bel de ouders. Mocht het alleen een vraag om aandacht zijn, dan is dat de beste manier om het te laten triggeren, mocht het echt zo zijn dan moeten de ouders het zo wie zo weten en moet er prof hulp worden in geroepen, al vraag ik me soms af of de GGZ wel de beste is, maar voorlopig hebben we nog geen betere hiervoor. Er is helaas teveel wild groei in de vrije sector met veel mensen die zeggen dat ze goed zijn, maar helaas het dus echt niet zijn. Er gebeurde veel deze week in de school, en dat is goed, met een aantal kinderen die gepest zijn heb ik nagepraat en veel bepraat ook, vaak in een groepje zodat ze ook elkaar tot steun kunnen zijn. De uitvinding van de praatgroepen is nog niet zo slecht om eerlijk te zijn.
Kortom de week was heftig en emotioneel, maar was goed omdat veel verborgen leed boven tafel is gekomen en we dat kunnen aanpakken en dat het verdriet los komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten