Dwars door de lage landen

 

Afgelopen dinsdagavond verheugde ik me enorm op Dwars door de lage landen, mede omdat ik deze groep al eerder heb gezien die vreselijk fanatiek waren in oa Malta, waar ze een route liepen langs verschillende plekken.

Dit keer hebben ze gekozen voor de Lage landen waar ze vanuit België naar Pieterburen lopen, dus ik verwacht ook dat ze stukken van het Pieterpad lopen die ik natuurlijk nog steeds aan het lopen ben, maar even op een laag pitje staat, omdat ik besef dat het ver rijden is met de auto, je moet eigenlijk altijd vanaf nu een dag van te voren al naar de beginplek gaan en daar dan starten. Maar dat komt nog wel. eerst maar eens me verder ontwikkelen met het Westerborkpad.. wat ik ook erg leuk vind om te lopen.. zeker, zoals ik al eerder heb aangegeven, omdat je beseft wat je loopt de gedachten is eigenlijk meer van belang dan dat je stilstaat bij de tocht die is gemaakt door de Joodse mensen die naar Westerbork moesten..

Maar goed, ik hou erg van de Belgen met hun humor en hoe ze praten, deze 3 zijn samen erg leuk, ik moet er erg om lachen ook.. ze zijn aan elkaar gewaagd,dus ik heb weer iets om me op te verheugen op de tv. Zeker omdat ze ook de mensen onderweg interviewen.. hilarisch soms. zoals een oud vrouwtje zegt als je een tuut hoort ben je over de grens..  dan ben je in Nederland.. geweldig.

RECENSIE VAN DE TV SERIE .

De passanten in ‘Dwars door de Lage Landen’ op Eén leken vooral hevige spijt te voelen toen ze Arnout Hauben en zijn betuttelende toontje zagen aankomen

Even dacht ik dat Arnout Hauben besloten had zijn nieuwe voettocht, ‘Dwars door de Lage Landen’, in New York van start te laten gaan. Vanaf het waaierige strand waar hij zich in de ochtendlijke vroegte bevond, maakte hij gewag van de ‘machtige skyline’ voor zijn ogen. Mijmerend over Broadway, Fifth Avenue en Times Square richtte ik mijn blik naar de waterplas in zijn rug, die ik vagelijk meende te herkennen. En die hoge toren daar, even achter de zandkleurige dijk, ja, die leek ik ook al eerder gezien te hebben, net als dat halfronde, vaalgele gebouw met het vele glas waarlangs het zo gemeen kan tochten. Toen begreep ik het: Hauben zou zijn tocht niet in het voormalige Nieuw-Amsterdam aanvatten maar wel in Oostende, een andere wereldstad die kennelijk bekendstaat om haar ‘machtige skyline’.

Even later was het weer prijs. In beeld verscheen een priemende, wijzende vinger die me eens te meer uitlegde wat ik moest zien: ‘Kijk. Dat daar, dat is de vistrap. Dat gebouwtje met die golvende plaat erop.’ Toen hij het hoogst aardige gebouwtje betrad, leek hij dat plots vergeten te zijn. ‘Vistrap?’ vroeg hij, terwijl hij naar de grond wees - als om te beduiden: is dit hier de vistrap?’ ‘Ja natúúrlijk, knuppel!’ schreeuwde ik hem binnensmonds toe. ‘Je hebt mij net ongevraagd verteld dat dat gebouwtje de vistrap was!’

Er volgde een gesprekje met visverkoopster Sabine, al 26 jaar in het vak, dat mijn bloeddruk tot jolijt van mijn geliefden weer wat deed zakken. Ze heeft een zaak samen met haar man Lorenzo, ook bekend als Lorre. Of beter: haar ex-man. Een jaar of vijf geleden had Lorre ‘zijn broek nagelopen’, zei Sabine, het was oorlog geweest, en gemakkelijk is het niet, maar je kunt niet alles scheiden, en nu is hij content en zij content.

Na de aanschaf van een pond of wat sabijnse garnalen zette Hauben er samen met zijn vaste kompanen de tred in. Philippe (de stoere cameraman) en Ruben (de zachtere geluidsman en dronepiloot) fungeren andermaal als schaapachtige aanhangsels bij de wat pedante, geforceerd gemoedelijke presentator. Er volgde een divers scala aan beelden: Arnout Hauben wandelt in een villawijk. Arnout Hauben wandelt in een dorpsstraat. Arnout Hauben wandelt tussen de velden. Arnout Hauben wandelt op een duinpad – tot hevige spijt, vermoed ik, van de jongedame die onverhoeds zijn weg kruiste. Dat het een rare plaats was om met zoveel zakken onderweg te zijn, vond hij. Het meisje antwoordde verontschuldigend dat ze studente was, toerisme en sport meer bepaald, en dat ze na een stage in Center Parcs op de terugweg was naar Antwerpen. Misschien beeldde ik het me in, maar ze leek enigszins opgelucht toen ze verder kon lopen. ‘U bent goed bezig!’ gooide Hauben haar nog ongevraagd toe. Onwillekeurig dacht ik aan Luk Alloo, uitblinker in eenzelfde soort journalistieke gemakzucht, maar Hauben mist diens streetcred.

Nu ja, er waren ook goede dingen aan deze eerste aflevering: Amadee, de 88-jarige pompist van Meetkerke, die acht maanden eerder zijn vrouw was verloren en nu met een soort VR-bril op z’n neus verplicht werd te ervaren hoe de wereld er vanuit een vliegtuig uitzag, was zo’n figuur die je meteen een eigen programma zou geven. En je steekt ook wel iets op van ‘Dwars door de Lage Landen’, een heel klein beetje, tenminste als je niet uit je vel springt van Haubens betuttelende, schoolmeesterachtige toontje - of als je je nog niet doodgeërgerd hebt aan zijn middelbareschoolgrapjes voor hij aan dat toontje toekomt. Een programma als dit staat of valt met de verhalen en ontmoetingen die onderweg te rapen vallen. Het goede nieuws is dat zulks onvoorspelbaar is, en dat dat in de volgende afleveringen dus wel nog goede televisie kan opleveren. Het slechte dat er een even grote kans bestaat dat de volgende afleveringen net zo zijn als het polderlandschap waarin deze eerste zich voltrok: leeg, plat en volstrekt middelmatig.