Vanavond afgereisd naar het altijd sprankelende Capelle aan den IJssel om met vriend Frans naar de voorstelling te gaan van Richard Groenendijk. Jaren geleden voor het eerst geweest, en ik was om, totaal verkocht, zulke mooie en goede voorstellingen maakt hij, ik vind het geniaal altijd en erg leuk ook. Ik geniet. Hij weet dingen zo te zeggen dat het mij raakt en dat ik er om moet lachen
Natuurlijk is het altijd weer een hele ervaring en een spanningselement of ik op tijd ben. Het is soms heel gek, vertrek ik om 18.30 sta ik in de file, vertrek ik om 19.00 kan ik soms zomaar doorrijden.
Dus ik kies voor de scherp van de snede en vertrek tegenwoordig om 19.00, in de hoop dat het nog steeds gewoon goed gaat en ik dus gewoon op tijd in Capelle ben.
Het was onderweg inderdaad het hoogtepunt van het jaar, de afrit naar de n11 was ineens afgesloten dus moest ik via Boskoop, Wadinxveen en ook nog Gouda om in Capelle te geraken, met als gevolg, juist... een paar slakken voor me, met het nodige zweet in de handen en klotsende oksels ging het toch goed komen. Het grote voordeel was dat ik aankwam bij de A12 om net de matrixborden te zien veranderen van 70 naar 50 naar niks meer, geen file's meer, soms, zo lijkt het, is het beter om later te vertrekken om op tijd te komen, dan op tijd en dan heel lang in de file te staan.
Vriend Frans had ik al heel lang niet gezien voor mijn gevoel, wat niet zo gek was, drukke agenda's, veel afspraken, genieten van het leven, dus bijna geen tijd om af te spreken. Het lijkt alsof het leven zich steeds in een kortere tijd lijkt te persen, doordat zoveel mensen het druk hebben, kan je soms zomaar ineens, voor je het doorhebt naar een agenda kijken waarbij alle dagen al vol zitten, zonder dat je er erg in had.
Gelukkig was ik ruim op tijd, en konden we op ons gemak naar het theater rijden, mijn auto heb ik met veel stijl en gratie, met zoals waar ik goed in ben, scheef geparkeerd in een vak. maar dat heeft een groot voordeel, je kan namelijk er bijna 70 % zeker van zijn dat niemand graag naast je gaat staan, omdat men jouw rijstijl niet vertrouwd, dus altijd alle ruimte om eruit te komen.
We konden zo het theater in en ook direct door, na de nodige ontlastingen van blaas en jassen, de zaal in lopen. Onze aller vriendin, incluis rollator, boodschappen, kattenvoer, was er ook, hierop zei ik meteen al, ik ga niet weer naast haar zitten, nu ben jij aan de beurt. Gelukkig zaten er dit keer 4 stoelen tussen, we hadden geluk.
De voorstelling begon en zoals we gewend zijn, Richard begint, en neemt je mee langs allerlei gedachtes, langs allerlei personages en beschouwingen. Mooie liedjes, 2 dit keer, maar ook zijn venijn over ouders die gaan scheiden, die niet de moeite doen, maar die gewoon klakkeloos scheiden. Hij barstte los en ergens had hij gelijk, hoe vaak ik geen kinderen heb die zeggen maakt niet uit dat ze ruzie hebben als ze maar niet uit elkaar gaan. en daar kan ik me in vinden. Richard maakt de mooie opmerking. als je je glas vol schenkt met cola zonder prik, dat zijn oma dan zou zeggen. Je hebt het zelf ingeschonken, dus zul je het opzuipen ook tot aan de laatste drup. En zo is het ook, kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden, jij koos ervoor om ze te willen. Dan hoort het hele pakket erbij, en dan blijf je voor de kinderen bij elkaar, dan ga je beiden maar vreemd, zonder dat de kinderen het merken, maar je zorgt er voor dat als het kind zover is dat je als ouders, de blaren in je handen werkt, om het kind op kamers te krijgen, met meubeltjes van de ikea en dan ga je maar uit elkaar voor je me-time.... Want zo was zijn opmerking, ik ben zo blij dat mijn kind dit weekeinde bij hun vader/ moeder zijn, dan heb ik me time om flink te feesten en me uit te leven... en dat is niet fair naar de kinderen toe... zoals ik al zei.. je hebt je glas volgeschonken dan zal je hem leegzuipen ook..
Een hele ontroerende scene met een vrouw die op sterven ligt waar hij heen gaat als Jopie, prachtig ontroerend doorspekt met toch humor,. maar de verandering van rollen in dit stukje van het stervende vrouwtje, de schreeuwende man, en Jopie prachtig
Het was een mooie voorstelling al kreeg ik soms de indruk dat het wat rommelig was, dat de overgangen van zijn grappen en grollen, naar de liedjes wat gekunsteld was, maar dat kan een indruk zijn.
Toch een voorstelling om te gaan zien, al is het alleen maar om de scene over gescheiden ouders en de scene over Jopie.. en ach laten we de tropical party niet vergeten.. hilarisch....
Vriend Frans had ik al heel lang niet gezien voor mijn gevoel, wat niet zo gek was, drukke agenda's, veel afspraken, genieten van het leven, dus bijna geen tijd om af te spreken. Het lijkt alsof het leven zich steeds in een kortere tijd lijkt te persen, doordat zoveel mensen het druk hebben, kan je soms zomaar ineens, voor je het doorhebt naar een agenda kijken waarbij alle dagen al vol zitten, zonder dat je er erg in had.
Gelukkig was ik ruim op tijd, en konden we op ons gemak naar het theater rijden, mijn auto heb ik met veel stijl en gratie, met zoals waar ik goed in ben, scheef geparkeerd in een vak. maar dat heeft een groot voordeel, je kan namelijk er bijna 70 % zeker van zijn dat niemand graag naast je gaat staan, omdat men jouw rijstijl niet vertrouwd, dus altijd alle ruimte om eruit te komen.
We konden zo het theater in en ook direct door, na de nodige ontlastingen van blaas en jassen, de zaal in lopen. Onze aller vriendin, incluis rollator, boodschappen, kattenvoer, was er ook, hierop zei ik meteen al, ik ga niet weer naast haar zitten, nu ben jij aan de beurt. Gelukkig zaten er dit keer 4 stoelen tussen, we hadden geluk.
De voorstelling begon en zoals we gewend zijn, Richard begint, en neemt je mee langs allerlei gedachtes, langs allerlei personages en beschouwingen. Mooie liedjes, 2 dit keer, maar ook zijn venijn over ouders die gaan scheiden, die niet de moeite doen, maar die gewoon klakkeloos scheiden. Hij barstte los en ergens had hij gelijk, hoe vaak ik geen kinderen heb die zeggen maakt niet uit dat ze ruzie hebben als ze maar niet uit elkaar gaan. en daar kan ik me in vinden. Richard maakt de mooie opmerking. als je je glas vol schenkt met cola zonder prik, dat zijn oma dan zou zeggen. Je hebt het zelf ingeschonken, dus zul je het opzuipen ook tot aan de laatste drup. En zo is het ook, kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden, jij koos ervoor om ze te willen. Dan hoort het hele pakket erbij, en dan blijf je voor de kinderen bij elkaar, dan ga je beiden maar vreemd, zonder dat de kinderen het merken, maar je zorgt er voor dat als het kind zover is dat je als ouders, de blaren in je handen werkt, om het kind op kamers te krijgen, met meubeltjes van de ikea en dan ga je maar uit elkaar voor je me-time.... Want zo was zijn opmerking, ik ben zo blij dat mijn kind dit weekeinde bij hun vader/ moeder zijn, dan heb ik me time om flink te feesten en me uit te leven... en dat is niet fair naar de kinderen toe... zoals ik al zei.. je hebt je glas volgeschonken dan zal je hem leegzuipen ook..
Een hele ontroerende scene met een vrouw die op sterven ligt waar hij heen gaat als Jopie, prachtig ontroerend doorspekt met toch humor,. maar de verandering van rollen in dit stukje van het stervende vrouwtje, de schreeuwende man, en Jopie prachtig
Het was een mooie voorstelling al kreeg ik soms de indruk dat het wat rommelig was, dat de overgangen van zijn grappen en grollen, naar de liedjes wat gekunsteld was, maar dat kan een indruk zijn.
Toch een voorstelling om te gaan zien, al is het alleen maar om de scene over gescheiden ouders en de scene over Jopie.. en ach laten we de tropical party niet vergeten.. hilarisch....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten