herdenking Ridderhof 09-04-12

Als de dag van gisteren herinner ik me 9 april, en het gekke is dat die dag toch een hele omslag maakte in mijn leventje. Ik herinner me dat ik na het sporten bij vriend Martin ben geweest, om te kijken bij de westrijden van de vrijwillige brandweer waar hij lid van is, om even te kijken. Ik zie me nog in mijn auto terugrijden hierna om nog wat boodschappen te doen.. ik overweeg nog even om naar de ridderhof te gaan, maar besluit het niet te doen.. ik zie een politieauto langs scheuren en afslaan naar de ridderhof en denk nog.. ach.. weer een winkeldief zeker die ze op moeten halen.... ik zie me nog kijken in de straat waar de ingang is naar het winkelcentrum en vind het wat druk.... en ga dus maar naar huis. Thuis gekomen hoor ik op straat een meisje tegen haar moeder zeggen over een schietpartij in het winkelcentrum ridderhof.. en nog steeds dringt niet tot me door wat er aan de hand is, wat er speelt. In huis krijg ik ineens allemaal smsjes en mailtjes of ik nog leef etc, dus ik besluit om maar even de tv aan te zetten en schrik me rot... ik zie ineens wat er aan de hand is in Alphen aan den Rijn besef ook meteen dat dit heel heel heftig is.. dit gaat niet alleen mij aan, dit gaat niet alleen Alphen aan den Rijn aan maar heel nederland en misschien wel heel de wereld. Ik heb ooit eens gelezen dat als je zes personen op een rij zet en dan vanuit  hun de vriendenkring langsgaat vind je uiteindelijk altijd iemand die deze zes, totaal onbekende personen, met elkaar verbind.. wat dus inhoud dat heel de wereld uiteindelijk iemand moet kennen die iemand kent die... etc.. dus eigenlijk de broer van die neef die een nicht heeft die etc... maar de gedachten vind ik leuk.
Maar toch, ik zie me met verbijstering kijken naar het nieuws en nog steeds dringt het nog niet helemaal door in mijn hoofd wat er nu werkelijk aan de hand is...... dan ineens loeinde sirenes die het winkelcentrum waar ik bij woon, aandoen.. ik hoor iemand praten door een megafoon met de oproep dat we vooral rustig moeten blijven maar dat we het winkelcentrum moeten ontruimen..... en dat gebeurt.. ik loop naar buiten, praat wat met mijn nieuwe buurvrouw over het gebeuren, zie mensen rennen, hoor twee winkelmeisjes van de c1000 weg rennen en tegen elkaar zeggen,... ik kom hier nooit meer wat een kutstad is alphen.. en ik zie het ervaar het en nog steeds dringt nog niet alles echt tot me door..... Dan komt het bericht dat er ergens in het winkelcentrum een bom kan liggen en dat we allemaal naar binnen moeten gaan.... de ramen en deuren sluiten en luisteren naar de radio.. waarop ik nog denkt, als die bom ontploft dan hebben die ramen en deuren ook geen nut en ik hoef niet via de radio te horen dat die bom ontploft is in mijn winkelcentrum want hoe je het ook bekijkt of ervaart als die bom plot zal ik dat wel merken.. dus ik ben maar op de plek gaan liggen waar ik me altijd veilig voel.. het bed...
Dan de avond gaat door en verder. Zondagochtend lees ik op de hyves dat de vader van een leerling van mij is doodgeschoten, de vader van Mazloum, mijn pupil die ik begeleid heb al in de isk klas, die ik gecounseld heb, die zijn vader is overleden. Ik stuur meteen een bericht naar zijn unitleider met de opmerking dat we maandag het wel eens heel heftig kunnen krijgen..... en dan breekt langzaam het besef door dat het echt is.. en dat ik als counselor aan de slag moet, even mijn eigen gevoel aan de kant maar er zijn voor de kids die allemaal dicht bij het centrum wonen, die het misschien wel hebben meegemaakt en ervaren....  De avond van de stille wake ben ik ook gegaan, om er te zijn.. om te laten weten aan de kids dat ik er ben als ze willen praten en om ze te zien er te zijn.. het was goed... en dan de maandag... de zwartste dag voor een school, bellen met een hulpverlenende instantie om raad te vragen, die dan zeggen gaat u praten me dat joch.... waarop ik denk dat doen we al maar we willen wetn hoe nu verder... dan het bericht dat Dillon weer naar school wil.... met daarachteraan dat zijn beide pleegouders.. waarvan zijn pleegmoeder een collega is, is omgekomen op die zaterdag en of ik even de klas wil inlichten.......En dan gaat het rollen..,  de machine, die moet gaan rollen, bedenken opvangen er zijn praten,huilen soms, soms even stiekem in mijn kantoortje slaan tegen muren omdat het zoveel verdriet is zoveel onvermogen van de kids maar goed zij moeten er doorheen... ik kom later wel... het is een slopende week om er te zijn om de kids op te vangen om te praten en steeds weer te zeggen dat ook de schutter een slachtoffer is, omdat je hem niet mag vergeten.. het is heftig die week, zeker omdat mijn maatjes die ook counslors zijn midden in het examen zitten en dus niet kunnen bijspringen... het is heftig... heel zwaar en emotioneel, tussendoor nog les geven en een herdenkingsdienst opzetten voor de laatste vrijdag... het was een heftige week maar ook mooi en boeiend omdat je ineens ziet hoe groots kinderen zijn en ook omdat je de warmte voelt van de kinderen die er zijn... en die door willen..... 9 april zal zolang als ik leef een bijzondere dag blijven, ondanks alle ellende die er was die dag besefte ik ook zoals zo mooi in het lied van Liesbeth list klinkt.. heb het leven lief... en misschien ben ik juist wel door het gebeuren op 9 april het leven meer lief gaan hebben... en help ik wat ik kan omarmen...

Vandaag bij de herdenking geweest van 9-04-2011, en het was goed. Ik had gehoopt dat het zo zou lopen en dat het mooi zou zijn, zonder verwijten naar Tristan en zonder te veel sentimenten.. het was een integere en mooie herdenking, ook dat Tristan werd genoemd, dat zijn ouders er niet zijn maar dat die ook een zware dag hebben werd genoemd, en hoe je het ook bekijkt ik vind dit terecht en ook heel heel goed. Vervelend vind ik dan toch wel de persmensen die dan als vliegen op de honing aan komen zwieren, en gelukkig wel heel netjes vragen of ze je iets mogen vragen met de camera meteen voor je neus.... ik heb vriendelijk bedankt, want op tv is wel leuk maar ik ben eigenlijk life veel leuker..... en om nou mensen naar de tv te laten kijken omdat ik op de tv ben.. dat hebben we gehad inmiddels dat is ver ver achter mij.
Verder was het koor mooi, zag je veel mensen toch slikken bij het lied de roos door het koor. (Wat er nou precies gebeurde weet ik niet maar ineens was een dame weg.. maar dat heb ik dus niet goed kunnen volgens stond iets te veraf... ben wel benieuwd om eerlijk te zijn) De tranen bij het lied van Liesbeth die ik maar op video heb opgenomen (het is een vaag gebeuren maar ik heb haar nu wel life die dit lied zingt. De prachtige glasplaat met de tekst.. heb het leven lief en wees niet bang... hoe mooi en hoe integer hebben ze dit bedacht en gedaan... Wederom ben ik trots op Alphen. Heb veel leerlingen mogen zien en zij hebben mij gezien en dat is prima, heb nog snel even een hand kunnen schudden met Dillon, maar die werd meteen meegenomen om op een andere plek gebracht te worden.. Ik zag Mazloum te laat aankomen maar gelukkig was hij erbij... en verder was het goed.... en het zal een vreselijke kwaliteit zijn maar ik wil hem wel plaatsen hier, mede omdat dit lied ook zo verbonden is met mijn vader, die precies een week en 1 dag later op 17 april ziek werd.... en 3 maanden later zijn ogen sloot om voor altijd te gaan slapen...

Wat zijn ze groots

13 14 15 16 jaar
Staan ze daar
Onze pubers
Hun gevecht met
Dat wat niet had gemoeten
Ze moeten nog worstelen
Met hun identiteit
Met hun hart
Met hun ouders
En dan staan ze daar
Een aantal ineens
Volwassen geworden
Ineens zijn ze groot
Ik kijk ze aan
En besef ze zijn groots
Ze zijn enorm
En ik ben trots
Dat ze dit kunnen dragen
Terwijl ze er nog niet aan toe zijn


Stil in mij

Maandag morgen
Ineens de deur open
Ik ben kijk verstoord op
De vraag of ik even naar de gang wil komen
Omdat er even iets gezegd moet worden
Ik zeg tegen mijn klas dat ze gewoon
Door moeten werken
Op de gang
Krijg ik te horen
Dat ik even op een andere lokatie moet zijn
Omdat er iets is gebeurt waar ik bij moet zijn
Terwijl ik mijn klas zeg
Dat ze naar de aula moeten
Ik mijn gang ga naar het andere gebouw
Krijg ik het verhaal te horen
Dat er een jongen zit
Die net gehoord heeft
Dat zijn beide ouders
Zijn vermoord
Of ik even met hem wil praten
Even hem wil begeleiden
Naar de klas
Zodat hij daar zijn les
Verder kan volgen
Ik ben even heel stil
Stiller dan ik dacht
Ik knik
Ik huiver
Maar weet
Dat joch heeft me nu meer nodig
Dan wie ook
Dus ik zal er zijn

Alsof het licht doofde
Heel voorzichtig
Mijn ogen openen
Om al de tranen te zien
Die er zijn
Mijn hart gesloten
Omdat ik even
Niet het aanraken kan
Kijken
Aanvaarden
Dat het niet anders is
Gewoon handelen
Er zijn
Mijn armen gespreid
Om zo dat wat ik omarmen kan
Kan helpen
Doorademen
Door leven
Om zo er voor
De kinderen
Die het nu zo nodig hebben
Er te zijn

Dat steentje
Dat steentje
Dat hij bij zich draagt
Om zo het verdriet
Van het verlies van
Zijn beide ouders
Aanraakt
Ik zie hem lopen
Vraag hoe het gaat
Hij laat mij zijn steentje zien
En zegt ik heb hem bij me
Het gaat goed mees
Ik lach
Hij lacht terug
Dan zakt hij terug
In zijn wereld van verlies
Van tranen
Omdat het zo vreselijk
Is om het te moeten dragen
Dat zijn beide ouders
Slachtoffer zijn