Napoleon op Sint-Helena, met Huub Stapel in de hoofdrol. Een verbeelding van de laatste jaren van de kleine grote keizer. Een fascinerend levenseinde. Er is sprake van een arsenicum-vergiftiging, een kinderlijke vriendschap met een 14-jarig meisje, een liefde voor een generaalsvrouw. Een indrukwekkende sterfscène. Dat is al meer dan genoeg, maar bij Napoleon is er dan het extra's. Het extra van een verslagen man, aan het eind van zijn leven, met een verslechterende gezondheid, die op een ellendige rots midden in de Atlantische Oceaan, bewaakt door 3000 soldaten, het Parijse keizerlijke leven zo goed en kwaad als het gaat door wil laten lopen. Die in zijn dagboeken zijn leven en de geschiedenis zo groots mogelijk en in zijn voordeel probeert te beschrijven, in de hoop dat hij daardoor onsterfelijk zal worden. Zoals regisseur Ursul de Geer in een boeiende inleiding zei: het leven van Napoleon was na de slag van Waterloo in feite voorbij, hij moest zich alleen nog onsterfelijk maken. Dat is gelukt. Prachtige, op het lijf geschreven rol van Huub Stapel. Ook erg goed: Peter Bolhuis, als Sir Hudson Lowe, de stijvige Britse gouverneur van het eiland, met wie een grimmig conflict wordt uitgespeeld.
Ik vond Peter Bolhuis ook erg goed.
BeantwoordenVerwijderen