Het is vroeg
De wekker gaat
Ik draal wat in bed
Mede omdat ik weet
Dat ik nog niet op wil staan
Ik kijk wat rond
Naar jouw ogen
Die nog gesloten zijn
Ik raak je aan
En zeg dan
Hey schat
De zon gaat op
Zullen we maar opstaan
Waarop jij
Me tegen je aantrekt
En zegt het is te vroeg
Blijf nog even bij mij
Koffie op bed
Ontwaken
Traag start de dag
Mijn ogen gaan niet open
Ik ben stil
Ik kijk de wereld wat
Vaag aan
Dan ineens sta jij voor mij
Met je ogen stralend
Je kijkt me aan
Zeg dan
Hier je koffie lief
Zodat de dag
Voor jou en mij
Extra lekker
Begint
Toch weer
De voorspellingen
Waren weer eens waar
Ik had het kunnen weten
Maar stop als zovaak
Mijn kop in de grond
De telefoon ging
Jij was het die me belde
Alleen stond mijn telefoon op stil
Dus ik hoorde geen krimp
Pas later zag ik het nummer staan
Heb ik maar gebeld om te weten
Wie die zwijgzame beller was
Om te horen dat jij het bent
Die ik wil vergeten
Omdat jij mij
Zo hebt vernederd
Dat ik jou niet meer ken
Nog steeds niet los gelaten
Er is zoveel gebeurd
In mijn leven
Na jou
Dat ik niet meer
Gebonden ben
De liefdes
De spelers van het spel
Die kwamen die gingen
Die ik niet meer herkende
In het waarom dan wel
Ineens telefoon
Jij bent aan de lijn
Probeert me te bereiken
Zegt me dat het
Zo moet zijn
Dan zwijg ik
In alle talen
Omdat ik jou al los heb gelaten
En vraag je doe
Dat ook maar met mij
Ik wil gewoon niet meer
Gebeld
Om te weten wie
Mij nu weer zo laat belt
Om te ontdekken
Dat jij het bent
Ik leg de hoorn op
Heb toch niets meer te zeggen
Aan jou
Omdat mijn woorden
Al hun kracht verloren
De gesproken woorden
Nu leugens blijken te zijn
Maar toch jij kon het niet laten
Moest weer de laatste zijn
Met de magische woorden
Ik weet dat jij het was
Met van die dramatische puntjes
Om na te denken
Ik lach
Ik denk alleen maar
God wat jammer
Dat jij niet veel slimmer bent
En gewoon gezegd had
Wat je te zeggen had
Zo jammer
Zo jammer
Dat je niet paraat had
Dat wat je wilde zeggen
Zo jammer
Dat je niet even vertelde
Waar het om ging
Alleen van die dramatische puntjes
Aan het einde van een
Volstrekt domme zin
Ik denk nog even na
Schrijf je dan dat
ik zag dat jij mij had gebeld
Dat ik wilde weten wie dit was
Dat ik de hoorn neer heb gelegd
Omdat ik geen behoefte meer aan jou heb
Dat het veel handiger is om in te spreken
In plaats van zo stilzwijgend niets te doen
Ik heb toen ik zag
Dat jij weer aan het schrijven was
Je maar geblokkeerd
Omdat ik liever niets
Meer van jou gehoord had
Ik stop nu met jou
Tranen van onvermogen
Omdat ik je niet duidelijk kan maken
Wat ik voel
Hoe het is met mij
Ik ben stil
Als je weer eens
Uitlegt dat je van me houd
Maar dat je nog zo graag
Af en toe een ander wilt
Ik zwijg
Ik weet het ook niet meer
Dan ineens alsof
Iets het van me overneemt
Hoor ik mezelf zeggen
Ik stop nu met jou
Ik ben er klaar meer
Ik wil niet meer
Verder met jou
Ik word
wakker
Ogen open
Mijn handen raken
De stilte aan van de ochtend
Heel langzaam
Steek ik mijn been
Buiten het bed
Ik beland op het koude laminaat
Ik zucht
De nacht is zo lekker soms
Dat ik het liefst
Nog even in bed blijf
Voordat ik
Naar buiten ga
Als jouw ogen niet de leugens meer vertellen
Aangeraakt
Het even niet meer weten
Of mijn gevoel
Wel echt is
Ik luister naar de woorden
Die je zegt
Ineens voel ik het
Je liegt
Maar je ogen vertellen
Niet eens meer de leugens
Aan mij
Als ik je aankijk
Je verblikt of verbloost niet eens meer
Het is alsof
Ik jou niet meer herken
Ik zie een ander
Stil heel stil
Gaat het aan me voorbij
Jouw woorden
Die ik niet meer hoor
Die ik aanraak
Omdat jij ze niet zegt
Ik zie een ander ontstaan
Die niet meer is die ik ken
Ik luister naar de stilte
Die ontstaat
En besef dan
Dat jij niet meer bent
Die ik ken
Ontvlucht
Mijn tranen
Kon ik nog net binnen houden
Voordat
Ik in huilen in zou barsten
Ben ik weg gerend
Ik wilde je dit niet geven
Niet laten voelen
Dat ik het niet meer weet
Ik heb gerend
Naar de plek
Die ik alleen ken
Waar ik heb gehuild
Omdat ik niet meer wil
Dat iemand mijn tranen
Aanraakt
Zonder dat ik
Hem ken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten