Het moet een keer gezegd worden. ik wil het nu gewoon een keer ergens kwijt. Toen ik drie jaar geleden na een hoop ellende met mijn huisarts, die me gewoon niet serieus nam en op allerlei manieren me dus niet tot rust kon brengen.. ben ik over gegaan naar een andere huisartsenpraktijk en naar een geweldige leuke arts.. ik ben fan van die man en kan hem iedereen aanraden, hij is ten eerste leuk, aardig en ook aantrekkelijk. en jong.. dus vers van de pers en weet dus veel maar is ook heel helder in zijn uitleg en staat erg open voor wat je zegt en wilt.. en het is absoluut geen schroom om naar hem toe te gaan bij mij, bij mijn vorige zat ik regelmatig met buikpijn in de wachtkamer omdat ik me zo opgelaten voelde omdat ik dacht hij zal me wel weer vinden zeuren of zo... maar goed bij deze dus nooit dat gevoel eerder een gevoel van dat je welkom bent en dat hij tijd voor je heeft dat neemt hij dan ook.. en daardoor ben je altijd wat later aan de beurt dan je moest komen maar zelfs dat is niet erg.. alleen wat erg is.. is dat als je belt en je wilt een afspraak maken, en ik besef best heel goed dat het lastig is als het heel druk is, en dat je dan soms moet schiften wat prio 1 is of prio2 etc maar toch.... als ik bel wil ik toch graag naar de huisarts om hem te spreken over iets.... ik denk dat heel veel mensen niet beseffen dat voordat je belt je al een heel scala van twijfel etc bent door gegaan je hebt al heel wat afgewogen en bedacht etc, maar toch, je besluit uiteindelijk te bellen.. en ja hoor je belt en dan word de vraag gesteld waarvoor je komt.. en daar zit voor mij de kneep.. een assistente stelt de vraag waarvoor je komt, dit keer is het voor mijn hoest die een week duurt, met name in de nacht erg heftig is, zodat ik slecht slaap, daar komt bij dat ik nog steeds heel heel veel slijm opgeef, en ik dus gesloopt ben, en herken dat het waarschijnlijk opweg is naar een bronchritus.. dus dat vertel ik braaf aan de assistente.. en wat zegt ze.. nou ik ga even overleggen met de arst en dan zal ik u terug bellen... en dom als ik ben zeg ik ook nog dat is goed... terwijl ik dan opweg naar de sportschool bedenk wat is dit.. wat gebeurt me nu weer, een assistente beslist even of ik wel of niet naar mijn huisarts mag.... zij bedenkt het voor mij.. hoe durft ze.. hoe kan ze en waarom doet ze dat.. en dit is niet 1 keer dat het gebeurt maar dit gebeurt vaker en vaker.... kortom ik moet hier wat mee, ik blijf bij het feit dat een assistent niet het recht heeft om te beslissen of je wel of niet naar een huisarts mag, dat beslis jij omdat jij je lijf kent en weet wat er gebeurt in je lijf.. dus.. maar ja ik ben weer een keer overrult.. mede omdat je zelf al in de twijfel zit dat is het punt natuurlijk.. en dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt... het overkomt mij vaker, bel ik op dat ik pijn in mijn rug hebt wat niet te harden is.. zeg zij ga maar lekker liggen en neem een paracetamol.. terwijl de apotheker meteen zegt naar de huisarts een verwijs brief acuute fysio... dus ja wat moet je dan.. bij de ene mag je niet komen de ander wil dat je daar naar toe gaat.. heel bizar.
ik heb al een keer geprobeerd om te zeggen dat het heel prive was , maar dan krijg je als antwoord dat ze dan geen plek heeft want ze wil de tijd inschatten hoe lang je bij de dokter bent.. gromm
dus ik moet hier wat mee
en heb me al bedacht ik ga dit bij de eerst volgende bezoek, als ik er doorheen kom dan, bespreken met mijn arts dat ik dit wel heel erg vind. De dokterspost is veel sneller je belt op en als er plek is kan je komen.. dus ik vind het niet zo gek dat heel veel mensen daar terecht komen omdat de assistentes het tegen houden dat je naar de huisarts mag....
je zou maar heel ziek zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten