een jaar later

muziek om tijdens het lezen naar te luisteren

Vandaag om precies half 3 is het een jaar geleden dat het kaarsje van mijn vader uitging.. hij blies zo vredig zijn adem uit en het was goed... het voelde goed, het ging goed en het blijft goed. Volledige vrede met het gaan van mijn vader en dat nog steeds. Het eerste jaar is nu dus voorbij, het moeilijkste jaar wat men zegt omdat je alles nu voor het eerst zonder je vader doet.. en ik moet zeggen dat ik het zo niet heb ervaren. het was een mooi en kostbaar jaar.. het was goed zoals het ging en is gegaan.. Het jaar had natuurlijk zijn hoogte en diepte punten op vele vlakken, en natuurlijk heb ik wel eens gedacht hoe zou de ouwe daar nu tegen aan kijken of wat zou hij ervan zeggen.. maar dat weet ik ergens ook heel erg van binnen wat hij zou zeggen en denken. hij zit tenslotte in mij opgesloten en ik ben tenslotte ook uit een deel van hem ontstaan..
Het is bijzonder om deze foto weer eens te zien, en vooral om hem hier neer te zetten, omdat dit mijn vader is zoals ik hem mij wil herinneren. die lach op zijn gezicht, de muziek die niet alleen in zijn accordion zat maar die overal zat in heel zijn lijf en leven.. soms wat minder leuke stukken maar toch. het was en bleef muziek..  ik heb niet voor niets de prachtige tekst gekocht een maand naar het overlijden van mijn vader die in mijn studeerkamer hangt   "Live is a dance  to the music within you" en zo is het ook voor mij ik dans op dagen en het leven en geniet, mede als kado wat ik heb mogen krijgen van mijn vader het genieten.. Zijn bekenste uitspraak, en ik heb hem er best wel vaak om vervloekt omdat ik gewoon niet begreep wat ik er mee moest.. "Alles waar je last van hebt moet je zover mogelijk weg gooien en vergeten.. het leven is te leuk om daar mee te blijven rondlopen" en natuurlijk had hij gelijk maar dat wil je als kind niet horen als je midden in een depressie zit omdat wederom iets eindigd wat nog niet had mogen eindigen... maar ja.. hij had wel gelijk.. dat moet ik toegeven.
Ik heb aan mijn broer en zijn familie en aan mijn moeder een kaart gestuurd met een vlinder er op die vliegt.. en er bij gezet dat verdriet ook net als het leven van een vlinder in fases verloopt, eerst weet je niet wat je overkomt en graas je maar door omdat je gewoon moet overleven maar geen idee hoe , dan ineens blijkt het vedriet je te verstarren kan je niets meer, zit je opgesloten zoals een pop van de vlinder, je nesteld je zelfs helemaal in en uiteindelijk breek je uit deze cocon en dan ga je de wereld in om te genieten van alles en van het leven... ondanks het verdriet wat er is.. en zo moet het ook je moet het leven blijven vieren.. Heb het afgelopen jaar heel vaak tegen mijn moeder gezegd wat voor een kado ze geeft aan mijn vader nu hij er niet meer is.. als ze zit te grienen en het leven niet meer ziet zitten dat is geen mooi kado aan diegene die over leden is.. je kan het leven gaan vieren en genieten omdat je van diegene die is gegaan zoveel geleerd hebt en dus ga het leven vieren, geef als achterblijver een mooi kado aan de overledene..omdat diegene in je leven was.. en natuurlijk missen we hem en dat is ook prima maar wel het leven vieren.. want dat is ook mooi.

Strelende handen op het witte laken

 

Even nog

Snel langs bij hem

Die mij zo dierbaar is

Maar die ook zo ver

Weg is van mij

Ik raak hem nog even aan

Zeg dan dat ik ga

Bedank hem voor alles

Bedank hem dat hij

Mijn vader wilde zijn

Streel zijn handen

Nog even

Op het witte laken

Om hem zo weer

In al zijn eenzaamheid

Te laten zijn

 

Laatste streling

Zijn haren nat

Zijn gezicht al droog

Behoefte aan water

Wat niet meer mag

Omdat hij dan misschien

Zich verslikt

Ik raak hem aan

Streel trouw

Zijn gezicht

Zeg steeds

Dat hij mag gaan slapen

Ga nu maar

Het is goed

Het kan

Ik blijf hem strelen

De hele nacht lang

Hij is me zo dierbaar

Zo intens in mijn hart gegaan

Mijn vader die nu als een klein kind

Ineens in zijn bed ligt