Vandaag had ik de luxe dat ik eindelijk na 5 weken het levenslicht te hebben aanschouwd, op audientie te mogen bij de tweeling. De tweeling zijn alweer 5 weken in ons midden en ik had ze nog niet gezien. Ik herinner me dat ik een telefoontje kreeg van de trotse vader die mij vertelde dat ze een tweeling kregen, hij was overdonderd, en wie de vader kent, weet dat dat heel bijzonder is. Ik heb de zwangerschap gevolgd op een afstandje, maar regelmatig bij een etentje de buik mogen bewonderen en zeggen dat ze nu toch eens op dieet moetst wat niet ging tot 28 december dat de kids even gingen melden dat ze zouden komen op die dag. En het ging snel heb ik begrepen achteraf. Tussen door ben ik nog wel wezen oppassen op het meisje, het zusje van de tweeling, maar dat was het dan. En vanavond mocht ik dan op audientie bij de tweeling. Twee prachtige kereltjes, van 5 weken. Het grappig is dat ik nooit zo gek ben op baby's, vind het maar lastig en ze praten ook zo slecht, je verstaat er geen klap van wat ze zeggen. Onderweg door het winterse landschap van Nederland heb ik zitten genieten, want het is tenslotte een eer om bij twee mannen op bezoek te mogen.... zeker van die knappe mannen.. Terwijl ik aankom bij de familie, is vader druk bezig om dochterlief te voorzien van een schone luier, want ze heeft buikgriep... en dat moet ook gebeuren toch. Tijdens het koken komt moeder binnen met het eerste wonder van de twee, en ik ben stil.. ik zie iets prachtigs, en het is klein en het kronkelt en he.. getsie het huilt..... dan komt uiteindelijk nummer twee.. en ik zie weer iets prachtigs en het is klein en het kronkelt en he.. getver deze huilt ook.. Ik heb met ingehouden adem zitten te kijken naar dit wondertje in twee... het is mooi en sereen, alleen het maakt wel veel geluid. Tijdens het eten neem ik een kereltje op mijn arm, en koester het, ik streel het en het is stil en valt in slaap.... en ik moet zeggen er is niks onwennigs aan... ik doe het alsof ik dit al jaren doe. Na het eten mogen de mannen in bed, en dat gaat natuurlijk niet,... ze huilen en huilen en huilen.. en om het nog leuker te maken, ze spugen, ze poepen.. en dan hoor ik brigitte kaandrop weer zeggen. je kan er geen genoeg van krijgen.. nou ik wel... ik heb na twee uur luisteren naar alle variaties op bééééh mijn biezen gepakt, om de ouders een goede avond te wensen.. en ben vertrokken.. en hoe leuk ik kinderen ook vind.. ik geloof dat ik pas kinderen echt leuk vind als ze 12 zijn... daar kan ik wat mee en kan ik mee lachen en ik begrijp ze als ze wat zeggen...
hieronder trouwens wel een link naar de voorstelling van Brigitte Kaandorp
Hoe was het ook alweer volgens de boeken.....Na het flesje maakt de baby tevreden geluidjes..... ik heb ze dus niet gehoord
Geen opmerkingen:
Een reactie posten