Terwijl ik stik in mijn tranen
Mijn tranen
Stromen rijkelijk over mijn wangen
Ik weet niet anders dan dat het zo zal gaan
Ik huil mijn tranen
Omdat ik niet anders kan
Ik stik in mijn tranen
Ik stik van verdriet
Ik weet het niet meer
Hoe ik zonder deze tranen
Los kan komen uit
Mijn verdriet.
Pak de liefde vast
Ik raak stil en teder
Hem aan
Net iets verder dan ik kan
Ik raak zijn gevoelens aan
Zijn hart zijn gevoel
Ik besef het helemaal
Hij zal komen
Omdat ik de liefde vastpak
Die ik laat bestaan
Goh.. dat
kan ook nog
Telefoontje
Om je te horen
Je te spreken
Om te horen hoe het is
Ik spreek met je
Ik raak je aan
Diep in je hart
Dan de bekentenis
Dat je vader gaat worden
Van een niet echt gewenst kind
Zwanger geraakt
Door een moment van
Onoplettendheid
Ik hoop toch zo
Dat het kind
Niet de naam krijgt
Van je overleden echtgenoot
Dat de vrouw die jou van mij steelt
Niet het lef heeft om te zeggen
Dat ze hem naar hem vernoemd
Tederheid
Langzaam
Mijn handen strekken
Om zo de lucht
In beweging te brengen
Langzaam ademen
Om zo de lucht te klaren
Om het te laten zijn
Langzaam mijn gevoel
Laten spreken
Om zo te zeggen
Dat tederheid
Met woorden
Zoveel meer
Kan zeggen
Ja daar kan ik niet tegen op
Zure verbitterde vrouwen
Met maar 1 doel
Dat ze de man van hun dromen
Willen bezitten
Zodat ze niet meer hoeven
Na te denken
Over wat ze niet hebben
Zure verbitterde vrouwen
Die zomaar zeggen
Dat iemand van hun is
Die een man willen
Die op mannen valt
Maar die daarvoor alles
In de strijd gooien
Hem dronken voeren
Met drank en zwanger raken
Met als gevolg
Dat ze dus ineens zomaar
Moeder
worden van zijn kind
Zure verbitterde vrouwen
Daar kan ik niet
Tegen op
Helaas die dwingen me
Om te gaan
Dag vriend
Het gevecht
Van even naar lang
Het gevecht van nu tot later
Het gevecht dat duurt
Ik kijk er na
Laat hem weten
Dat hij mag gaan
Ik zeg dag
Wens hem een goede reis
Vraag hem
om een mooi
Paradijs voor ons te maken
Om zo hem een taak te geven
Om die te volbrengen
Voor als wij mogen komen
Soms zomaar ineens en dan
Soms zomaar ineens en dan
Laat ik het maar zijn
Dan soms zomaar
Ineens en dan
Laat ik het gaan
Ik huil soms zomaar
Ineens en dan
Droog ik ze
Met de wind van jouw adem
Om zo weer verder te kunnen gaan
Wat zal ze lachen
Ze heeft haar zin
Ze weet het ook
Dat het haar is gelukt
Ik hoor haar lachen
In haar vuistje
Ze is zwanger
Ze is blij dat het is gelukt
Nu kan ze hem voor altijd dwingen
Om bij haar te zijn
Nu kan ze hem dwingen
Om alleen voor haar te gaan
Niet aardig zoals ik soms kan zijn
Kan wel doen
Alsof ik aardig ben
En soms ben ik dat ook
Maar soms ineens
Word ik boos
Ineens komt het venijn
In mijn naar boven
Dan ineens deel ik een klap uit
Die niemand begrijpt
Een klap die ineens
Een wereld in laat storten
Omdat ik vond
Dat men mij
Te erg heeft gekwetst
Te erg heeft geraakt
Omdat ik
Werd gezien
Als simpel
Vermaak
Niet verliefd op jou
Ik hou van mijn hart
Dat blijft kloppen
Omdat het zijn slagen telt
Ik hou van mijn hart
Ik laat het slaan
Met het ritme van het leven
Waarin geschreven staat
Dat ik van het leven hou
Maar het gekke is
Dat ik merk dat ik niet
Verliefd ben op jou
De woorden die sloegen
Stilte die ontstaat
Om de woorden die jij
Laat zijn
Stilte om de woorden
Die meer stuk maakten
Dan alleen mee leven lang
Ik keek naar je ogen
Zag de leugens staan
Ik hoorde het verdriet
Van het niet meer beseffen
Dat het niet anders zou zijn
Stilte om de woorden
Die zo hard sloegen
Dat ik niet meer
Kon zeggen
Blijf maar bij mij
Straks als de zon niet schijnt
De winter doet
Een prachtige dag
Eer aan
De lichten gaan branden
Ineens zie ik jou staan
Die ik zo lief had
In de zomer
In het hart
Ik raak in gedachten
Heel even jou nog aan
Dan weet ik het
Als de zon straks niet schijnt
Ben jij wederom
Weg gegaan
De donderdag heb ik begraven
Had mijn schepje mee
Mijn gevoelens heb ik diep weg gestopt
In de tijd dat we niet meer samen zijn
De donderdag heb ik begraven
In de vrijdag
Om zo hem te vergeten
De donderdag
Doet me even
Teveel pijn
Als alles is gezegd
Als alle woorden
Hun doel hebben geraakt
Als alle woorden
Hebben gezegd
Dat ze niets meer kunnen zeggen
Als alles is gezegd
Met de woorden
Van de wanhoop
Dan is het duidelijk
Dat soms woorden
Moeten zwijgen
Omdat we beiden
Verloren
Je hebt me van de eenzaamheid gered
Dag zeggen
Omdat het niet anders kan
Ik weet het
Ik moet
Maar ik hoor de stilte
Die steeds blijft bestaan
Ik luister naar woorden
Die nooit meer komen
De stilte omarmt me elke dag
Je hebt me van de eenzaamheid gered
Maar je vergat
Me mee te nemen
Naar altijd
Mijn woord stoort zich niet aan hoe het hoort
Woorden gesproken
Zonder dat ze het aanraken
Ineens zomaar stoort iemand zich aan mij
Omdat ik niets doe
Omdat ik weet dat ik me
Nog nooit heb laten binden
Aan woorden die niet kunnen zijn
Ik stoor me aan zoals men denkt dat het moet zijn
Ik zal zijn zoals het hoort
Dan ben ik nooit meer vrij
Terwijl je met dwingende stem
Vol tranen verteld
Dat mensen die jij kent
Mij nooit zullen accepteren
Om hoe ik ben
Om hoe ik eruit zie
Kijk ik je aan
Waarop ik je zeg
Als ik me aanpas
Aan jouw eisen
Aan wie ik volgens jouw familie moet zijn
Dan ben ik nooit meer vrij
Hou van me zoals ik
En wie ik ben
Dat is genoeg
Een moederhart
Onrust
Ongeloof
Alles speelt er
In haar hart
Ze vraagt zich af
Waarom dit zo is
Haar zoon wordt vader
Van een kind
Die niet gewenst is
Bij een vrouw die
Alles zal doen om
Hem in haar macht te krijgen
Ik luister naar haar verhaal
Hoor haar zeggen
Dat haar zoon
Maar beter
Voor een abortus kan gaan
Laat me leven
Stap voor stap
Loop ik mijn route
Loop ik waar ik heen moet gaan
Ik dans mijn weg
Ik zoek de liefde
Het hart
Ik vraag je
Laat me leven
Zoals ik leven kan
Ik wil genieten
Het leven duurt
Me nooit te lang
Als ik langzaam de liefde laat gaan
Nog net niet mezelf verloren
Maar toch zoekend naar het antwoord
Dat niet komen zal
Stil teruggetrokken
In mijn verlangen naar
De liefde verdwijnt helaas
Heel langzaam
In het niets
Ik zoek
naar het antwoord
Over wat en waarom
Maar dat zal nooit komen
Het is verdwenen
In het onvermogen
Van houden van
Net nog niet
Het is het net nog even niet
Dat gevoel
Van je goed voelen
Van gelukkig zijn
Het is het net nog niet
Dat gevoel van even wel
Of toch maar niet
Het is het net nog even niet
Om te laten zijn
Wat er niet kan komen
Wat er kan zijn
Het zal zijn zoals het zal zijn
Lopen door de dagen
Waarin het afscheid
Zo centraal staat
Waarin ik ontdek
Dat de liefde niet kan zijn
Wat het moet zijn
Waarin ik extra afscheid neem
Van mijn vader
Die al lang gegaan is
Het zal zijn zoals het zal zijn
Maar toch
Dit verdriet
Is net even te veel
Voor mij
Wie krijgt de schuld
Onvermogen
Tot komen
Tot handelen overgaan
Tranen die stromen
Die er zijn
Zomaar ineens
Een omslag in het leven
Van dit moment
Ik kijk
Ik ervaar
Ik zie
En weet
Wie de schuld krijgt
Van dit
Is niet bekend
Het is alleen zo
Dat het misschien ooit went
Ik zou het anders doen
Tot in mijn kern geraakt
Door het verlies van dit gevoel
Tot in mijn wezen gekraakt
Door het uitspreken van de woorden
Die nooit hadden mogen worden gezegd
Huilen omdat ik niet weet
Wat ik moet
Ik zou het anders doen
Als ik het nog een keer
Zou mogen proberen
Dan zou ik veel duidelijker
Zijn in
Het hoe
Gelukkig zijn
Even geen moment
Het gevoel van even
Het gevoel van voor altijd
Gelukkig zijn
Gewoon niet voor even
Maar voor jou en mij
Dwalen door onvermogen
Steden vol licht
Die ik met mijn handen aanraak
Mensen met ogen
Die me aankijken
Vol met liefde
Vol plezier
Ergens raak ik het niet
Omdat ik gevangen
In het verdwalen van onvermogen
Mezelf verliet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten