zonder dat ik het verwacht
ineens zijn ze er
ik probeer ze te verbergen
niemand hoeft het te zien
maar dat gaat niet
mijn tranen beginnen
te stromen
lopen zomaar de bedding
van de rivier op mijn wangen
die door de tijd er in zijn gesleten
even heel even maar
besef ik
dat ik je echt verloren ben
dat je niet meer komen zal
dat je rust waar ik je niet
wilde laten rusten
mijn tranen zijn koppig
en ik huil
omdat ik je zo mis
omdat jij niet daar mag zijn
waar ik je het liefste wil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten