ze zijn groot geworden

Afscheid van de ISK klas waar ik gisteren mee naar Amsterdam geweest ben, de klas die ik 4 uur in de week heb gehad, dus ik vond dat ik het waardig met ze moest afsluiten, mede omdat het mooie uren waren en waarin ik zoveel heb genoten en van heb genoten.

Ik had een simpel programma, eerst de foto's bekijken van Amsterdam, daarna nog een klein stukje film en dan mijn afscheidsspeech... met daarbij de nodige kadootjes. 

Na de film ben ik begonnen met het vertellen dat ze van mij 2 dingen kregen die ze echt moesten meenemen en bij zich moesten houden..

Ik vertelde ze dat ze een steentje mochten uitzoeken, dat ze dat steentje altijd bij zich moesten houden, dit omdat ik vind dat ze ijzer sterk zijn, dat ze iets kunnen wat veel Nederlanders niet kunnen, zij hebben dat gedaan. Ze zijn vanuit hun eigen land naar een land gekomen waar ze niemand kennen, ze zijn zijn een andere taal gaan leren en hebben zich aangepast in Nederland, ik vertel er bij dat ze zich door niemand waar dan ook, moeten laten weerhouden in wat ze willen worden. zij kunnen dat, al is de weg soms moeilijk, maar ze moeten dan maar het steentje pakken en tegen zichzelf zeggen ik ben een kei ik kan het  ik pak het op.. ik regel het, dan kunnen ze het zeker..

Daarna pakte ik een vingerpopje, en vertelde ze dat dat wel heel kinderachtig zal zijn maar dat ik wil dat ze eentje meenemen, omdat ze dan altijd een vriendje hebben waar mee ze kunnen praten, en dat ze dan misschien nog een keer aan mijn denken als hun docent Drama, en dat ze, waar ze ook zijn, als ze echt in de problemen zitten, ze altijd contact mogen zoeken, dat ik zal proberen ze te helpen.. maar dat ik niets met geld doe.. ik dacht laat ik daar duidelijk in zijn.. Daarnaast vertel ik ze dat ze voor altijd een plekje in mijn hart hebben, dat ze dat nooit mogen vergeten.

Ik vertelde ze ook dat ik een bak heb staan met allemaal spullen daar mochten ze iets uitzoeken, dat waren van die grabbelton spullen, voor kinderen maar ik vind dat ze kind moeten zijn en blijven..

Als slot vertelde ik ze, dat ik ze nu een hand ga geven, in plaats van het dansje bij de deur wat we altijd doen, Ze zijn groot geworden, en dus gaan we op een grote mensen manier afscheid nemen, met een hand. Ook dat ik bij de deur zou staan en ze over de drempel help om de grote wereld in te gaan..

Dit was een heel plechtig moment voor velen ze voelden zich groot, ze stapten heel anders over de drempel.. het was een bijzonder speciaal moment voor ze.. ik vond dat genieten en erg mooi om te zien... het loslaten was voor sommigen nog lastig, die deden toch nog snel de draai voordat ze naar buiten gingen, maar ik heb ze terug gehaald en gezegd, ik wil je als groot mens laten gaan, dus we gaan echt een hand geven en afscheid nemen van elkaar..  mooie momenten en dierbaar.

Als mooi extratje zag ik door een leerling uit een andere klas ineens deze foto op insta verschijnen.. ik vind het zelf niet mijn mooiste foto... maar ik vind de tekst zo mooi.. dat ik wederom me een nederig mens voel maar zo dankbaar dat ik op zon kleine manier mijn steentje kan bijdragen in het leven dan deze kids... het maakt mij rijk.