Vanavond met vriendin Els en Stella naar de film Carnage geweest. Het is opvallend hoeveel goede films er deze maand draaiden in het filmparkhuis.. en het is en blijft genieten om goedkoop, (6 euro) voor een filmavond, met daarbij koffie en een glasje drinken na die tijd zit je op 10 euro en dat is prima te doen. Het is gewoon genieten dit soort avonden dat je voor weinig toch lekker kan kijken naar de betere niet commerciele films die er zijn. Ik moet bekennen dat ondanks het goede spel van de spelers, de af en toe ook humoristiche scenes dit niet echt een film is die ik zou aanraden. Het verhaal is simpel, eenvoudig en ook niet to the point... maar het uitgaan is altijd gaaf toch dus dat is prima vind ik.
Het benauwde strijdtoneel in het komische drama Carnage is een chique appartement in New York. Hier wonen Penelope (Jodie Foster) en Michael (John C. Reilly), die bezoek krijgen van Nancy (Kate Winslet) en Alan (Christoph Waltz). De elfjarige zonen van beide stellen hebben gevochten, met bloedige gevolgen, en de ouders hebben besloten een gezamenlijke verklaring op te stellen om gedoe met de verzekering te voorkomen. De vrouwen hopen de zaak bovendien in alle volwassenheid uit te kunnen praten.
Het bezoek begint vluchtig en beleefd. Nancy en Alan houden de jassen aan en, vooruit, lusten nog wel een snel kopje koffie. Behalve over de ruzie wordt er oppervlakkig over kunst en politiek gesproken en al gauw wordt de sfeer vileiner. Er komt drank in het spel, er wordt een tafel ondergekotst en binnen anderhalf uur is de boel onherstelbaar ontploft.
Carnage is een bewerking van een toneelstuk (The God of Carnage van Yasmina Reza, een succes op Broadway), en dat is te merken. Hoewel Polanski en zijn cameraman Pawel Edelman (The Pianist) de visuele mogelijkheden van het zorgvuldig ingerichte appartement effectief benutten, blijft het gefilmd toneel: alles draait om de interactie tussen de personages, en de mise-en-scène – de stellen lopen tot tweemaal toe naar de lift en weer terug, iemand doet geregeld een stap opzij om te bellen, een ander ijsbeert orerend door de kamer – houdt iets gekunstelds.
Is dat erg? Voor wie van stevig acteerwerk houdt niet. De cast, op papier al formidabel, maakt de belofte helemaal waar. Elk personage krijgt meerdere momenten om te schitteren, waarbij Waltz als cynische advocaat heerlijk onderkoeld tegenwicht biedt aan de schmierende dames en de steeds lompere Reilly.
Als demasqué van de Westerse beschaving – een flinterdun vernislaagje waar egoïsme, arrogantie, kleinzieligheid en wanhoop achter schuilen – is Carnage niet echt verrassend. Het zijn vooral de snel wisselende machtsverhoudingen die fascineren: de mannen tegen de vrouwen, de stellen tegen elkaar, de stellen onderling, ieder individu voor zich. Een flauw koosnaampje of een goede whisky blijkt voldoende om alles overhoop te gooien. Het laatste shot van kinderen op een schoolplein laat weinig te raden over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten