The Miracle Club (film)

 

Ach wat is ze oud aan het worden Maggie Smith, maar wat een geweldige actrice is deze vrouw.. ze speelt zo intens met haar gezicht, haar uitdrukkingen etc. geweldig, elke film waar zij in zit wil ik zien omdat ze zo geweldig speelt. zij laat aan de acterende wereld zien dat je het niet van je looks moet hebben maar van je kwaliteit als acteur... en ik heb er van genoten..soms kan je een film zien, zoals deze waarin allemaal onderstromen zitten die zo mooi verfilmd zijn dat je ontroert raakt.. maar wat ik wel jammer vind is dat aan het einde ineens blijkt dat het een happy end is... een soort van Amerikaans good feeling end. jammer.Maar toch deze film is een absolute aanrader is het niet voor het verhaal, dan wel voor het geweldige spel van de 4 hoofdrolspelers...

recensie van de film:

Regie: Thaddeus O'Sullivan | Scenario: Jimmy Smallhorne, Timothy Prager, Joshua D. Maurer| Cast: Maggie Smith (Lily Fox), Kathy Bates (Eileen Dunne), Laura Linney (Chrissie Ahearn), Agnes O'Casey (Dolly Hennessy), Stephen Rea (Frank Dunne), e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2023

Een Britse film over een groepje Ieren die ruim vijftig jaar geleden een avontuur beleefden; alles wijst er op dat dit biografisch is. Maar nee, het is zelfs geen boekverfilming. Is het dan een typisch religieuze productie over vrouwen die naar een christelijke trekpleister gaan? Godzijdank niet, The Miracle Club is verfrissend oprecht: Lourdes blijkt niet de plek te zijn waar mirakels plaatsvinden. De makers zijn ook weer niet respectloos en geven gelovigen evengoed wat kruimels om mee te werken.

 In een klein Iers dorp eind jaren zestig heeft de lokale priester een reis naar Lourdes georganiseerd. Wie zich geen kaartje kan veroorloven, kan ze winnen via een talentenjacht in het buurthuis. Lily wil gaan omdat het haar gewoon leuk lijkt, Eileen claimt hetzelfde maar doet het omdat ze een verdacht knobbeltje heeft ontdekt, Dolly heeft een zoontje dat niet praat. Het lijkt een gezellig tripje te worden, totdat plots na veertig jaar de verbannen Chrissie opduikt en meereist. Ze neemt een hoop oud zeer mee.

Dolly haalt thuis een paar centen uit een doosje dat is bedoeld als geld voor de kerk. Als haar man thuiskomt vraagt ze hem om meer. "Nee, ik werk niet om mijn hard verdiende geld af te staan aan de kerk die op rijkdom zit." De toon wat betreft religie is gezet: verwacht geen verheerlijking. Voordat de bus wegrijdt is al meerdere keren gewaarschuwd dat de dames moeten rekenen op oplichterij in plaats van wonderen.

Er wordt geen tijd verspild aan het verwezenlijken van hun huidige droom. De dames winnen de talentenjacht niet, maar er komt letterlijk direct iets om de hoek dat ze de mogelijkheid geeft. De komst van Laura Linney als Chrissie maakt meteen duidelijk dat er behoorlijk wat speelt, maar wat precies wordt verspreid over de film rustig uit de doeken gedaan.

Linney heeft de luxe dat ze een Iers accent kan omzeilen omdat haar personage zo lang in de VS heeft gewoond. Kathy Bates moet er wel aan geloven, maar ze komt ermee weg. Maggie Smith is te oud voor dit soort onzin en spreekt gewoon als zichzelf. Deze drie dames hebben niet voor niets hun hoge reputatie in de acteerwereld, want ze zitten direct in hun rol en het kost ze weinig moeite om daar in te blijven zitten voor het resterende anderhalf uur.

Vooral Bates als Eileen, die een goed mens wil zijn, moet leren voor zichzelf op te komen en ook nog eens een oplaaiende woeden jegens Chrissie zien te bedwingen. Overigens blijkt ze tijdens de talentenjacht over een best aangename zangstem te beschikken. Die van Maggie Smith is duidelijk niet die van haar, maar dat mag omdat op haar leeftijd de controle over de stem iets verloren gaat.

Het gegeven van Lourdes is een geweldig uitgangspunt voor het plot: tussen de drie oudere vrouwen is een innerlijke pijn, en deze reis dwingt ze om die onder ogen te zien. Het volledige plaatje laat lang op zich wachten, maar op zo'n manier dat het niet storend is en de spanning erin blijft. Er gaat zowaar misschien een heling plaatsvinden in Lourdes die niks met Maria of het bronwater te maken heeft.

Helemaal een feelgoodfilm is het niet. Het is zeker een vermakelijke film met luchtige momenten, maar de nadruk ligt meer op het drama. Dolly's aparte verhaallijn over haar zoontje hangt er wat bij, maar is wel met het andere plot verbonden. Net als Eileen heeft ze een echtgenoot die nu leert wat huishouden en voor kinderen zorgen inhoudt en daarmee meer waardering krijgt. Zien hoe Chrissie omgaat met haar zoontje opent deuren voor Eileen en Lily om het goed te maken.

Ondanks dat het goed in elkaar zit, is The Miracle Club niet bijzonder verrassend. Een standaardwerkje, met als enige verschil dat het een keer niet waargebeurd is. Goed geacteerd, prima in beeld gebracht, maar allerminst baanbrekend en met een voorspelbaar einde. Gewoon lekker vermaak. Je kunt beter een bioscoopbezoekje boeken dan een reisje naar Lourdes in de hoop een mirakel mee te maken.