Vanaf moment 1 zit ik in deze serie, hij is voor mijn gevoel totaal anders dan de films The Lord of the rings of the Hobbit, ik weet niet waarom dat zo voelt maar ik geniet met volle teugen hiervan. lekker deze serie, ik zie nu al uit naar een vervolg.
recensie van de serie
Regie: Wayne Yip, J.A. Bayona, Charlotte Brändström | Cast:
Morfydd Clark (Galadriel), Robert Aramayo (Elrond), Ismael Cruz Cordova
(Arondir), Nazanin Boniadi (Bronwyn), Markella Kavenagh (Nori
Brandyfoot), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 65-72 minuten | Jaar: 2022
"One TV series to rule them all!" moet Jeff Bezos gedacht hebben toen
hij een onvoorstelbare smak geld op tafel gooide. Met naar verluidt
bijna een half miljard dollar kom je een flink eind, maar het zijn grote
voetsporen waarin de serie moet treden. The Lord of the Rings: The Rings of Power
speelt zich duizenden jaren af voor de befaamde filmtrilogie en omdat
over deze tijd een stuk minder is geschreven, is wat meer eigen
invulling vereist. Tolkien-fanaten over de wereld hielden dus hun hart
vast. Wordt dit een epische reis of een enkeltje Mount Doom?
Het verhaal volgt Galadriel, die heeft gevochten in de grote oorlog tussen de elfen en de legers van Morgoth. De strijd werd gewonnen, maar niet zonder de nodige verliezen; onder de vele gestorvenen bevond zich Galadriels broer Finrod. Vervuld van wrok is Galadriel ervan overtuigd dat Sauron, de handlanger van Morgoth, het heeft overleefd. Als zelfs haar meest trouwe metgezellen het na talloze jaren zoeken hebben opgegeven, blijft zij doorzoeken naar het kwaad om dit voor eens en altijd te verslaan.
De serie begint meteen enorm sterk. Met een heldere plotuitleg wordt het aangrijpende verhaal goed opgezet. Het wordt ook gelijk duidelijk dat de makers veel liefde hebben voor de franchise. De serie ademt The Lord of the Rings, maar krijgt toch een eigen smoel door andere rassen te laten zien en hier en daar wat vrijheden te nemen met het bronmateriaal.
Helaas gaat de serie later alsnog de mist in, wanneer sommige verhaallijnen en teksten direct uit de films lijken te zijn overgenomen. Een ander probleem dat om de hoek komt kijken is dat een overkoepelende verhaallijn mist. Er wordt met de sterke opzet bijzonder weinig gedaan en bij tijden voelt het geheel wat richtingloos. De veelvoud van verhaallijnen werkt hier niet aan mee en een duidelijkere focus was wenselijk geweest.
De wereld is daarentegen prachtig. Het hoge budget zorgt ervoor dat dit een serie is zoals nog nooit eerder is vertoond, waarvan elke aflevering eruitziet als de duurste blockbuster. Het is echter niet alleen de productiewaarde, maar ook het ontwerp van alles wat te zien is. Iedere locatie en elk voorwerp is met enorm veel detail en liefde gemaakt, zodat alles eigen een signatuur krijgt. Elk magisch ras voelt geheel eigen aan en zit vol karakter. Het enige minpunt is dat dingen soms iets te schoon en netjes zijn.
Wat dit ondersteunt is het gebruik van praktische effecten voor veel elementen, zoals de orks. Dus geen videogame-orks meer zoals in The Hobbit, maar griezelige, vieze orks die stuk voor stuk nachtmerriemateriaal zijn. Een grote uitzondering hierop zijn de wargs, waarmee in de uitvoering iets niet helemaal goed is gegaan. Aan de andere kant van het spectrum staan de opgevoerde hobbits. Deze Harfoots bevatten een grote portie charme en kneuterigheid, die leuk afsteekt tegen de serieuzere kanten van de serie. Helaas komt deze losse verhaallijn nooit helemaal van de grond, behalve in de laatste aflevering.
De personages hebben een sterke aanwezigheid op het scherm. Galadriel is wat harder, vol wrok, maar ook wijs en inspirerend. De connectie tussen Elrond en Durin is sterk en zorgt voor meerdere hoogtepunten. Elke scène tussen de twee zit vol speelsheid. Het is daarbij ook erg leuk de dwergen eens in vol ornaat te zien schitteren.
Voor puristen zullen er echter veel hekelpunten zijn. De huidskleuren van bepaalde personages kunnen we achterwege laten, want deze storen totaal niet, maar wat bij tijden wel irriteert is de mate van vrijheid die genomen wordt met het verhaal en de wereld. Er zijn ingrepen die redelijk veel impact hebben en sommige opgevoerde personages kunnen in deze tijd gewoonweg nog niet bestaan. Bij tijden komt de serie daardoor over als een fanuitvoering van J.R.R. Tolkiens wereld. Van een productie van deze omvang mag toch wel wat meer worden verwacht.
Het gehele eerste seizoen voelt jammer genoeg vooral aan als een introductie tot Midden-aarde. Er zijn zeker erg indrukwekkende momenten te vinden op iconische plaatsen, maar het verhaal heeft net te veel inconsistenties en mist vaart. De beste momenten worden wel begeleid door schitterende muziek die Howard Shore eer aandoet.
Hoewel het verhaal na acht afleveringen nog in de startblokken staat, is het geweldig om weer in de wereld van Tolkien te vertoeven. De personages zijn sterk, de wereld is prachtig, de muziek voelt als thuiskomen en elke aflevering biedt de ervaring van een bioscoopfilm. Deze eerste reis smaakt naar meer. De seizoensfinale is genoeg om weer helemaal in de ban van de ring te raken.
Het verhaal volgt Galadriel, die heeft gevochten in de grote oorlog tussen de elfen en de legers van Morgoth. De strijd werd gewonnen, maar niet zonder de nodige verliezen; onder de vele gestorvenen bevond zich Galadriels broer Finrod. Vervuld van wrok is Galadriel ervan overtuigd dat Sauron, de handlanger van Morgoth, het heeft overleefd. Als zelfs haar meest trouwe metgezellen het na talloze jaren zoeken hebben opgegeven, blijft zij doorzoeken naar het kwaad om dit voor eens en altijd te verslaan.
De serie begint meteen enorm sterk. Met een heldere plotuitleg wordt het aangrijpende verhaal goed opgezet. Het wordt ook gelijk duidelijk dat de makers veel liefde hebben voor de franchise. De serie ademt The Lord of the Rings, maar krijgt toch een eigen smoel door andere rassen te laten zien en hier en daar wat vrijheden te nemen met het bronmateriaal.
Helaas gaat de serie later alsnog de mist in, wanneer sommige verhaallijnen en teksten direct uit de films lijken te zijn overgenomen. Een ander probleem dat om de hoek komt kijken is dat een overkoepelende verhaallijn mist. Er wordt met de sterke opzet bijzonder weinig gedaan en bij tijden voelt het geheel wat richtingloos. De veelvoud van verhaallijnen werkt hier niet aan mee en een duidelijkere focus was wenselijk geweest.
De wereld is daarentegen prachtig. Het hoge budget zorgt ervoor dat dit een serie is zoals nog nooit eerder is vertoond, waarvan elke aflevering eruitziet als de duurste blockbuster. Het is echter niet alleen de productiewaarde, maar ook het ontwerp van alles wat te zien is. Iedere locatie en elk voorwerp is met enorm veel detail en liefde gemaakt, zodat alles eigen een signatuur krijgt. Elk magisch ras voelt geheel eigen aan en zit vol karakter. Het enige minpunt is dat dingen soms iets te schoon en netjes zijn.
Wat dit ondersteunt is het gebruik van praktische effecten voor veel elementen, zoals de orks. Dus geen videogame-orks meer zoals in The Hobbit, maar griezelige, vieze orks die stuk voor stuk nachtmerriemateriaal zijn. Een grote uitzondering hierop zijn de wargs, waarmee in de uitvoering iets niet helemaal goed is gegaan. Aan de andere kant van het spectrum staan de opgevoerde hobbits. Deze Harfoots bevatten een grote portie charme en kneuterigheid, die leuk afsteekt tegen de serieuzere kanten van de serie. Helaas komt deze losse verhaallijn nooit helemaal van de grond, behalve in de laatste aflevering.
De personages hebben een sterke aanwezigheid op het scherm. Galadriel is wat harder, vol wrok, maar ook wijs en inspirerend. De connectie tussen Elrond en Durin is sterk en zorgt voor meerdere hoogtepunten. Elke scène tussen de twee zit vol speelsheid. Het is daarbij ook erg leuk de dwergen eens in vol ornaat te zien schitteren.
Voor puristen zullen er echter veel hekelpunten zijn. De huidskleuren van bepaalde personages kunnen we achterwege laten, want deze storen totaal niet, maar wat bij tijden wel irriteert is de mate van vrijheid die genomen wordt met het verhaal en de wereld. Er zijn ingrepen die redelijk veel impact hebben en sommige opgevoerde personages kunnen in deze tijd gewoonweg nog niet bestaan. Bij tijden komt de serie daardoor over als een fanuitvoering van J.R.R. Tolkiens wereld. Van een productie van deze omvang mag toch wel wat meer worden verwacht.
Het gehele eerste seizoen voelt jammer genoeg vooral aan als een introductie tot Midden-aarde. Er zijn zeker erg indrukwekkende momenten te vinden op iconische plaatsen, maar het verhaal heeft net te veel inconsistenties en mist vaart. De beste momenten worden wel begeleid door schitterende muziek die Howard Shore eer aandoet.
Hoewel het verhaal na acht afleveringen nog in de startblokken staat, is het geweldig om weer in de wereld van Tolkien te vertoeven. De personages zijn sterk, de wereld is prachtig, de muziek voelt als thuiskomen en elke aflevering biedt de ervaring van een bioscoopfilm. Deze eerste reis smaakt naar meer. De seizoensfinale is genoeg om weer helemaal in de ban van de ring te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten