Afgelopen zondag ging ik naar Tilburg met de trein. Aangekomen op het station zag ik daar een man zitten te roken. Heb ik totaal geen aandacht aan besteed, laat hem zijn ding doen ik doe de mijne. Ineens zag ik iets wat ik dacht nooit te zien in Nederland, laat staan in Alphen. Terwijl deze man zijn volgende stompje aanstak met die hij nog aan het roken was, dacht ik nog even ach een kettingroker niets is mij vreemd ik ben dat ook jaren geweest. Inmiddels dus bijna15 jaar gestopt. En ja het viel mee, en nee nooit meer verlangt naar een sigaret, kan me dus afvragen waarom ik ooit gerookt heb. Maar goed terug naar het verhaal. Dus terwijl ik nog wat stond na te denken besefte ik me dat deze man de nog niet helemaal opgerookte peukjes pakte en die ging roken… even dacht ik dat ik in Berlijn was, of in Londen of een andere grote stad in de wereld waar ik kom. Maar nee het gebeurde voor mijn ogen, in het dorp waar ik woon. ..
Toch zet me dan zoiets aan het denken, hoe komt het toch dat we ineens veel meer mensen zien die op de rand van het leven staan, die door hun verslavingsbehoefte, zich tot dit gedrag moeten wenden om te kunnen overleven.
Daarnaast doet me dit zo denken aan de verhalen uit de oorlog, dat mensen inderdaad peukjes verzamelden van de straat, het vloeipapiertje eraf pulkten, en dan van deze restjes nieuwe sigaretten draaiden. Toen ik dit hoorde in een ver verleden dacht ik nog, dit is toch van het absurde, dit is toch bizar, wie doet dat nou.. en nu zie ik eigenlijk een soort zelfde reactie ontstaan op straat, mensen die wanhopig op zoek zijn naar tabak om te kunnen roken. Het gekke is dat het me dus ineens raakt...
Ook komt de herinnering op aan een oom van mij die niet mocht roken van zijn vrouw, maar die daar iets op had gevonden, namelijk een kooi vol met vogels, aangezien mijn tante als de dood was voor vogels, ging hij zogenaamd regelmatig naar zijn vogeltjes kijken, om ze eten te geven etc, maar ondertussen lag daar zijn stiekem gekochte zware shag verstopt en rookte hij stiekem zijn peukjes.. nu ik daar zo over nadenk als ex roker, beseft ik me ineens wat moet daar ergens een liefde hebben gezeten, dat mijn tante niets zei over als hij weer naar zijn vogeltjes ging en dan terug kwam met een wal van rook om zich heen, en uit zijn mond.. en dat ze dan net deed of ze het niet doorhad.. heel bijzonder besef ik me nu. al vond ik het toen achterlijk, en nog steeds eigenlijk dat hij niet mocht roken...
Al besef ik me nu ook wel hoe vreselijk ongezond het is.. maar toch.. door de prijzen zo hoog op te voeren dat het bijna niet meer te betalen is, krijg je ook het beeld van voor in dit verhaal te zien.. mensen die dus peukjes rapen om toch maar te kunnen roken. om wie weet welke trauma's te verwerken
kan er ergens moeilijk aanwennen. .en denk heel vaak, het zou ook een dierbare van mij kunnen zijn die ik ineens dit zie doen.. moet er niet aan denken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten