Vrijdagavond met vrienden Paulien en Nico naar deze film geweest. Het is een bijzondere film, maar voor het mooie vond ik hem te lang, je kreeg een inkijkje vooral in het hoofd van David en zijn gedachtes,. maar ook zag je dat hij zijn leegte probeerde op te vullen met de diverse personages die hij in zichzelf vond.
De periode in Berlijn die eigenlijk voor zijn carrière een belangrijke omslag was, is helaas erg onder belicht , zo ook het einde, met het gemaakte toneel stuk wat ik erg jammer vond.
Toch was het boeiend deze film te zien, maar voor mijn gevoel te lang, en af en toe te depressief.. al vond ik het eind na de aftiteling zijn laatste woorden die je hoorde een prachtige afsluiting.
Voor de Echte Bowie fans zal dit het walhalla zijn om deze film te zien, mede omdat men dan misschien een andere kant van hem leert kennen, voor anderen zal het een film zijn die onderhoudend is..
De recensie die je leest zijn dan ook heel uit een lopen van 0 sterren tot 5 sterren.. ik ga voor een veilige 3.. sterren
recensie van de film:
Regie: Brett Morgen | Scenario: Brett Morgen | Cast: David Bowie (zichzelf) e.a. | Speelduur: 135 minuten | Jaar: 2022
Moonage Daydream
is een caleidoscopische trip door het werk en leven van David Bowie.
Concreet inzicht in de mens of kunstenaar biedt de documentaire niet
echt. Wel een psychedelische montage aan de hand van zijn muziek, met
nieuw gemixte live- en studionummers, veel concert- en filmbeelden. Een
bijzondere ervaring.
De focus van Moonage Daydream ligt aanvankelijk vooral op dat decennium, met concertbeelden van de Ziggy Stardust-tour als leidmotief voor de trippy montage van allerlei soorten beelden. Naast uiteraard veel van Bowie zelf en van zijn visuele kunst (onder ander zijn schilderijen) worden ook veel filmbeelden door de concerten heen gemixt. Films met Bowie erin uiteraard, maar vooral ook veel stille films (die hem mogelijk inspireerden).
Er wordt rijkelijk geciteerd uit het Duits expressionisme van de jaren twintig, inclusief Nosferatu, Dr. Caligari en meermaals Metropolis. Er passeert ook heel wat surrealisme de revue, inclusief dat van Luis Buñuel. We zien ook wat voorbijkomen van de meer psychedelische delen van 2001: A Space Odyssey en Pink Floyd: The Wall. En dat is slechts een kleine greep uit de hoeveelheid films die in Moonage Daydream verwerkt zijn.
Al deze muziek en beelden worden begeleid door slechts één stem: die van David Bowie zelf. Citaten uit interviews met hem door de jaren heen, die soms openhartig lijken maar dat zelden echt zijn. Hij hield er nou eenmaal niet van zijn kunst uit te leggen. Bovendien was hij voor een flink deel behoorlijk onder de invloed van drugs. Heel inzichtelijk wordt het verhaal daardoor niet.
Na de jaren zeventig volgt natuurlijk het discosucces begin jaren tachtig, inclusief beelden van de excessieve shows die Bowie in die tijd gaf. Voor fans zijn de mooi gerestaureerde beelden uit Ricochet misschien nog wel het interessants: een docu die hem volgde tijdens zijn tour in Oost-Azië - naast concertbeelden zien we Bowie de steden en het platteland daar verkennen, wat bijzondere sfeerbeelden oplevert.
Na alle successen volgt de leegte en artistieke val, waarna Bowie zichzelf de afgelopen decennia keer op keer weer opnieuw uitvond. Maar die periodes zijn niet zo populair, dus daar gaan we een stuk sneller doorheen. Uiteindelijk heb je als fan waarschijnlijk niks nieuws geleerd, terwijl voor de niet-kenner Moonage Daydream mogelijk veel te weinig concrete informatie bevat; enige voorkennis is wel handig. Wat overblijft is een memorabele visuele trip met veel goede (live)muziek van Bowie. Speciaal voor de film voorzien van een nieuwe mix door Tony Visconti, Bowies vaste producent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten