die leerlingen van mij....

Stel je voor, op een doodgewone woensdag zit je lekker rustig te wachten tot een klas binnenkomt en die komen natuurlijk want het staat op hun rooster.. dus dat is prima.. maar dan..als ze binnen zijn vragen ze me of ik hou van tweedehans spullen.. ik zeg ja want ik loop regelmatig door de kringloop te struinen opzoek naar leuke dingen die ik niet nodig heb maar die oh zo handig lijken. maar het nooit zijn op de een of andere manier maar ja voor die euro kan je het wel proberen toch...
maar goed daar gaat het nu niet om...ik ben dus erg nieuwsgierig wat ze bedoelen en dus de tas gaat open en ja hoor daar is een stuk van een grafsteen wat deze gasten ergens in alphen hebben gevonden.. en ze vertellen me stralend dat er nog veel meer lag en of ik weet wat dit waard is...Ik schiet in de lach en zeg dat ik denk dat het niet veel waard is zon steen maar dat als ze het leuk vinden dit vooral thuis moeten laten zien.. ik vind dat zo grappig dan, ze komen binnen en moeten even wat kwijt.. ik heb trouwens niet gehoord of ze dit ook bij andere docenten hebben verteld ik vermoed van niet. wel begreep ik dat ze toch wel heel graag weer terug wilden naar die plek om te kijken of ze nog meer konden vinden.... dit vind ik prachtig.
Dit doet me zo denken aan toen ik die leeftijd had, dat ik met een stel vriendjes liep te dwalen op een oude akker en dat we daar eerst een soort van paracute vonden en dus werden we nieuwsgierig en gingen we verder zoeken en toen vonden we ineens stukken van oude gipsen pijpjes... hele kopjes zaten erbij en we waren helemaal er ondersteboven van.
We hadden onze zakken volgestopt en gingen er mee naar de meester om dit te laten zien natuurlijk en in de hoop dat hij er iets over kon vertellen.. en natuurlijk met name... wat het waard zou zijn... ja ook in de gulden tijd deden de kinderen veel voor geld.. net als nu.. wat schuift het.. Helaas ben ik er nooit achter gekomen wat die pijpenkoppen waard waren net zoals die gasten van mij er ook niet achter zullen komen dat dat stuk steen van een grafsteen niets waard is ... maar daar gaat het niet om het is vooral het herhalen van de gesschiedenis die ik weer ontmoet door deze kinderen en zo blijkt toch maar weer dat er niet veel is veranderd wat we steeds brullen, de kids zoeken iets en vinden wat en willen dat vertellen en iets over weten.. en dat is prachtig hoe eigenlijk de geschiedenis zich steeds weer herhaald.. en ondanks dat het internet een bron van informatie is, is het ook wel van belang dat wij onze kennis overdragen want dat vinden ze toch mooier.. Ik herinner me de geschiedenisverhalen die werden verteld door je meester van de toen nog lagere school... wat was er nu lekkerder dan te luisteren en weg te dromen, zeker als de verteller een echte verhalenvertellerkunstenaar was.... heerlijk. In dat opzicht ben ik af en toe wel heel blij dat ik toen jong was en niet nu...