Er zijn films die je ziet, je leest het verhaaltje, en denkt ach.. het zal wel. maar het intrigeert.. je gaat kijken, je zit je moet even wennen en dan komt er een film, een spanning, een emotie, een lach.. een film die je alle hoeken van je emoties laat zien en voelen.. en voor mij, mij vooral raakt... Ik zou hier bijna vloeken omdat deze film zo mijn leven aanraakt, het onvermogen om te zeggen ik wil met jou verder. de spanning van jij bent het. het weten, het voelen.. maar ook merken dat je blij van die ander word..... deze film is een must voor een ieder.... om te zien wat liefde doet maar ook wat onvermogen van de woorden of de maatschappij er stuk van kan maken.... een absolute aanrader..
recensie van de film:
Regie: Xavier Dolan | Scenario: Xavier Dolan | Cast:
Gabriel D'Almeida Freitas (Matthias), Xavier Dolan (Maxime), Harris
Dickinson (McAfee), Anne Droval (Manon), Marilyn Castonguay (Sarah),
e.a.| Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2019
In
de achtste speelfilm van multitalent Xavier Dolan (hij regisseerde,
schreef, monteerde én vertolkt de rol van Maxime) heeft een onbenullig
filmproject meer invloed op de vriendschap van twee twintigers dan
verwacht.
Maxime
heeft het niet getroffen. Zijn moeder is een agressieve ex-verslaafde
voor wie hij zorgt. Zijn vader is niet in beeld, zijn broer laat niets
van zich horen. Maxime heeft besloten naar Australië te gaan ook al
heeft hij verder geen duidelijk doel voor ogen. Zijn jeugdvriend
Matthias moet ondertussen voldoen aan de sociale verwachtingen van een
hoogopgeleide jongeman. Hij werkt op een advocatenkantoor en is verloofd
met een mooie keurige dame. In episodes volgt de film hen in de dagen
voorafgaand aan het vertrek van Maxime.
Tijdens een vriendenweekend met hun vaste vriendengroep doen Matthias en Maxime, tegen hun zin in, mee aan het filmproject van het jongere zusje van hun maat McAfee. Ze moeten elkaar zoenen. Wanneer ze voor een draaiende camera naar elkaar toebuigen, springt het beeld op zwart. In de scènes die volgen is de gezellige dynamische sfeer van dat weekend verruild voor broeierige spanning. Het gevoel dat er iets is gebeurd, maar je weet niet wat.
Ondertussen toont Dolan ons poëtische shots van de Canadese natuur. Bomen in herfstkleuren omlijsten een lege snelweg, door de slowmotion krijgen waterdruppels magische vormen. Ook speelt hij als regisseur graag een spel met licht en tegenlicht, het liefst in combinatie met het gebruik van kaders. Een paar vrienden kijken buiten in het pikkedonker naar binnen, hun silhouetten zijn zwart door het licht dat uit de huiskamer komt en door het rechthoekige kader van het raam schijnt. Deze visuele details maken de film extra plezierig om naar te kijken.
Regelmatig worden emoties benadrukt door muziek, van beladen pianostukken tot vrolijke popmuziek. De muziek komt soms wat bombastisch over, maar doordat de muziekkeuze altijd op zijn plaats valt wordt het nooit te veel. Dolan zoekt de grenzen op, maar weet tegelijkertijd precies hoe hij de balans moet behouden.
Niet alleen zijn keuze voor de muziek is perfect, ook zijn keuze voor acteurs om de rollen van de meest vreselijke personages te spelen is goed gemaakt. Van een verwaand zusje dat continu aan haar haren plukt en meer Engels dan Frans praat tot een moeder die samen met haar vriendinnen hysterisch door het pianospel van haar zoon lacht, die op zijn beurt maar al te graag steken onder water geeft. In Matthias et Maxime zitten weinig personages die sympathie oproepen. De acteurs presenteren hun onaardige karakters subliem. Je gaat de keuze van Maxime om op de bonnefooi naar Australië te emigreren bijna begrijpen.
Dolans nieuwste speelfilm is een ontroerend en intiem drama over hoe liefde een jarenlange vriendschap enorm complex kan maken. Op je familie hoef je in lastige situaties als deze niet te rekenen, kun je uit de film concluderen. Gelukkig staan echte vrienden altijd voor je klaar, zelfs degenen die een beetje eigenaardig zijn.
Tijdens een vriendenweekend met hun vaste vriendengroep doen Matthias en Maxime, tegen hun zin in, mee aan het filmproject van het jongere zusje van hun maat McAfee. Ze moeten elkaar zoenen. Wanneer ze voor een draaiende camera naar elkaar toebuigen, springt het beeld op zwart. In de scènes die volgen is de gezellige dynamische sfeer van dat weekend verruild voor broeierige spanning. Het gevoel dat er iets is gebeurd, maar je weet niet wat.
Ondertussen toont Dolan ons poëtische shots van de Canadese natuur. Bomen in herfstkleuren omlijsten een lege snelweg, door de slowmotion krijgen waterdruppels magische vormen. Ook speelt hij als regisseur graag een spel met licht en tegenlicht, het liefst in combinatie met het gebruik van kaders. Een paar vrienden kijken buiten in het pikkedonker naar binnen, hun silhouetten zijn zwart door het licht dat uit de huiskamer komt en door het rechthoekige kader van het raam schijnt. Deze visuele details maken de film extra plezierig om naar te kijken.
Regelmatig worden emoties benadrukt door muziek, van beladen pianostukken tot vrolijke popmuziek. De muziek komt soms wat bombastisch over, maar doordat de muziekkeuze altijd op zijn plaats valt wordt het nooit te veel. Dolan zoekt de grenzen op, maar weet tegelijkertijd precies hoe hij de balans moet behouden.
Niet alleen zijn keuze voor de muziek is perfect, ook zijn keuze voor acteurs om de rollen van de meest vreselijke personages te spelen is goed gemaakt. Van een verwaand zusje dat continu aan haar haren plukt en meer Engels dan Frans praat tot een moeder die samen met haar vriendinnen hysterisch door het pianospel van haar zoon lacht, die op zijn beurt maar al te graag steken onder water geeft. In Matthias et Maxime zitten weinig personages die sympathie oproepen. De acteurs presenteren hun onaardige karakters subliem. Je gaat de keuze van Maxime om op de bonnefooi naar Australië te emigreren bijna begrijpen.
Dolans nieuwste speelfilm is een ontroerend en intiem drama over hoe liefde een jarenlange vriendschap enorm complex kan maken. Op je familie hoef je in lastige situaties als deze niet te rekenen, kun je uit de film concluderen. Gelukkig staan echte vrienden altijd voor je klaar, zelfs degenen die een beetje eigenaardig zijn.
wij vroegen ons nl af of hij wel of geen wijnvlek had
Geen opmerkingen:
Een reactie posten