Het was te lang geleden dat ik vriendin Ankie had gezien, nog veel langer was het geleden dat we naar de bioscoop waren geweest, in mijn favoriete bioscoop van Alphen het Parkfilmhuis.
Ik zag er wat tegenop om eerlijk te zijn, dat op afstand zitten van elkaar, hoe ga je dat doen in de pauze etc dat waren vragen die ik me dan stel, maar goed voor alles moet een eerste keer zijn dus waarom dan niet deze film...
De film sprak me aan, al begon hij wel laat namelijk om 21.00 dus dat werd een lange zit met in mijn achterhoofd wetende dat ik ook nog de zondag vroeg op moest naar de cross xxl.. maar ach ik ben jong dus ik ben plooibaar en dan maar een nachtje minder slaap.
Deze film, is erg goed gespeeld, alleen aan het einde de monoloog van de hoofdrolspeler viel tegen, hij kon dat niet goed voor elkaar krijgen, hij leek zijn tekst op te lezen. Toch was het erg interessant deze film omdat je ineens inzicht krijgt wat je eigenlijk al jaren weet. geld is macht en mensen met veel geld, of die veel geld willen verdienen, die gaan letterlijk en figuurlijk over lijken... ze voelen zich onaantastbaar totdat iemand ze dwars gaat bomen en dan is de hel los.. dan gaat het mis.. totaal mis.
Toch komt bij mij het besef dat je beter geen teflon pannetjes kan hebben.... ik zou ze maar even wegdoen als ik ze had.. gelukkig ben ik ze al kwijt.... al heel lang..
een film die ook erg schokkend is omdat je hem kijkt en beseft dat dit proces nog steeds aan de gang is. dat het nog niet is afgerond..... heftig
De echte Robert Bilott en de man die alles in gang zette Wilbur Tennant
recensie van de film:
egie: Todd Haynes | Scenario: Mario Correa, Matthew Michael Carnahan | Cast:
Mark Ruffalo (Robert Bilott), Anne Hathaway (Sarah Bilott), Tim Robbins
(Tom Terp), Bill Camp (Wilbur Tennant), Bill Pullman (Harry Dietzler)
e.a. | Speelduur: 126 minuten | Jaar: 2019
Geen tekort aan klokkenluiders op het grote scherm de laatste tijd. Kort na het verschijnen van doofpotthrillers The Report en Official Secrets, neemt Mark Ruffalo het in Dark Waters als onbeduidende advocaat op tegen de chemische megafabrikant DuPont. Een sterke, ingehouden film waar je met groeiende verontwaardiging naar zult zitten kijken.
Robert Bilott is pas begonnen bij een gezaghebbend advocatenkantoor in de grote stad als een boze boer uit West Virginia met dozen vol bewijsmateriaal binnenstormt. Zijn land, gelegen naast een verwerkingsplaats van chemisch fabrikant DuPont, is ernstig vervuild geraakt. En niet alleen zijn koeien sterven bij bosjes, ook zijn eigen gezondheid takelt opvallend snel af. Of Bilott hier eens naar wil kijken; hij komt tenslotte zelf ook uit de streek.
Bilott voelt er weinig voor. Het kantoor waar hij voor werkt is innig verstrengeld met grote bedrijven zoals DuPont en zijn carrière staat net op het punt een grote vlucht te nemen. Sterker nog, het is normaal gesproken zijn taak om dit soort dwarsliggers monddood te procederen. Maar als hij uit loyaliteit aan zijn geboortegrond toch besluit het land van de boer te bezoeken, schrikt hij zich rot.
Langzaam ontvouwt zich een verontrustende geschiedenis. DuPont loost al decennialang willens en wetens chemische stoffen (PFAS) die ernstige gevaren met zich meebrengen voor de volksgezondheid. Billot bijt zich steeds steviger in de zaak vast, wat hem door zijn collega's niet in dank afgenomen wordt, laat staan door zijn vrouw.
Prettig om te zien dat Mark Ruffalo na een hele trits Marvel-films weer eens tijd maakt voor fijnbesnaard werk. Dat hij goed uit de voeten kan als de aanhouder-die-wint, liet hij al zien in Spotlight en The Normal Heart. Hij speelt Billot met een mooie mix van bescheidenheid en ingehouden woede. Het kenmerkt de film, die rustig verteld wordt, maar allengs meer onder de huid kruipt. Ook visueel is het somberheid troef. In het West Virginia waar het zich afspeelt, zijn de luchten eeuwig loodgrijs en de bomen immer kaal. En dat terwijl het verhaal meer dan tien jaar bestrijkt.
Wie tijdens het kijken niet beter weet, zal bij de aftiteling misschien verbaasd constateren dat de film geregisseerd is door Todd Haynes. Vergeleken met zijn eerdere werk (I'm Not There, Far From Heaven), is dit een verrassend sobere film. Een tikje gewoontjes zelfs, maar je zou ook kunnen stellen dat de film getuigt van Haynes' veelzijdigheid als regisseur. Een vertelling als deze is bovendien niet gebaat bij al te veel toeters en bellen.
Dark Waters is een activistische film die zich niet aan de kijker opdringt en daardoor des te overtuigender is. Hij laat prachtig zien hoe iets dat begint bij een paar dode koeien, kan uitgroeien tot een mondiale kwestie. Want ook in Nederland liggen momenteel talloze bouwprojecten stil vanwege ernstige bodemvervuiling. Driemaal raden wie daar de veroorzaker van is.
Geen tekort aan klokkenluiders op het grote scherm de laatste tijd. Kort na het verschijnen van doofpotthrillers The Report en Official Secrets, neemt Mark Ruffalo het in Dark Waters als onbeduidende advocaat op tegen de chemische megafabrikant DuPont. Een sterke, ingehouden film waar je met groeiende verontwaardiging naar zult zitten kijken.
Robert Bilott is pas begonnen bij een gezaghebbend advocatenkantoor in de grote stad als een boze boer uit West Virginia met dozen vol bewijsmateriaal binnenstormt. Zijn land, gelegen naast een verwerkingsplaats van chemisch fabrikant DuPont, is ernstig vervuild geraakt. En niet alleen zijn koeien sterven bij bosjes, ook zijn eigen gezondheid takelt opvallend snel af. Of Bilott hier eens naar wil kijken; hij komt tenslotte zelf ook uit de streek.
Bilott voelt er weinig voor. Het kantoor waar hij voor werkt is innig verstrengeld met grote bedrijven zoals DuPont en zijn carrière staat net op het punt een grote vlucht te nemen. Sterker nog, het is normaal gesproken zijn taak om dit soort dwarsliggers monddood te procederen. Maar als hij uit loyaliteit aan zijn geboortegrond toch besluit het land van de boer te bezoeken, schrikt hij zich rot.
Langzaam ontvouwt zich een verontrustende geschiedenis. DuPont loost al decennialang willens en wetens chemische stoffen (PFAS) die ernstige gevaren met zich meebrengen voor de volksgezondheid. Billot bijt zich steeds steviger in de zaak vast, wat hem door zijn collega's niet in dank afgenomen wordt, laat staan door zijn vrouw.
Prettig om te zien dat Mark Ruffalo na een hele trits Marvel-films weer eens tijd maakt voor fijnbesnaard werk. Dat hij goed uit de voeten kan als de aanhouder-die-wint, liet hij al zien in Spotlight en The Normal Heart. Hij speelt Billot met een mooie mix van bescheidenheid en ingehouden woede. Het kenmerkt de film, die rustig verteld wordt, maar allengs meer onder de huid kruipt. Ook visueel is het somberheid troef. In het West Virginia waar het zich afspeelt, zijn de luchten eeuwig loodgrijs en de bomen immer kaal. En dat terwijl het verhaal meer dan tien jaar bestrijkt.
Wie tijdens het kijken niet beter weet, zal bij de aftiteling misschien verbaasd constateren dat de film geregisseerd is door Todd Haynes. Vergeleken met zijn eerdere werk (I'm Not There, Far From Heaven), is dit een verrassend sobere film. Een tikje gewoontjes zelfs, maar je zou ook kunnen stellen dat de film getuigt van Haynes' veelzijdigheid als regisseur. Een vertelling als deze is bovendien niet gebaat bij al te veel toeters en bellen.
Dark Waters is een activistische film die zich niet aan de kijker opdringt en daardoor des te overtuigender is. Hij laat prachtig zien hoe iets dat begint bij een paar dode koeien, kan uitgroeien tot een mondiale kwestie. Want ook in Nederland liggen momenteel talloze bouwprojecten stil vanwege ernstige bodemvervuiling. Driemaal raden wie daar de veroorzaker van is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten