Gisteravond met een oud leerling van mij naar de film geweest, The legend of Tarzan.
Hiervoor moest ik wel naar Utrecht en zoals zo vaak, is juist de plek waar ik moet zijn, van alles op de weg aan de hand, met betrekking tot verbouwingen etc. kortom het is altijd een hoop gedoe om er te komen waar ik moet zijn dat gepaard gaat met veel schietgebedjes en gevloek.. maar ook dit keer lukt het weer.
Bij het verlaten van de parkeergarage, stond er een aardig jongen ontzettend te stuntelen mijn zijn parkeerkaart, ik heb dat even aan gezien, hij vroeg me om hulp en heb hem maar verteld dat het pasje dat hij gebruikt van zijn hotelkamer is en niet van de garage en dus gaat het niet werken wat hij wil.
Hij was nogal verbaasd hierover.
Dit deed me meteen denken aan een opdracht ik ooit kreeg als verborgen theater opdracht, dat ik met een kaart van Nederland, een rugzak op, door de straten van Groningen moest lopen en mensen moest vragen naar de Prinsentuin, in het engels.. kortom het is bizar dat mensen dan de kaart uitvouwen en daar ook echt gaan zoeken naar de prinsentuin terwijl het een kaart is van Nederland.. Ik besef ook dat Nederlanders naast dat ze niet goed lezen wel erg behulpzaam zijn.
Maar nu verder met de film, het was in 3d, en ja hoor zoals altijd, werkt de 3 d bril die ik al heb, in tig voud dit keer niet bij deze film want dit is niet zomaar 3d maar real 3d.. dus heel bijzonder.
Mijn oud leerling was ook lekker op tijd en dus hebben we eerst zitten te praten met elkaar waarna we de film in gingen om 19.00.. ik moet zeggen de real 3d bril vond ik een lastige omdat het niet scherper werd maar juist vager, doe mij maar gewoon 3d zou ik zo zeggen.
De film vond ik erg mooi en onderhoudend en ook spannend en natuurlijk zat ik aan het einde, al weet je dat het goed komt, met tranen in mijn ogen.. een aanrader dus deze film
recensie van de film
Regie: David Yates | Cast:
Alexander Skarsgård (John Clayton/Tarzan), Samuel L. Jackson (George
Washington Williams), Christoph Waltz (Leon Rom), Margot Robbie (Jane
Clayton), Djimon Hounsou (Chief Mbonga) e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2016
The Legend of Tarzan is de nieuwste film van David Yates, die we vooral kennen van de laatste vier Harry Potter-films. Dit is de eerste film die hij sindsdien regisseert, voordat hij later dit jaar weer terugkeert naar de tovenaarswereld met Fantastic Beasts and Where to Find Them. De vraag is of Yates met de verfilming van deze andere geliefde boekenreeks net zo goed overweg kan.
The Legend of Tarzan is de nieuwste film van David Yates, die we vooral kennen van de laatste vier Harry Potter-films. Dit is de eerste film die hij sindsdien regisseert, voordat hij later dit jaar weer terugkeert naar de tovenaarswereld met Fantastic Beasts and Where to Find Them. De vraag is of Yates met de verfilming van deze andere geliefde boekenreeks net zo goed overweg kan.
Leon Rom is een gezant van de Belgische
koning Leopold. In diens naam struint hij Afrika af, op zoek naar
waardevolle diamanten om de veroveringsdrift van de koning te
financieren. Helaas voor Rom is het Afrikaanse stammenhoofd Mbonga niet
van plan zijn diamanten zonder slag of stoot af te staan. Mbonga wil
echter wel een deal sluiten: indien Rom hem Tarzan bezorgt, met wie hij
nog een appeltje te schillen heeft, is hij best bereid te diamanten af
te staan...
The Legend of Tarzan is geen oorsprongsverhaal. We ontmoeten de titelheld als hij de jungle al lang achter zich heeft gelaten en als Lord Clayton III met zijn vrouw Jane een beschaafd leven in Engeland leeft. Het stel wordt onder valse voorwendselen terug naar Afrika gelokt, waar ze al snel in de val trappen die Rom voor ze heeft klaargezet. Rom ontvoert Jane en Tarzan moet zijn liefje zien te redden: "He's Tarzan. You're Jane. He'll come for you". Hij krijgt daarbij hulp van George Washington Williams, een voormalige soldaat en schrijver (die overigens echt bestaan heeft).
Is Tarzan nog wel van deze tijd? De creatie van schrijver Edgar Rice Burroughs, die ook een hoop sciencefictionverhalen schreef, sprak in vroeger tijden zeker tot de verbeelding. Er zijn tientallen films over de lianenslingeraar gemaakt, een Disneyfilm en meerdere tv-series. Maar anno 2016 is Afrika allang niet meer zo mysterieus als toen de verhalen zo'n honderd jaar geleden uitkwamen. Spreekt het wat oubollige verhaal van een blanke Europeaan tussen de wilde dieren en inheemse stammen een modern publiek nog wel aan? Yates en zijn scenaristen proberen wat nieuwe diepgang toe te voegen – thema's als slavernij, kolonisatie en racisme komen aan bod. Een dappere poging om Tarzan, naar de tijdsgeest, wat politiek correcter te maken. Hij is hier een gelijke van de Afrikanen, die in de verouderde boeken nogal eens als stereotype en moreel inferieur werden neergezet.
Ondanks die poging tot diepgang blijft The Legend ofTarzan als puntje bij paaltje komt toch een vrij standaardverhaal over de dame in nood die door een mannelijke held gered moet worden – ook al zo'n cliché dat anno nu eigenlijk niet meer kan. Veel van de actiescènes hebben we ook al vaker – en beter – gezien. Een groep ontdekkingsreizigers ziet zichzelf plots omringd door dodelijke inboorlingen: in Zulu was van vergelijkbare scène veel zenuwslopender. Tarzan neemt het op tegen een treinwagon vol tegenstanders: dat zagen we spannender en spectaculairder in Snowpiercer. Tarzan en George Washington Williams moeten rennend een kudde struisvogels voorblijven: die scène doet wel erg sterk aan een bekende scène in Jurassic Park denken. Het gaat te ver om David Yates en de zijnen zomaar van jatwerk te beschuldigen, maar erg origineel is het allemaal niet.
Alexander Skarsgård heeft wel het juiste uiterlijk, maar niet voldoende charisma om een overtuigende hoofdrolspeler te zijn. Zijn koele, afstandelijke uitstraling paste prima bij zijn rol als vampier in succesvolle serie True Blood, maar werkt minder goed voor deze hoofdrol. Hij doet zijn best, maar vooral Samuel L. Jackson en Margot Robbie (die nog wat pit meegeeft aan haar verder vrij ondankbare rol) geven prima vertolkingen. Christopher Waltz' slechterik is eigenlijk het minst interessant: hij speelt op de automatische piloot en het verschil met een van zijn vele andere schurkenrollen is nauwelijks zichtbaar.
Toch is The Legend of Tarzan zeker geen slechte film. Hij komt weliswaar wat traag op gang, maar de actie is vermakelijk en afwisselend, en af en toe is er ruimte voor een komische noot. Een rechttoe-rechtane actie/avonturenfilm volgens het boekje dus, waar je je niet echt een buil aan kunt vallen. Geen verkeerde keus voor een luchtig bioscoopavondje, maar geen film die in het collectieve geheugen gegrift zal worden.
The Legend of Tarzan is geen oorsprongsverhaal. We ontmoeten de titelheld als hij de jungle al lang achter zich heeft gelaten en als Lord Clayton III met zijn vrouw Jane een beschaafd leven in Engeland leeft. Het stel wordt onder valse voorwendselen terug naar Afrika gelokt, waar ze al snel in de val trappen die Rom voor ze heeft klaargezet. Rom ontvoert Jane en Tarzan moet zijn liefje zien te redden: "He's Tarzan. You're Jane. He'll come for you". Hij krijgt daarbij hulp van George Washington Williams, een voormalige soldaat en schrijver (die overigens echt bestaan heeft).
Is Tarzan nog wel van deze tijd? De creatie van schrijver Edgar Rice Burroughs, die ook een hoop sciencefictionverhalen schreef, sprak in vroeger tijden zeker tot de verbeelding. Er zijn tientallen films over de lianenslingeraar gemaakt, een Disneyfilm en meerdere tv-series. Maar anno 2016 is Afrika allang niet meer zo mysterieus als toen de verhalen zo'n honderd jaar geleden uitkwamen. Spreekt het wat oubollige verhaal van een blanke Europeaan tussen de wilde dieren en inheemse stammen een modern publiek nog wel aan? Yates en zijn scenaristen proberen wat nieuwe diepgang toe te voegen – thema's als slavernij, kolonisatie en racisme komen aan bod. Een dappere poging om Tarzan, naar de tijdsgeest, wat politiek correcter te maken. Hij is hier een gelijke van de Afrikanen, die in de verouderde boeken nogal eens als stereotype en moreel inferieur werden neergezet.
Ondanks die poging tot diepgang blijft The Legend ofTarzan als puntje bij paaltje komt toch een vrij standaardverhaal over de dame in nood die door een mannelijke held gered moet worden – ook al zo'n cliché dat anno nu eigenlijk niet meer kan. Veel van de actiescènes hebben we ook al vaker – en beter – gezien. Een groep ontdekkingsreizigers ziet zichzelf plots omringd door dodelijke inboorlingen: in Zulu was van vergelijkbare scène veel zenuwslopender. Tarzan neemt het op tegen een treinwagon vol tegenstanders: dat zagen we spannender en spectaculairder in Snowpiercer. Tarzan en George Washington Williams moeten rennend een kudde struisvogels voorblijven: die scène doet wel erg sterk aan een bekende scène in Jurassic Park denken. Het gaat te ver om David Yates en de zijnen zomaar van jatwerk te beschuldigen, maar erg origineel is het allemaal niet.
Alexander Skarsgård heeft wel het juiste uiterlijk, maar niet voldoende charisma om een overtuigende hoofdrolspeler te zijn. Zijn koele, afstandelijke uitstraling paste prima bij zijn rol als vampier in succesvolle serie True Blood, maar werkt minder goed voor deze hoofdrol. Hij doet zijn best, maar vooral Samuel L. Jackson en Margot Robbie (die nog wat pit meegeeft aan haar verder vrij ondankbare rol) geven prima vertolkingen. Christopher Waltz' slechterik is eigenlijk het minst interessant: hij speelt op de automatische piloot en het verschil met een van zijn vele andere schurkenrollen is nauwelijks zichtbaar.
Toch is The Legend of Tarzan zeker geen slechte film. Hij komt weliswaar wat traag op gang, maar de actie is vermakelijk en afwisselend, en af en toe is er ruimte voor een komische noot. Een rechttoe-rechtane actie/avonturenfilm volgens het boekje dus, waar je je niet echt een buil aan kunt vallen. Geen verkeerde keus voor een luchtig bioscoopavondje, maar geen film die in het collectieve geheugen gegrift zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten