Soms zie je pas later de waarde van iets in, zo nu ook
Een nichtje van mij schreef dat ze het poezie album, van haar overleden zus, had gevonden en al bladerend kwam ze een versje tegen die door mijn vader was geschreven.
Ze stuurde het me toen ik in Berlijn zat, dus ik vond het geweldig mooi en heb het dan ook met plezier gelezen. Natuurlijk had ik de foto opgeslagen, omdat het toch een dierbaar iets is.
Terug in Nederland vertelde ik het aan mijn moeder dat ik een versje had gekregen door mijn vader. Mijn moeder wilde het natuurlijk graag hebben, dus heb ik het voor haar geprint en opgestuurd. Ze was er erg blij mee, mede omdat ze zo mijn vaders streek, maar ook zijn handschrift weer even echt zag..
Vreemd is het dat een berichtje, heel klein je overvalt, je er naar kijkt, het je raakt maar even sta je dan stil in je emotie. Pas later, als je het nog een keer beziet, besef je ineens hoe bijzonder dit is. Zeker ook hoe lang het geleden is dat het geschreven is. Men zegt wel eens hij die schrijft die blijft, en dat klopt ook wel, mijn vader was meteen weer in mijn gedachten terug.
Mijn vader was nadat hij met pensioen was gegaan als politieagent, straat muzikant, hij speelde op braderieen en in verzorgingstehuizen. In die tijd maakte hij ook nog cd's die nog in mijn kast staan. Ik luister er eigenlijk niet na, maar ze hebben is al meer dan genoeg en leuk genoeg ook.
Bizar hoe dan soms ineens, ook door de boerendag in Rijsbergen, waar een oud mannetje ook met een accordeon zat, zoals mijn vader er altijd bij zat. in boerenkiel met een zakdoek om, met een klompje, je vader ineens weer heel dichtbij komt in een zomervakantie.. en vooral de mooie herinneringen weer opbloeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten