Als je bij een film zit en ziet dat hij goed is, dat je vanaf moment 1 helemaal erin zit, dat je de film bekijkt, dat je baalt dat de reclame erin zit.. en als je dan het hele verhaal doorleeft en uiteindelijk met tranen in je ogen het einde beziet.. dan heb je met recht een goede en mooie film gezien. en dat is dan echt een aanrader om naar te kijken.. wat een film was dit. .prachtig..
recensie van de film:
Regie: Steven Spielberg | Cast: Jeremy
Irvine (Albert Narracott), Peter Mullan (Ted Narracott), Emily Watson
(Rose Narracott), Niels Arestrup (Opa), Benedict Cumberbatch (Jamie
Stewart), David Thewlis (Lyons), Tom Hiddleston (Kapitein Nicholls),
e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2011
Steven
Spielberg. Zijn naam is een begrip op zich en dus is de nieuwste
Spielberg altijd interessant. Nadat hij in 2008 het vierde deel van Indiana Jones als regisseur afleverde ging hij op de digitale tour. Hij maakte het volledig computergeanimeerde The Adventures of Tintin en nu dus War Horse,
wat op zich een live-action film is, maar waarbij hij ook veel gebruik
maakte van CGI en digitale montage. De film is gebaseerd op het
gelijknamige kinderboek uit 1982 en de in 2007 verschenen
toneeladaptatie. Van dat kinderboek probeerde Spielberg een familiefilm
te maken, het voor hem zo bekende genre, maar helaas zet hij die toon
niet helemaal consequent door.
Wanneer
Ted Narracott in een dwaze bui een fortuin uitgeeft aan een jonge
hengst creëert hij nietsvermoedend het begin van een opmerkelijke
vriendschap tussen zijn zoon Albert en het paard dat hij Joey noemt.
Laatstgenoemde blijkt al snel tot buitengewone dingen in staat en
wanneer de twee door het uitbreken van de oorlog gescheiden worden,
blijkt dat nog lang niet alles te zijn wat Joey in zijn mars heeft. We
volgen de Eerste Wereldoorlog vervolgens vanuit Joeys perspectief en
zien hoe hij gedurende deze strijd steeds van eigenaar verwisselt en hoe
iedereen geïnspireerd raakt door het buitengewone dier.
Aanvankelijk
gaat Spielberg op de gelikte, rooskleurige familiefilmtour. De lucht is
helder, de personages en het paard altijd prachtig uitgelicht.
Cinematograaf Janusz Kaminski, die sinds Schindler's List al
Spielbergs films draaide, trakteert ons wederom op een overdaad aan
grootse, maar vooral prachtige beelden - tenzij je niet van die
geliktheid houdt. Naarmate de film en oorlog vorderen, wordt het
uiterlijk wat grimmiger en duisterder.
Inhoudelijk geldt
hetzelfde. In het begin kiest Spielberg nog voor de flauwe ‘running gag’
om de familie van Albert als waakhond een gans te geven. Op
kleuterniveau is dat misschien grappig, maar als volwassene zit je
enigszins verbaasd te kijken. Deze kinderlijke toon zet Spielberg
vervolgens niet consequent door. Wanneer de Eerste Wereldoorlog begint,
wordt de toon serieuzer. Logischerwijs ontstaat zo een te groot verschil
tussen het melodramatische begin van de film en de scènes in de
loopgraven. Ergens lijkt hij dat zelf ook beseft te hebben, want na
allerlei heftige oorlogsscènes beland je als kijker ineens in één van
Spielbergs meest bizarre scènes ooit. In deze passage verlaten een
Engelse en Duitse soldaat hun loopgraven in een poging de in het
prikkeldraad verstrikt geraakte Joey te bevrijden. Het idee op zich is
al vreemd, maar de uitwerking op met name dialoogniveau is volledig
misplaatst en belachelijk.
Aan de andere kant moeten we ook eerlijk zijn en de unieke Spielbergscènes in War Horse
erkennen. Het basisprobleem blijft echter dat niet een persoon, maar
een paard wordt gevolgd. De paardentrainers in combinatie met de CGI
leveren op zich indrukwekkend werk, maar je inleven met een paard in een
film over de Eerste Wereldoorlog blijft wat vreemd en ongemakkelijk.
Spielberg weet dit echter voldoende te compenseren met de prachtige
beelden en de grootse, meeslepende soundtrack van John Williams die
uitstekend past bij het verhaal en de stijl van de film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten