Kerstavond

 

gelukkig waren we vrijdag vroeg uit en kon ik me buigen over de dingen die ik wild maken voor als ik naar mijn moeder ging in het hoge noorden. Dus al vroeg in de middag had ik de stoofpeertjes geschild en in de port met aardbeienlimonade gelegd omdat ik nog een verplichting had in Den Haag.

Bij thuiskomst meteen de stoofpeertjes aan, daarna druk bezig met het maken van de appeltaart die ik wilde meenemen. Ik had tussendoor nog even twee vriendinnen afgezegd omdat ik me eigenlijk al twee dagen niet helemaal lekker voelde, ik was misselijk en wat hoesterig, dus onze uitje naar de Bazar moesten we maar even laten schieten voor mij,. mede omdat ik me dus echt niet lekker voelde, dan liever een dag in bed om in de avond toch naar het hoge noorden te kunnen reizen.

Een dagje in je bed doet toch echt wel wonderen.. je knapt er behoorlijk van op, dus dat maakt het wel gemakkelijker om met wat extra paracetamol etc in de tas naar mijn moeder te vertrekken.

Hoe gek kan het toch lopen, je bent heerlijk onderweg en dan ineens stopt de auto ermee 3 lampjes 1 bekende  van het speleoloog systeem twee die iets met de remmen te maken hebben. Kortom aan de kant van de weg staan , op wederom een plek waarvan ik denk.. is dat nou het beste plekje, het is bij een afrit,. maar goed, bellen naar de ANWB, leve dat lidmaatschap dat ik al heel heel lang heb.. ideaal. dus gebeld, en gelukkig namen ze op. Ik moest even zeggen bij welk hectometer paaltje ik stond, nou er stond er eentje heel ver weg dus er zou eentje dichter bij moeten zijn, maar ja die zag ik niet. dus wat doe je dan. juist je gaat lopen eerst de ene kant op dan de andere kant.

Dus het paaltje gevonden keurig doorgeven A27l,022. dus er kon volgens mij niets mis gaan. Ik kreeg natuurlijk veiligheidsadviezen waar ik naar geluisterd heb maar niet heb opgevolgd  behalve dan die ene waarbij ik achter de vangrail moest gaan staan, geen punt normaal gesproken, nu wel met mijn palediums aan, die dus behoorlijk van linnen zijn. met als gevolg juist.. de berm was erg soppig en nat en vochtig.. maar ik heb me niet laten kennen. het is wat het is. 

Op een gegeven moment ging de telefoon de ANWB meneer waar ik was, want hij kon me niet vinden. dus ik kijken ik zei op de weg naar |Emmen.. bij de A27, hij vertelde dat hij dus richtig Utrecht reed, en dat hij mij dus niet had gezien. waarop ik totaal in een verstandsverbijstering raakte, en ik  volgens mij heel warrig overkwam, dus ik zei ik loop wel even naar het paaltje toe.. dus wederom klunen door het drassige land om te zien dat ik bij paaltje van A37 stond, ach een klein verschil, maar een grote uitwerking dus ik moest opnieuw bellen, daar waren ze niet zo enthousiast maar ze regelden het. wederom 30 minuten wachten..  

Dus ik maar hopen dat het nu wel goed zou komen, ook was er verteld dat het kon dat ik door Rijkswaterstaat van de weg werd gehaal door een bergingsservice en dat ik dan even moest doorgeven waar ik heen ging.

Dat gebeurde dus ook, wat een prachtig mens was deze berger, hij was vol begrip, zei meteen, je hebt het vast koud ga vast lekker in de vrachtwagen zitten, er ligt een snoertje voor je i phone mocht je hem willen opladen, dat wilde ik wel , want ja hij was wat aan de lege kant geraakt.

Mijn auto werd op de wagen getild, daarna kreeg ik te horen waar we heen gingen dat moest ik doorgeven aan de ANWB en die zouden komen om mij  te daar verder te helpen zodat ik veilig stond. 

Dus dat was bij een OK pomp, prima, hij haalde mijn auto van de vrachtwagen, daarna heeft hij hem gestart om te ontdekken dat de lampjes niet meer branden. dus hij zei, ik hoop dat de ANWB nog wat kan vinden. 

Dus terwijl ik in de auto zat te wachten met aan de telefoon Ankie, zie ik ineens de wagen van de wegenwacht langs rijden hij reed door.. dus ik uit de auto, maar gelukkig bellen ze dan, dus ik kon hem vertellen waar ik stond.

Hij was wederom ook erg aardig, hij heeft alles uitgelezen en zag dat er ergens een storing in de cilinders of in 1 of in 4, dus die heeft hij er uit gehaald en schoongemaakt en daarna nadat hij alles had bekeken en doorgelicht, kon ik weer rijden, hij zei meteen ik rij nog even 10 km achter je aan of het goed gaat, en dat ging het , afgezien van dat ik zo van slag was dat ik een paar keer bijna en 1 keer een afslag miste.

Uiteindelijk nam hij afscheid, ik met mijn alarmlichten hij met een seintje met het grote licht, en kon ik dus door rijden naar mijn moeder.

Daar aan gekomen stond ze in haar pyama al op mij te wachten ,helemaal blij dat ik er was, tevens met de appeltaart die ik had gebakken en natuurlijk met het gebakken brood van school en mijn stoofpeertjes,.

Nadat ik we nog even kort bij hadden gepraat, ik was tenslotte in totaal 2 uur kwijt, zijn we naar bed gegaan waar ik ontdekte dat mijn moeder een warme kruik in mijn bed had gelegd.. heerlijk daar denken moeders dan aan.. wat was dat een ontzettend mooi en dierbaar cadeau.. de kerst kon nu al niet meer stuk.