A small gesture

 Nadat we heerlijk hadden gegeten zijn Rick en Chris en ik naar de voorstelling gegaan in het theater Korzo, van het mimecollectief het vegelijf met de prachtige naam A small gesture..

Toen ik de foto's zag dacht ik dat ik  deze mannen al een keer met de mannen had gezien op de parade in Utrecht, we waren toen erg onder de indruk, dus dit keer zag ik er naar uit, al is mijn ervaring inmiddels wel dat ik weet dat deze voorstelling soms bij de parade erg mooi zijn maar dan in een groter theater geheel vaak tegenvallen.

de aankondiging voor deze show was:

"

Een innemende Mime-voorstelling over ruimte innemen en ruimte geven, op één vierkante meter.

A small gesture is een beeldend werk dat de grenzen aftast van samenwerking en samenzijn, op een vierkante meter. Twee mannen doen een zichzelf herhalende poging zo goed mogelijk gebruik te maken van de ruimte die ze hebben. Juist de ruimte die ze voor zichzelf inrichten, maakt hun ontmoetingen steeds nabijer en intiemer, tot ze eindigen op een stapel tegels, precies groot genoeg om samen op te staan. Samen en alleen graven ze zich een weg door de stapel, op zoek naar meer ruimte."

 

ik had het duidelijk mis, deze spelers kende ik niet, het was al bijzonder dat we niet mochten gaan zitten op een stoel in de tribune maar op de theatervloer stonden waar we wilden, eventueel op een kussentje zitten en voor de wat oudere mensen was er een stoel.

Bij binnenkomst is het vreemd, je ziet twee mensen in een houding op een blok staan alsof het een standbeeld is, zo mooi stil, en dan gaan ze heel traag en beheerst bewegen.. ik dacht alleen maar.. wat moet je elkaar vertrouwen en ook wat moet je een beheersing hebben in met betrekking tot je spieren. prachtig, het stuk roept vragen op, zonder dat je antwoorden krijgt. Je kijkt een uur lang geboeid naar deze twee mannen die op 1 vierkante meter in de hoogte van alles doen.. prachtig.

Natuurlijk roept dit ook vragen op, zoals wat willen ze er mee zeggen, wat drukken ze uit. Aan het einde begonnen ze door samen te werken langzaam de tegels waar ze op stonden af te breken, door steeds samen een soort van magische dans te doen en dan de een mat weg te halen, en ergens op hun hoofd/ rug legden de last werd steeds zwaarder.. ik zag er ook iets in van dat je van je voetstuk valt in je relatie.. dat je vanuit de hoogte in eens weer terug naar de aarde kan. Aan het einde werden de spelers terwijl ze stil stonden, ineens in het licht gezet en werd er een groot wit zeil over ze heen gelegd..

Ten teken van ? dat is voor mij niet helemaal helder, ik had meteen de assosiatie met het bedekken van de beelden in de winter om ze te beschermen tegen de invloeden van buitenaf, maar wat er werkelijk mee bedoelt werd geen idee.

Dit was een mimestuk wat indruk maakte mede door het gebruik van de ruimte, de kracht van het spel, maar ook de vele vragen die bij je op komen.