Mijn leidinggevende verrekt deze week, dus moest er natuurlijk groots afscheid worden genomen van haar. We zijn het eerste uur op Donderdag begonnen om met alle leerlingen langs haar raam te lopen waar ze een post it op gingen hangen, met een leuke tekst of groet.
Ze stond te stralen met de muziek en ze kreeg en gaf aan elke leerling een ellenboog.. zo mooi mooi om te zien hoe men hiervan geniet met elkaar.
Daarna hadden de leerlingen, oh gruwel ,de VAS toetsen, en ik weet niet wie dit erger vind, de leerlingen of ik die er bij moet zitten als oppas.. ik heb zon hekel aan leerlingen aan een tafeltje.. zo balen dit. maar goed het is niet anders. We moeten dit doen en dus doen we dit ook maar.
Maar oh wat vind ik dit lastig en niet leuk.. het is hopen dat het over gaat. maar goed dit mag ik dus 2 dagen doen tot aan mijn vakantie.. en dan mag ik nog kijken wat ik kan doen in 2 tussenuren.. ik denk toch maar gesprekken met leerlingen in plaats van te gaan lopen shoppen en teveel geld uit geven aan wat ik eigenlijk nu al niet nodig heb maar waarvan ik denk dat ik niet zonder kan.. dus we gaan echt nog wat werk verzetten.
Terug naar de titel.
in de ochtend had ik haar een persoonlijk cadeau gegeven, best spannend, een eigen bundel van mij, terwijl ik dat toch altijd probeer te scheiden, maar nu ze weg gaat mag ze deze kant van mij ook leren kennen, en wie weet kende ze die al.
Een zwarte mok met de tekst.. Ik luisterde niet.. die ze kan gebruiken als mensen weer eens onzin zitten te praten en een mondkapje met mijn ogen erop. zodat ze met 4 ogen kan kijken
het afscheid was zoals het hoort te zijn, wel kort. dit wegens corona, tevens was het in de eetpauze waarbij we konden kiezen voor gebak en voor broodje kaassoufflé of kroket.. maar ik koos maar voor de kaas. dat leek me lekker.. daarnaast voor de onrust in het leven maar snel wat snoeptomaatjes gegeten.
toch is het wel gek dat iemand weg gaat waar je een band mee opgebouwd heb, en nu is het natuurlijk afwachten wie er voor terug komt en welke koers we nu weer gaan varen.. waar we heen gaan..
Het is bijzonder dat het mij raakt, ik had de tranen in mijn ogen tijdens haar korte afscheidsspeech, heel bijzonder dit.. maar wel erg mooi..
dit maakt het uniek voor mij en het is bijzonder dat het je zo kan raken als iemand gaat.. misschien speelt ook wel mee dat ze zelf wat emotioneel was, want ind we hebben samen heel veel meegemaakt. veel doorstaan.. en dat maakt en geeft toch een band.
Voor alsnog.. onduidelijk er is nog geen geschikte kandidaat gevonden, dus we leven nu in een onzekere tijd..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten