Wat is een naam...

 Het is je etiket, je naam vat alles samen wie jij bent. het is je omhulsel. jouw naam staat voor wie jij bent... dat is zo mooi en zo bijzonder.. 

Soms heb ik leerlingen, vaak uit de isk, met bijna onuitspreekbare namen.. die zeggen dan.. meneer zeg maar.. en dan een afkorting of een andere naam.. waarop ik altijd zeg. nee leer me jouw naam,  eigenlijk zeg ik dan leer me jou kennen.. laat me weten wie je bent.

Vaak zeg ik in reguliere klassen, als men iemands naam veranderd, en vooral als die gene met die naam het goed vind, zegt dat het goed is.. word ik een soort van boos. Ik vertel ze dan.. dat ze even aan hun ouders moeten denken.. die 9 maanden lang, tig boeken hebben doorzocht, met elkaar hebben gepraat over welke naam ze hen zouden geven.. dat ze er slapeloze nachten van hebben gehad en dat ze pas toen je geboren was zeker wisten of jouw naam jou zou passen of het de goede naam is....  en als ze het zeker weten, geven ze jouw naam.. en dan. moet je in jouw naam groeien.. je naam is je persoonlijkheid.

Er zijn verhalen van mensen die hun kind pas later een naam geven, in hun cultuur is dat normaal en eigenlijk wel heel mooi omdat je dan ziet welke naam je kind past..  er zijn natuurlijk ook altijd de bekende grappen over een jongetje dat geboren is in een dorp waar indianen wonen die dan de naam krijgt van gescheurde rubber...  maar goed.. dat zijn grappen. vaak hebben ze de prachtigste namen als hij die de adelaar heeft bevochten etc.

Er zijn natuurlijk ook verhalen, onder andere, in de tijd van Nazi Duitsland dat mensen hun naam werd afgepakt.. ze werden een nummer dat in hun huid werd getatoeëerd zodat ze een nummer waren.. denk eens aan de miljoenen vervolgden in de oorlog en dan spreek ik niet alleen over de Joodse mensen maar ook de homoseksuelen, de zigeuners en noem maar op.. iedereen kreeg een nummer.

Het verhaal in de Stasti gevangenis waar werd verteld dat gevangenen ook een nummer kregen en hun eigen naam elke nacht steeds weer zeiden zodat ze een mens bleven en geen nummer....  want als je iemands naam afneemt dan pak je diegene zijn identiteit af, zijn geschiedenis..  

( 2 jaar geleden schreef ik daar deze flard over:

zeg mijn naam

elke dag als ik mijn ogen open

zeg ik zacht mijn naam

om die niet te vergeten

het gekregen nummers

die mijn naam nu is

zal ik nooit accepteren

omdat ik wil

dat jij altijd zult weten

dat ik een mens ben

en niet een nummer

waardoor ik

voor jou

niemand was)

En dan kom ik waar ik wil zijn.. Een vriendin van mij vertelde me het al, ze is sinds een aantal jaar weduwe. maar draagt nog steeds met trots de naam van haar overleden man.... Ze vertelde dat toen ze haar paspoort en rijbewijs moest verlegen, ze ineens haar meisjes naam kreeg op haar papieren en niet meer de naam van haar overleden man.. ze was niet meer getrouwd voor de wet.. ..Ergens is dit in mijn hoofd gaan zitten maar ik kon er niet zoveel meer mee.... totdat ..

Mijn lieve moeder moest een pakketje ophalen bij het postkantoor, zo vertelde ze me gisteravond... en had heel keurig haar id kaart en rijbewijs mee genomen. ( ze is trots want ze mag op haar 86 nog steeds auto rijden), ze gaf het briefje af bij het loket van de ptt, en liet haar id zien.. maar er viel een stilte.. ze kon dit niet eigenlijk niet halen er stond namelijk op het pakket  de achternaam van mijn vader , die ze al meer dan 63 jaar draagt....  maar dat klopte niet met de id, want daar stond haar meisjes naam op... Gelukkig voor haar is ze een plaatselijke beroemdheid in het dorp waar ze woont, dus ze kreeg het mee, maar het werd ineens voor mij ook pijnlijk duidelijk.. dat ik dus vanaf nu de meisjesnaam van mijn moeder moet vermelden op een pakketje als ik haar iets stuur.. of voor haar bestel.. lastig, het is ergens het gevoel van dat ik mijn vader ontken. of dat ze getrouwd zijn geweest, emotioneel is het heel lastig ergens)

Eigenlijk ontnemen ze ineens je persoonlijkheid.. en ergens is het gek dat mijn moeder ineens een andere naam heeft dan de naam van mijn vader.. maar ach de ere naam die ze al meer dan 60 jaar draagt is Mama.. en inmiddels ook al jaren Oma van haar kleinzoon.. dus ach. veel veranderd er niet maar toch. het geeft iets van verborgen leed als men je je achternaam afpakt.. die je met zoveel liefde hebt gedragen als eerbetoon van liefde...  nog maar te zwijgen van die  vrouwen die niet konden wachten op de naam van man, omdat ze zulke akelige herinneringen heeft aan haar ouders.. of ergere verhalen...  en dan ineens als weduwe word je keihard geconfronteerd dat je dus ineens weer die naam krijgt..  en dus geconfronteerd met wat je had gehoopt achter je te kunnen laten door te trouwen.

 Ik besef me ook ineens dat ik dus kennelijk iets gemist heb van het ontstaan van deze wet.. het is langs me heen gegaan ,wat ook niet zo gek is.. want ja ik ben niet getrouwd tenslotte